چرا تام هالند بهترین مرد عنکبوتی در دنیای سینما است

در این مقاله به این موضوع اشاره میکنیم که چرا نسخه تام هالند از مرد عنکبوتی در MCU با اختلافی اندک از نسخه های توبی مگوایر و اندرو گارفیلد پیشی میگیرد.

مقدمه: در سالهای اخیر سه بازیگر این افتخار نصیبشان شده است که نقش پیتر پارکر را در دنیای سینما ایفا کنند: توبی مگوآیر در سه گانه سینمایی سم ریمی، اندرو گارفیلد در دو فیلم تحت عنوان "مرد عنکبوتی شگفت انگیز" و نسخه فعلی که همان نسخه ای است که تام هالند دارد در آثار ابرقهرمانی دنیای سینمایی مارول ایفا میکند. علیرغم اینکه هواداران قادر نبوده اند به اجماعی در این زمینه که کدام نسخه سینمایی از مردعنکبوتی بهترین است دست پیدا کنند، اما به این بهانه که به احتمال بسیار شاهد گرد هم آمدن تمام این نسخه ها در فیلم آتی مرد عنکبوتی خواهیم بود میخواهیم به این بحث بپردازیم که چرا مرد عنکبوتی که تام هالند نقشش را بازی میکند بهترین است.

هر نسلی اسپایدرمن سینمایی دارای نقاط قوت و ضعف خاص خودش است. توبی مگوآیر در برانگیختن حس سمپاتی (همدردی) تماشاچی عالی بود و پیتر پارکر و مرد عنکبوتی را به شکلی جان بخشید که با عالم واقعیت در تماس بود. با این حال مگوآیر غیر حقیقی ترین مرد عنکبوتی بود (از نظر سنی، تارهای ارگانیک، ضعف در شوخ طبعی و ...) و به ویژه پس از اونکه در حالت emo در فیلم "مرد عنکبوتی 3 " محصول سال 2007 قرار گرفت و اون رقص ضایع را در خیابان های نیویورک به اجرا درآورد باعث بدنامی خودش شد. بنابراین میشود نتیجه گرفت که توبی پیتر پارکر خوبی بود (البته تا اواسط "مرد عنکبوتی 3") ولی اسپایدرمن چندان موفقی نبود.

پیتر پارکر - اسپایدرمن 3

و اما اندرو گارفیلد جوانی و شور و انرژی را برای نقش اسپایدرمن به ارمغان آورد و صحنه های مربوط به یک نوجوان رنج دیده را با قوت بهتری به اجرا درآورد ولی متاسفانه فیلمنامه های ضعیف تر سری مرد عنکبوتی شگفت انگیز باعث اقبال کمتر وی شد. وی همچنین با انرژی و علاقه شگفت انگیزی جنبه مرد عنکبوتی را ایفا کرد و هیکل ترکه ای و توانایی اش در اجرای زبان بدن هنگام بازی در حالی که لباس اسپایدرمن را بر تن داشت باعث شد تا از این نظر بهترین اسپایدرمن تاریخ سینما باشد. به این مساله لباس خارق العاده اسپایدرمن در "مرد عنکبوتی شگفت انگیز 2" را هم اضافه کنید تا بهترین اسپایدرمن تاریخ در ذهنتان تداعی شود.

ولی از سوی دیگر تام هالند و اسپایدرمنی که او در MCU ارائه میدهد تونسته نقاط قوت توبی مگوایر و اندرو گارفیلد را با هم ترکیب کند یعنی حس سمپاتی توبی مگوآیر با نسخه ایده آل و انرژیک و شوخ طبع اندرو از اسپایدرمن. تام خیلی سریع تونست مخاطبین را به سمت خودش بکشاند ، مثل مگوآیر در دو فیلم نخست فیلم های سم ریمی. منتهی با این تفاوت که هالند شوخ طبعی خاصی به اسپایدرمن تزریق کرده است که دقیقاً با دنیای کمیک مطابقت دارد. او همچنین شور و نشاطی خاص نوجوانی را به اسپایدرمن میدهد که ما را به یاد کمیک های اولیه و اریجینال اسپایدرمن میندازد. وی همچنین بر خلاف مگوایر سعی میکند دغدغه ها و کشمکش های درونی پیتر پارکر را به جای آنکه از طریق درونگرایی و انزوا طلبی به تصویر بکشد ، از طریق تعامل و بده بستان با شخصیت های مکمل و هم کلاسی های خود به نمایش بگذارد و در مجموع بهتر از مگوایر دنیای و کشمکش های یک پیتر پارکر در آن سن و سال را به تصویر میکشد که البته شاید دلیل اصلی آن نوع نگارش فیلمنامه فیلم های اختصاصی اسپایدرمن در MCU و حال و هوای خاص آنها باشد که به دوران اولیه کمیک بوک های این شخصیت نزدیک تر هستند. اندرو گارفیلد هم سعی کرد این خواص را داشته باشد ولی در برخی لحظات این تمرکز از روی پیتر پارکر برداشته میشد و او به پیتری دوست نداشتنی، انتقام جو و حتی مغرور تبدیل میگردید که با روح این کاراکتر در تناقض بود. همانطور که گفته شد تام هالند در MCU بهترین ویژگی های توبی و اندرو را با هم ترکیب کرده و نوعی خاصیت خود انتقادگر یا خود ملامت گر نیز به آن اضافه میکند.

تام هالند

اسپایدرمنی که هالند نقشش را در MCU بازی میکند، برخلاف همتایان پیشین خود این اجازه را پیدا کرده تا در طیف گسترده تری از داستان ها خود را شکوفا سازد. به طور مثال مگوآیر این شانس را داشت تا در روایت سرگذشت نحوه تبدیل شدن پیتر پارکر به مرد عنکبوتی (origin) حضور یابد و درسته که او سپس در ادامه شگفت انگیز آن اثر یعنی "مرد عنکبوتی 2" حضور پیدا کرد ولی بعدش یک ناکامی مایوس کننده را در "مرد عنکبوتی 3" تجربه کرد. ضمن آنکه باید اعتراف کرد هر سه فیلم سم ریمی در یک حال و هوای مشخص و قابل پیش بینی با یک سری شخصیت مکمل ثابت (هری آزبورن، مری جین و زن عمو می) را روایت میکرد. اندرو گارفیلد هم متاسفانه شوق و ذوق وصف ناپذیرش با دوره ای مصادف شد که جنون داشتن یک عالم سینمایی مشترک همچون MCU مثل خوره به جان سونی و روسای آن افتاده بود. داستان به ظاهر مرموز و جذاب پدر پیتر و نقش او در تبدیل کردن پسرش به مرد عنکبوتی نیز ره به جایی نبرد و از اولش غلط بود (این مقاله را بخوانید).

تام هالند اسپایدرمن

اما تام هالند حضورش از ابتدا طوری بود که افق های جدیدی را برای مرد عنکبوتی متصور کرد. یعنی دیگر مجبور نبودیم origin او را ببینیم و در عوض از همان ابتدا در "جنگ داخلی" وی را در خارج از نیویورک دیدیم و در حال تعامل با دنیای بزرگتر و متنوع تری از مارول و قهرمانان آن. خبیث هایی که او باهاشون مبارزه کرد نیز کاملا متفاوت از قبل بودند در حالی که در سری قبلی ویلن ها اکثراً حول و حوش آزبورن ها و شرکت آزکورپ میچرخیدند و به نوعی با آنها مرتبط بودند. تا به حال دو ویلن اصلی را در مقابله با مرد عنکبوتی در فیلم های اختصاصی او دیده ایم. والچر و میستریو. ورود آنها به دنیای اسپایدرمن و شروع دشمنی با او بسیار منطقی بوده است. یعنی آنها از طریق مرشد مرد عنکبوتی یعنی تونی استارک/مرد آهنی به دشمن او تبدیل شدند ولی خیلی زود دشمنی آنها با اسپایدرمن شخصی شد. به طور مثال آدریان تومز از وقتی متوجه هویت مخفی اسپایدرمن شد به دشمن تمام عیار او بدل گشت و دیگر سخنی از مرد آهنی به میان نیامد. کوئنتین بک نیز از اواسط فیلم "دور از خانه" کاملا قضیه کینه اش با تونی استارک را فراموش کرده و به دشمن تمام قد پیتر پارکر تبدیل شد و حتی قصد جان دوستانش را کرد و برایش بزرگترین پاپوش تاریخ را دوخت! این نکته را نیز باید در نظر گرفت که الان سال 1962 نیست که پیتر همین جوری با امثال والچر و میستریو روبرو بشه ، آنهم در این مقطع از زندگی اش که یه بچه مدرسه ای هستش! او باید به طور منطقی در "معرض" خبیث ها قرار بگیره و این یعنی از طریق تونی استارک. یعنی تا الان اینجوری بوده ولی قطعا از این به به بعد موضوع فرق میکنه. در واقع غیر قابل قبول تر این است که یک بچه دبیرستانی در عالم واقعیت بتواند برای خودش ویلن های خاص خودش را داشته باشد . مخصوصا کسی که بهش دستور دادن تکروی نکند و در محله خودش باقی بماند. و البته برای مارول استودیوز واقعا مهم است که به شعور تماشاچی احترام گذاشته شود و روایت داستان جوری باشد که عاری از حفره باشد و تماشاچی باورش کند که دشمنی فلان شخصیت با اسپایدرمن چه دلیلی دارد . و البته یک دلیل دیگر هم این است که اتفاقاً فیلم های قبلی هم همین کار را میکردند و اسپایدرمن از طریق شخصیت های مکمل یعنی مثلا هری آزبورن به خبیث اصلی یعنی مثلا نورمن آزبورن یا حتی اکتاویوس وصل میشد ولی مساله اینجاست در سری جدید ما هری آزبورن نداریم. یا مثلا در سری قبلی آزکورپ بود و از طریق این شرکت مثلا لیزارد و گابلین و راینو و ... آمدن و وارد قصه شدند ولی الان اینطور نیست. پس تا الان بهترین و توجیه پذیر ترین گزینه این بوده که از طریق کسی مثل تونی استارک که باعث ورود پیتر به MCU شد این اتفاق بیفتد. پس برای باور پذیر بودن داستان باید ویلن را به جایی وصل کنند و این در دنیای سینمایی مارول ، استارک و شرکتش بوده. و البته همان طور که گفته شد خبیثی مثل والچر تنها ابتدا از طریق استارک به پیتر وصل شد ولی از یک جای فیلم قضیه شون شخصی شد و میستریو هم همین طور ...

مرد عنکبوتی در MCU واقعا چیزهایی را تجربه کرد که اصلا نظیرش را قبلا ندیده بودیم. او درگیر بزرگترین حماسه تاریخ سینما یعنی حماسه سنگ های بینهایت شد و به فضا رفت! اگر خبرهای این روزها هم تایید شوند در قسمت سوم نیز وارد قضایای چندجهانی خواهد شد. شخصیت های مکملی که مرد عنکبوتی در MCU باهاشون در تعامل است نیز متنوع تر هستند (ند، فلش، ام جی و ...) که باعث شده اند ترکیبی مفرح و باحال از شوخ طبعی و فان به وجود بیاد. در واقع شخصیت های مکمل مرد عنکبوتی مثل فلش تامپسون و همون ام جی واقعا بهتر شده اند. بسیاری از هواداران واقعی مرد عنکبوتی واقعا شخصیت پردازی این ام جی رو به دنیای کمیک وفادار تر میدانند تا شخصیت پردازی مری جین فیلم های ریمی. ما طرفدار سری فیلم های اسپایدرمن در MCU هستیم چون به شکل منطقی و بدون لکنت داستان خود را روایت میکنند. دوباره سری بزنید به "مرد عنکبوتی شگفت انگیز 2 " و جوری که الکترو به دشمنی با پیتر میپردازه و مقایسه اش کیند با میستریو. خداییش اون چقدر الکی بود و این چقدر منطقیه.

و گفته میشود که یک فیلم ابرقهرمانی وقتی میتونه بدرخشه که ویلن (خبیث) خوبی داشته باشه که بتونه پا به پای قهرمان داستان پیش بره. توبی مگوآیر با دو خبیث کلاسیک مرد عنکبوتی به نام دکتر اختاپوس و گرین گابلین روبرو شد که نقش آنها را به ترتیب آلفرد مولینا و ویلم دفو بازی کردند. هر دوی این دشمنان جذاب تونستند بهترین خصوصیت های شخصیت اسپایدرمن را به ظهور برسانند ولی امثال مرد شنی، هری آزبورن و به خصوص ونوم از عهده انجام این کار در قسمت سوم برنیامدند. سری "مرد عنکبوتی شگفت انگیز" نیز در این زمینه مشکلات فراونی داشت و خود اندرو گارفیلد گفته که این موضوع خیلی باعث ناامیدی اش شده است. ولی تام هالند اولین بار با والچرِ درخشان و عالی مایکل کیتون دست و پنجه نرم کرد و آن فهمیدن هویت مخفی او توسط آدریان تومز و تصمیمی که پیتر برای ترک لیز الن در شب میهمانی گرفت یکی از بهترین پیچش های آثار ابرقهرمانی به حساب میاد. درسته که بلند شدن روی دست والچر کار سختی بود ولی میستریوی جیک جیلنهال ثابت کرد که چه شارلاتان جذابی است که اتفاقا از هر نظر حریفی بود که به طور با طراواتی با اسلاف خود تفاوت داشت. و البته مبارزات مرد عنکبوتی با ثانوس و دار و دسته اش را به عنوان عضوی از اونجرز در MCU داشتیم که بار دیگر به تقویت جایگاه عالی رتبه او کمک کرد.

البته باید اعتراف کرد که مرد عنکبوتی تام هالند بی عیب و نقص هم نبوده. اتکای زیاد از حد او به فن آوری تونی استارک تا حدی باعث شده از ریشه های خاکی و قابل باور او کاسته بشه. بسیاری بر این باور هستند که MCU باید او را زمینی تر نشان بدهد و پس از ماجراجویی در فضا به همراه اونجرز باید بیشتر در محله خودش یعنی شهر نیویورک دیده بشه و از لباس های high-tech تونی استارک هم فاصله بگیره. ولی مارول استودیوز اصرار داره سری جدید فیلم های اسپایدرمن را از سری های قبلی متمایز کنه و به همین دلیل او را به جاهایی میبره که قبلا در آنها نبوده و در همین راستا لوکیشن های اصلی "دور از خانه" را از کشورهای اروپایی تشکیل داد. در هر حال هر چه که ایراد از اسپایدرمن مگوآیر و گارفیلد بگیریم ولی لااقل آنها تقریباً همیشه در فضایی خاکی و ملموس حضور داشتند و همان قهرمانی بودند که استن لی به عنوان نقطه عکس بتمن و سوپرمن خلق کرده بود ولی حمایت های تونی از پیتر پارکر (حتی پس از مرگ) باعث شده تا حد زیادی این خصیصه مهم اسپایدرمن خدشه دار شود.

نتیجه گیری:

بهترین مرد عنکبوتی

درست متوجه شدید! حتی با وجود اینکه تام هالند جدید ترین مرد عنکبوتیه و تازه داریم بهش عادت می کنیم، اما توی همین مدت کوتاه ثابت کرده که بهترین اسپایدی سینما تا به این لحظه است! واقعا بعد از نقش آفرینی های کم نقص توبی مگوایر و اندرو گارفیلد، هیچ کس فکرش رو نمیکرد که کسی بتونه روی دست این دو بلند بشه! تام هالند تونست یه پیتر پارکر بی نظیر با خصیصه های شخصیتی منحصر به فرد به وجود بیاره و نکته جالبش هم اینه که وقتی به عنوان این نقش انتخاب شد، هنوز یه نوجوان بی تجربه بود. او تا به حال در چهار فیلم دنیای مارول حضور پیدا کرده و در تمام آن ها درخشیده. این میتونه این حقیقت رو به اثبات برسونه که اون بیرون نوجوانان و جوانان با استعدادی هستند که براشون فرصت پیش نیومده تا خودشون رو نشون بدند، خوشبختانه مارول هم همیشه به دنبال چهره های جدید و ایده های نو هست، به همین دلیل تا به حال بازیگران توانمند زیادی رو کشف کرده که تام هالند یکی از اون هاست. خیلی ها هستن که میگن توبی پیتر پارکر خوبی بود ولی اسپایدرمن خیلی خوبی نبود ولی اندرو، مرد عنکبوتی خوبی بود اما پیتر ایده آلی نبود! با این حال تام هم یک پیتر پارکر عالیه و هم یک مرد عنکبوتی فوق العاده! یعنی ترکیبی از توبی و اندرو! چندی پیش رابرت داونی جونیور در مصاحبه ای گفت: "ببینید، تبدیل شدن به اسپایدرمن خیلی سخته. پس چرا تام تونست این نقش رو مال خود بکنه؟ چون اسپایدرمن استاندارد طلایی ژانر ابرقهرمانیه. وقتی من مرد آهنی شدم عده زیادی نبودند که با این شخصیت آشنا بودند ولی اسپایدرمن؟ هر کسی او را میشناسه. اندرو گارفیلد کارش خوب بود. توبی مگوآیر هم کارش خوب بود. ولی دلیل اصلی اینکه به نظرم تام هالند بهترین مرد عنکبوتیه است اینه که متانت، موقعیت سنجی و اعتماد به نفس بسیار خوبی دارد ".

نظر شما چیست؟ به نظر شما کدام بازیگر تا به حال بهترین مرد عنکبوتی را بر پرده سینماها به تصویر کشیده است؟

سارا عفتی