این مقاله به مناسبت فرا رسیدن درگذشت بزرگمرد بی همتای دنیای کمیک ، استن لی، تقدیم شما میشود.
مقدمه: امروزه دنیای سینمایی مارول (Marvel Cinematic Universe) به عنوان موفق ترین نمونه و مثال برای عالمی که داستان های در هم تنیده و مرتبط با هم دارد شناخته میشود و سال بعد با "اونجرز 4" این مساله به اوج خودش میرسه و ثمره 11 سال ارتباط داستانی را بار دیگر روی پرده سینما خواهیم دید. با این حال باید بدانید که قبل از دنیای سینمایی این دنیای کمیک های مارول بود که چنین حالتی داشت و به قول معروف همه چیز به هم مربوط بود . این دنیای در هم تنیده در ابتدای دهه 60 میلادی و به لطف استن لی و طراحانی مثل استیو دیتکو و جک کربی و ... خلق شد و تا قبل از آن در دنیای کمیک نظیرش را ندیده بودیم. و حالا اجازه بدهید در این مقاله کمی به تاریخ برگردیم ...
در ابتدای دهه 40 میلادی شرکت MLJ Comics شماره 4 از Pep Comics را منتشر کرد که قهرمان معروفی به نام "شلید" در آن حضور داشت (برای آشنایی با شیلد این مقاله را بخوانید) در پایان داستان از خوانندگان خواسته شد تا بروند و شماره 5 از Top Notch Comics را بخوانند. دلیلش هم این بود که خبیث هایی که به شیلد در آن داستان حمله کرده بودند قرار بود بروند و به قهرمانی به نام «ویزارد» هم حمله کنند:
و البته در شماره 5 از کمیک Top Notch Comics شاهد بودیم که ویزارد و شیلد با هم ملاقات کردند:
این اولین باری بود که در تاریخ کمیک بوکT ابرقهرمانانی از یک شرکت با هم در یک داستان ملاقات میکردند. بعدش به زودی شاهد اولین کراس اور واقعی دنیای کمیک در انتشارات مارول بودیم (اون موقع البته بهش انتشارات "تایملی" گفته میشد) . منظورم جایی هستش «هیومن تورچ» و «نیمور» با هم در شماره 9 از Marvel Mystery Comics ملاقات کردند (اولش با هم نبرد کردند و بعدش متحد شدند):
اولین رویداد واقعی دنیای کمیک هم به دست مارول خلق شد. منظورم شماره 5 از کمیک های Human Torch است که پاییز سال 1941 منتشر شد و در آن نیمور با ارتش خود به نیویورک حمله کرد و با هیومن تورچ اریجینال جنگید:
در این میان انتشارات National Comics (که الان بهش میگن "دی سی") در اواخر دهه 40 میلادی شماره 3 کمیک All-Star Comics را منتشر کرد که در آن برخی از قهرمانان این شرکت حضور داشتند و داستانش طوری بود که تلویحا میگفت آنها عضو گروهی به نام "انجمن عدالت آمریکا" (Justice Society of America) هستند.
بنابراین ایده عالم های مشترک ابرقهرمانی چیزی بود که قبل از آنکه استن لی و جک کربی در سال 1961 چهار شگفت انگیز را خلق کنند وجود داشت ولی فقط در حد یک ایده بود که به طور کامل بهش نپرداخته بودند. اما آنچه به نام مارول یونیورس در دهه 60 میلادی خلق شد چیز متفاوتی بود که تمام قوانین و قواعد دنیای کمیک را زیر و رو کرد!
پس از موفقیت بی حد و حصر کمیک های چهار شگفت انگیز، مارول تصمیم گرفت آهسته آهسته عناوین ترسناک و علمی تخیلی خود مثل Tales of Suspense ، Journey Into Mystery، Tales to Astonish و Amazing Adult Fantasy را با ابرقهرمانان عوض کند. به طور مثال مرد آهنی در کمیک های Tales of Suspense خلق شد یا ثور در Journey Into Mystery و البته مرد عنکبوتی در Amazing Fantasy . ولی بعدا همه اونا وارد عناوین شخصی خود شدند.
روز 10 دسامبر 1962 دو کمیک بسیار مهم برای مارول منتشر شد که سمبل دنیای جدیدی شدند که این شرکت در حال پایه گذاری اش بود:
شماره 1 از مرد عنکبوتی شگفت انگیز سری اختصاصی اسپایدرمن را شروع کرد و در همان شماره نخست دیدیم که با چهار شگفت انگیز روبرو شده است:
در همین زمان شماره 12 از کمیک چهار شگفت انگیز منتشر شد که اولین سالگرد این کمیک هم بود و هالک در آن حضور افتخاری داشت!
جالبه که در بخش نامه های خوانندگان این کمیک پیغامی چاپ شده بود: "اطلاعیه مهم - چهار شگفت انگیز در شماره 1 از کمیک مرد عنکبوتی شگفت انگیز هم حضور خواهند داشت که 10 دسامبر منتشر میشه. از دستش ندید!". پس میبینید که از همان اول استن لی سعی داشت ایده حضور افتخاری شخصیت های محبوب در شماره 1 عناوین دیگر را جا بندازد تا به فروشش کمک کنه.
این دو شماره که خدممتون گفتم اولین نمونه های کراس اور در مارول یونیورس جدید بودند. البته از یاد نبریم که قبل از همه اینها دی سی کمیک "جاستیس لیگ" را چاپ میکرد که شخصیت هایش از کمیک های اختصاصی خودشون گرفته شده بودند. ولی ایده مارول فرق داشت. در واقع هر اتفاقی که در کمیک جاستیس لیگ میفتاد فقط مختص خودش بود و ما تبعات یا ادامه آن را در کمیک های دیگر قهرمانان نمیدیدم. به طور مثال ما در کمیک جاستیس لیگ میدیدیم که فلش زخمی شده ولی کمیک اختصاصی فلش به این مساله توجه نمیکرد و خط داستانی خاص خودش را داشت. اما مارول اینطوری نبود و ما شاهد تعاملات بین شخصیت ها در عناوین اختصاصی خودشان بودیم. مثلا در شماره 3 از کمیک مرد عنکبوتی شگفت انگیز دیدیم که هیومن تورچ داره نمایشی را اجرا میکنه و همین باعث میشه پیتر پارکر (که شکست سختی از دکتر اختاپوس خورده بود ) دوباره اعتماد به نفس پیدا کنه:
یا مثلا 4 شماره پس از آنکه چهار شگفت انگیز با هالک ملاقات داشتند با مرد مورچه ای دیدار کردند:
حتی در شماره 1 از کمیک اونجرز هم شاهد بودیم که «ریک جونز» پیغامی ارسال کرد تا از شورش هالک جلوگیری بشه و این پیغام به دست چهار شگفت انگیز هم رسید!
یا در شماره 49 از کمیک Tales of Suspense شاهد بودیم که مرد آهنی با آنجل (از اعضای موسس گروه ایکس من) یک تیم آپ کرد:
سپس در شماره 3 از کمیک اونجرز شاهد چیزی بودیم که به بهترین شکل ممکن نشان میده مارول یونیورس داره به کدوم سمت میره و به چه چیزی تبدیل میشه. در این داستان مرد آهنی و اونجرز دارند هالک را پیدا کنند (شماره قبلی هالک از گروه رفته بود). بنابراین مرد آهنی یک تصویر از خودش پخش میکنه و درباره هالک از چهار شگفت انگیز ، مرد عنکبوتی و ایکس من میپرسه ...
البته هیچ کدام از این قهرمانان در این شماره با اونجرز برای پیدا کردن هالک همکاری یا تیم آپ (team up) نمیکنند. در واقع اونا فقط حضور افتخاری داشتند تا فقط به خواننده ها نشان بدهند چه قهرمانان دیگری در عالم مارول حضور دارند. به عبارتی دیگر ، هدف از این کامئو (cameo) های کوچک این بود که خوانندگان حس کنند تمام این شخضیت ها در یک دنیای واحد هستند. البته فراموش نکنیم گه اونا به قدر کافی هم با یکدیگر تیم آپ داشتند و خیلی زود این حس به وجود اومد که برای داشتن یک ماجراجویی واقعی باید شخصیت های مختلفی در کنار هم ظاهر شوند. مثلا اون وقتی که اونجرز و چهار شگفت انگیز با هم متحد شدند تا جلوی هالک رو بگیرند (شماره 26 از کمیک Fantastic Four):
(بنابراین شما اگر هوادار اونجرز یا هالک بودی پس باید حتما این شماره از چهار شگفت انگیز رو هم میخوندی!)
و فراموش نکنیم که نویسنده همه این کمیک ها استن بود و بنابراین او بود که داشت این ایده ها را مطرح میکرد. ضمن این که استن لی در کمیک های مارول به طور مداوم در بخش نامه های خوانندگان پیغام میگذاشت که برید فلان کمیک رو بخونید چون فلان شخصیت در آن هست و ... بعدش هم صفحه ای به نام Marvel's Bullpen Bulletins ایجاد شد که در تمام عناوین ماهانه مارول به چاپ میرسید و در آن تمامی کمیک های آن ماه معرفی میشدند!
قدم بزرگ بعدی در سال 1966 بود که مارول اولین کراس اور خودش را در دهه 60 میلادی منتشر کرد. یعنی داستانی چاپ شد که خوانندگان برای دنبال کردنش باید دو عنوان مختلف را میخریدند. در شماره 80 از کمیک Tales of Suspense، شاهد بودیم که آیرون من کل داستان از مبارزه با نیمور طفره میره (چون زرهش آسیب دیده بود). ولی آخر داستان مشکلش حل میشه و آماده است تا با نیمور سرشاخ بشه:
دیدید در آخرین پانل یک پیغام ویژه با پس زمینه زرد نوشته؟ گفته "این داستان اونقدر حماسی بود که مارول میخواد در دو مجله جدا اون رو چاپ کنه و ادامه اش رو حتما باید در شماره 82 از کمیک Tales to Astonish بخونید!".
و همین طور هم شد و شاهد نبرد بزرگی بین آیرون من و نیمور بودیم:
و این اولین باری بود که چنین اتفاقی میفتاد و مارول خودش را دیگه کاملا وارد یک دنیای مشترک و درهم تنیده کرد که تا الان وجود داره و داریم ازش لذت میبریم. و البته از اون به بعد بود که کمپانی های دیگر مثل دی سی شروع کردند به تبعیت از این مدل و الان دیگه دیدن چنین اتفاقاتی عادی شده ولی از یاد نبریم که همه چیز اولش به دست استن لی شروع شد ...
مهدی ترابی مهربانی
منبع: سایت CBR
All rights reserved © Spidey.ir 2018
(هرگونه كپی‌برداری و نقل قول از اخبار و مقالات این سایت تنها با ذكر منبع و نام نویسنده مجاز میباشد)
مطالب مرتبط:
10 شخصیت برتر دنیای کمیک که توسط «استن لی» (STAN LEE) خلق شدند
15 حقیقت شگفت انگیزی که درباره استن لی نمیدانستید!
بزرگان تاریخ كمیك های اسپایدرمن: استن لی و استیو دیتکو
مارك میلار: استن لی از والت دیزنی مهم تر است
10 قهرمان مارول که احتمالا نمیدانستید توسط استن لی خلق شده اند!
حضور استن لی در فیلم ها و بازی های مرد عنكبوتی
بزرگان تاریخ كمیك های اسپایدرمن: استن لی و استیو دیتکو
نظر «استن لی» درباره «اندرو گارفیلد»! (خبر آپديت شد!)
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
دیدگاه‌ها
بابت همه چیز
مقاله عالی بود .
واقعا دوران استن لی و کلا تاریخ 50 سال قبل سرشار از ظهور انسانهای بزرگ بود چون به ایده های بزرگ اهمیت داده میشد.حتی توی ایران خودمون هم جای پیشرفت زیاد بود.
حیف که انسان امروز چنان درگیر کاغذبازی و قوانین دست و پاگیر شده که نمیتونه قدمی به جلو برداره .
قید و بندهای ادبی و قانونی جلوی فرهیخته گان رو گرفته و سازمانهائی که قرار بوده بال پرواز فرهیختگان بشن ، به زنجیری در پای اونها تبدیل شدند.
بدون شک ذهن بشر امروز از نسل قبلی خودش خیلی پیشرفته تره ولی مسائل منفی زیادی از قبیل ازدیاد جمعیت و یا تحمیل عقاید سیاسی باعث شده بشر امروز در زمینه ادبیات خیلی کندتر حرکت کنه.
در این میان چنین سایت هائی همانند اسپایدی و یا هر سایت دیگه ای که به مطالعه و کتاب خوانی اهمیت میده میتونه قدم مثبتی برای رشد فرهنگی جامعه باشه.
کتابهای قهرمانی با توجه به نقش دلپذیری که در بین نوجوان امروز داره میتونه واژه ها و الگوهای ادبیاتی مثبت رو در روح نوجوانان جامعه بکاره.
دانستن واژه هائی همانند شجاعت ،آزادگی ،حقیقت در قالب داستانهای قهرمانی میتونه آموزش دهنده این سجایای مثبت به کودک امروز باشه.
عظمت شخصیتهائی همانند فردوسی ،اودیسه و.. در ساختن چنین شخصیتهای مثبتی بوده.
استن لی در 60 سال اخیر با احساس فقدان چنین کاراکترهائی در ادبیات آمریکا و خلق اونها با گرافیکی دلپذیر به کودکان سرزمینش "اخلاق" را هدیه کرد.
شخصیتهای استن لی برعکس شخصیتهای شرقی کمتر دارای کمال اخلاقی بودند. که باعث شده بود همزات پنداری بهتری در کودکان سرزمینش صورت بگیره.چنین ایده ای برای اولین بار فقط از استن لی سرزده. حتی شرکت dc با خلق کاراکترهای اصلی خودش یعنی سوپرمن و بتمن اقدام به خلق کاراکترهائی با کمال انسانی کرده که هرگز از خطوط قرمز پا بیرون نمیگذارند.
ولی شخصیتهای استن لی همگی دارای نقصان انسانی بودند و این خلقت قهرمانانی انسانی در بین انسان ها بود.
وجود قهرمان در ادبیات هر کشور یک لازمه بزرگ شمرده میشه و اگر چنین شخصیت یا ادبیاتی برای کودکان کشوری خلق نشه ،باعث وابستگی ادبیات ان کشور به کشورهای دیگر خواهد شد.
استن لی و همکارانش با خلق شخصیتهای قهرمانی ،در واقع کاری را کردند که فردوسی و اودیسه در شرق انجام دادند.
قطعا سطح استن به فردوسی و یا ادبای شرقی نمیرسه ولی برای اولین بار در کشورشون در همون مسیر قدم گذاشتند و فقدان شخصیتهای قهرمانی را درجهت آموزش سجایای اخلاقی به کودکان سرزمینشون پرکردند.
متاسفانه چندسالی است که این فقدان درکشور ما هم دیده میشود . نتیجه این فقدان در سنین بزرگسال باعث نبود اخلاقیات در جامعه شده و جامعه را از جامعه اخلاقمند به جامعه ای بی توجه به اخلاقیات تبدیل میکند.
نبود این ادبیات که حالت مدرن و پذیرفته شده آن در جامعه مدرن امروزی همان کمیک است در کشور ما باعث هدایت توجه کودکان سرزمینمان به ادبیات کمیک غرب شده.
البته با توجه به این حقیقت که جهان در حال یکپارچه شدن میباشد ، این مطلب فقط آغازی دوباره برای یادگیری اخلاق از کانال ادبیات غرب میباشد.
تنها افسوس در این میان فقط این است که شخصیتهائی همانند رستم ، بهرام گور ، فریدون ، ایرج ،اغریرث ، اسفندیار ،برزو ، امیرارسلان ، فلک ناز و ... دیگر برای کودکان سرزمینم شناخته شده نیستند و کاراکترهائی چون ثور ،مردآهنی و .. جای آنهارا گرفته اند.
اگر کودکان سرزمینم با چنین شخصیتهائی با چنان داستانهای عظیمی آشنا میشدند ، توجه کمتری به کاراکترهای خارجی مشابه نشان میدادند . ولی البته این نیاز باید به گونه ای برطرف شود.
در وانفسای حاضر فقط میتوان کودکانمان را با چنین شخصیتهائی آشنا کنیم و پس از علاقمند شدن با شخصیتهای عمیق ایرانی آشنا کنیم.
نتیجه : ایکاش استن لی در ایران به دنیا میامد تا از شخصیتهای حاضر آماده ایرانی استفاده میکرد و فرهنگ غنی سرزمینم را به دنیا بیشتر نشان میداد .
بی شک اگر میهن پرستی چنان رستم در میان کودکان جهان جلوه میکرد جائی برای کاپیتان آمریکا نبود.
استن لی برای آمریکائیها چونان اودیسه برای یونانیان است . چون قهرمانان را به کتابهای کودکان آمریکا آورد.
به نظر من امروز در آمریکا روز مرگ اودیسه ای آمریکائیست.
هادی علیزاده
جدا از اینکه مخالفم که اگه شخصیتی مثل رستم در جهان مشهور میشد جایی واسه کاپیتان و ... نبود بنظرم اصلا شاهنامه و رستم با کاپیتان امریکا و اسپایدرمن و داستان های کمیک بوکی ابرقهرمانی هیچ جای مقایسه ای ندارن این مقایسه رو هزاران بار انجام دادن که چرا قهرمان کودکان و نوجوانان ایرانی باید اسپایدرمن و سوپرمن باشه نه رستم و... قضیه اینه که ایراد از شخصیت های شاهنامه و... نیست یا دوران اینجور شخصیت ها تموم نشده اتفاقا داستان های ایرانی و شاهنامه و... فوق العاده ان اما رستم و داستان هاش برای بزرگسال اند نه کودک و نوجوان سبک داستان های شاهنامه میتونه با کتاب هایی مثل ارباب حلقه ها یا ترانه یخ و آتش(بازی تاج و تخت)مقایسه بشه که اکثر خوانندهاشون بزرگسالن...
#2آقای علیزاده نظر شمارو خوندم و عموما موافقم ولی مسایلی هست که جای بحث داره،همونطور که کل دنیا و همینطور شما و استاد ترابی بارها علت موفقیت شخصیت های مارول رو خصایص و نقصان های انسانی و توانایی همزاد پنداری با اونها بیان کردند،متاسفانه نهاد های ادبی موجود در کشور که وظیفه حفظ ادبیات رو داشته اند دارند برعکس عمل میکنند،و متاسفانه به جای اسطوره پروری دارند اسطوره کشی میکنند،مثال بارز این داستان سانسور هاییست که در طول سالها بر شاهنامه اعمال شده،پس اینکه افراد به سمت ادبیات آمریکا(مشخصاًکم یک بوک)جلب بشوند اجتناب ناپذیره.چون به جای شناساندن قهرمان هایی که دارای نقص هستند سعی در شناساندن افرادی دارند که هیچ نقص انسانی در آنها دیده نمیشود و حتی ریشه آنها نیز به سرزمین ایران برنمیگرده و این حسی است که آدم با خوندن کمیک بوک های dc تجربه میکنه(البته کمیک های دیسی هم تا حدودی قابل درک هستند) یعنی همون عدم همزاد پنداری.
درمورد اخلاق هم که گفتید باز هم همون مشکل ناکارآمدی نهاد های مربوطه هستش چرا که وقتی نهاد مربوط بدون مطالعه کافی به هرچیزی که در غرب ساخته بشه به چشم تهاجم فرهنگی نگاه میکنه،این مشکل جامعه بدون توجه به اخلاقیات تشدید میشه.نمونه این داستان یه پوستر مشهور هستش (که نمیدونم دیدید یا خیر)که گروهی جوان بسیجی در حال مچ انداختن با گروهی ابرقهرمانی متشکل از مرد عنکبوتی هالک و بتمن و ... هستند(نتونستم تصویر رو پیدا کنم)،در این پوستر فقط یه نکته قابل برداشت وجود داره اونم عدم مطالعه کافی و شناخت دقیق سازندگان تصویر با اون شخصیت ها هستش وگرنه چه چیز دیگری رو سراغ دارید که تمام اخلاق و انسانیت را به زیبایی تمام و در قالب یه عبارت به کودکان و سایر مخاطبان منتقل کند:
"قدرت زیاد،مسئولیت زیاد به همراه داره"
سلام
اتفاقا منظور بنده هم همینه.
منهم جائی به پوستری مشابه برخوردم و خیلی ناراحت شدم.
ظاهرا دوستان کامل متوجه منظور بنده نشدند.
وجود قهرمانان باعث همذات پنداری کودک با شخصیتی مثبت شده و درنهایت الگو ی بی عیب رو در وجود کودک شکل میده.
در این میان جبهه گیری های بی دلیل درمقابل قهرمانان و فقدان کاراکترهای جایگزین صدماتی در شناساندن خصلت های انسانی به کودک میده.
یادگیری انسانیت چه از یک کاراکتر ایرانی و چه خارجی سودمنده .
در این میان مچ اندازی یک بسیجی با مردعنکبوتی فقط باعث کوچک شدن کاراکتر رقیب در چشمان کودکان میشه.
ایکاش کسیکه اون پوستر رو طراحی میکنه برای یک لحظه به خودش بگه ما دوست داریم شخصیت رستم در خارج از ایران چگونه جلوه کنه؟
آیا مثلا یک عرب عربستانی میتونه بگه شخصیت رستم برای تهاجم فرهنگ ایرانی ساخته شده و یا این شخصیت فقط برای عظمتی ادبی ساخته شده ؟
نکته دیگه اینجاست که بنده حقیر عرض کردم ایشان با کاراکترهای شاهنامه و اویسه تفاوت زیادی دارند ولی ببینید چقدر این کشور با برنامه جلو رفته که با گذشت فقط سه قرن از پیدایش قاره آمریکا سریعا اقدام به ایجاد ادبیاتی مستقل و ساخت شخصیتهای قهرمان در جهت مستقل شدن از ادبیات خارج میکنه و استن لی یکی از سردمداران این جنبش میشه.
این کشور سریعا متوجه میشه کودکان سرزمینش به چه گونه ادبیاتی نیاز دارند و اون رو ایجاد میکنه ولی ما با داشتن گنج های بزرگ و متفاوت در ادبیات متاسفانه به ادبیات غنی خودمون پشت کردیم.
به همبن علت عرض کردم پس از آشنائی کودکانمان و علاقمندی آنها به مطالعه اگر این علاقه را به سمت ادبیات ایرانی هدایت کنیم ،بهترین نتیجه رو بدست آوردیم.
من فکر میکنم متاسفانه امیدی به مسئولین کشورمون نیست ، چون اونها اولا سواد کافی رو ندارند و ثانیا یک هراس از تاریخ و ادبیات ایرانی در وجودشون یافت میشه.
اما خود خانواده ایرانی میتونه با تربیت صحیح ، نسل بعدی کشورش رو نجات بده.
متاسفانه سالهاست حس میکنم آریائیها در ایران کم شدند.
باید آریائی و ایرانی باشیم و فرزندانی ایرانی همچون ایرانیان راستین قدیم تربیت کنیم.
مبدا قهرمان و قهرمانان.. ایران ، سیستان و ادبیات کشور ماست.ما قهرمانان را ساختیم و به دنیا عرضه کردیم. حتی هنوز هم کشورهائی همانند آمریکا نمیتونن قهرمانانی همانند قهرمانان ما بسازند. چه زیبا میشه اگه همه ما بتونیم حتی یک ایرانی تحویل نسل بعدی کشورمون بدیم.
دقیقاً ،کاملاً موافقم با حرفتون.
میدونید به نظر من اون کادر زرد تو ام سی یو جاش چی هست؟ اون نوشته ته فیلم که میگه فلان شخصیت برمیگرده یا در فلان فیلم برمیگرده
خوراکخوان (آراساس) دیدگاههای این محتوا