بار دیگر در خدمت شما هستیم با قسمتی دیگر از این سلسه مقالات قدیمی و پرطرفدار سایت.
برای خواندن قسمت های قبلی بروید اینجا.
- آیا میدانستید که «لیدی گاگا» یک بار جان اسپایدرمن را نجات داده است؟!
«فیل یوریک» (Phil Urich) را میتوان رکورد دار بیشترین تعداد هویت گابلینی دانست! او برادرزاده خبرنگار مشهور و باتجربه روزنامه دیلی بیوگل یعنی «بن یوریك» است. فیل یوریک پس از مرگ «هری آزبورن» تجهیزات گرین گابلین را پیدا كرد و سعی كرد یك گرین گابلین قهرمان باشد. در نهایت تجهیزات او درمبارزه با Sentinel آسیب دید و دیگر نتوانست آن را تعمیر كند و در نتیجه خودش را بازنشسته كرد. او سپس از حرفه قهرمانی بازنشسته و عاشق «نورا وینترز» (یكی دیگر از خبرنگاران دیلی بیوگل) شد و برای اینكه بتواند دلش را بدست بیاورد سعی كرد عكس و اطلاعات اختصاصی برایش جور كند. به همین دلیل به یكی از مخفیگاه های قدیمی گرین گابلین رفت و در آنجا با «هاب گابلین» مواجه شد (این هاب گابلین برادر دوقلوی «رادریك كینگزلی» یعنی «دنیل كینگزلی» بود). فیل یوریك او را كشت و خودش را به عنوان هاب گابلین جدید معرفی كرد! در سال 2010 و در شماره 649 از کمیک "مردعنکبوتی شگفت انگیز" دیدیم که این هاب گابلین جدید به محل کار پیتر پارکر یعنی "هورایزون لابز" حمله کرد. پیتر در هیبت مردعنکبوتی باهاش جنگید ولی انتظار سلاح جدید او را نداشت: جیغ صوتی! این سلاح باعث شد مردعنکبوتی زمین گیر بشه و خون از دهان و بینی و چشمانش بیرون بزنه!
اما خوشبختانه در شماره بعد یکی از همکاران پیتر پارکر قبل از اینکه هاب گابلین بتونه ضربه ی نهایی را به اسپایدرمن وارد بیاره، گوشی خودش را به سیستم صوتی هورایزون وصل کرد و ناگهان آهنگ Bad Romance خانم «استفانی جوآن انجلینا جرمنوتا» ملقب به «لیدی گاگا» (Lady Gaga) شروع کرد به پخش شدن و باعث شد جیغ صوتی هاب گابلین مختل بشه و اسپایدرمن هم دوباره به هوش بیاد و بتونه به مبارزه ی خودش با هاب گابلین ادامه بده!
اما این وسط واکنش اسپایدرمن خیلی جالب بود! او گفت: "یعنی لیدی گاگا منو نجات داد؟! توهین نباشه ها، ولی من همون جیغ تهوع آور رو ترجیح میدم"!!!
و این یعنی پیتر پارکر اصلا از آهنگ های لیدی گاگا خوشش نمیاد! (خداییش حق هم داره ...)!
- آیا میدانستید که یکی از خبیث های سریال "زن عنکبوتی" از فیلم جیمزباند الهام گرفته بود؟
"جاسوسی که دوستم داشت" (The Spy Who Loved Me) دهمین فیلم از سری فیلم های مشهور "جیمز باند" است که سال 1977 اکران شد. در این فیلم «ریچارد کیل» نقش «جاز» (Jaws) را ایفا کرد که یکی از به یاد ماندنی ترین خبیث های تاریخ فیلم های جیمز باند به شمار میرود. او در فیلم دندان های بزرگِ فلزی داشت و میتونست تقریبا هر چیزی را با دندان هایش خُرد کند!
او آنقدر ویلن محبوبی از آب درآمد که که در دنباله ی این فیلم یعنی "مون رِیکر" (Mooonraker) نیز حضور یافت. و جالبه که این فیلم همزمان شد با پخش سریال کارتونی "زن عنکبوتی" (میتونید در این مقاله اطلاعات کاملی از این سریال بدست بیاورید) و در یک اپیزود به نام Shuttle to Disaster دیدیم که شخصیت خبیث داستان «استیل جاز» (Steel Jaws) نام دارد و نیمه ی پایینی صورتش فلزی است! (این شخصیت نیز همانطور که در این مقاله شرح دادیم، مثل اکثر خبیث های سریال یک ویلن اُریجینال و مختص این سریال خلق شده بود).
شباهت های دیگری هم بین این اپیزود و فیلم "مون ریکر" وجود دارد. مثلا هر دوی آنها با سکانس سرقت میشوند که در ادامه به پرتاب یک موشک به فضا منتهی میشود. یا اون لباس یکسره های زرد رنگی که شخصیت های منفی بر تن دارند.
همچنین، زن عنکبوتی به خبیث ها لقب "مون ریکر" میدهد تا آشکارا ثابت شود سازندگان این اپیزود از این فیلم الهام گرفته بودند! البته لازم به ذکر است که تهیه کنندگان فیلم "مون ریکر" هم به دلیل موفقیت خارق العاده ی فیلم "جنگ ستارگان" که دو سال قبل اکران شده بود تصمیم گرفته بودند المان های علمی تخیلی وارد داستان کنند و به جای وفاداری کامل به کتاب "مون ریکر" اثر «ایان فلمینگ» (خالق «جیمز باند»)، از جنگ ستارگان الهام بگیرند!
- آیا میدانستید ناشر مجله مشهور Dirt برای تبلیغات از کمیک های اسپایدرمن استفاده کرد؟
"دِرت" (Dirt) نام مجله معروف آمریکایی هستش که انتشارش در سال 1991 آغاز شد و مخاطبینش مردان و پسران و جوان بودند.
مغز متفکر این مجله، «اسپایک جونز» بود که بعدا به فیلمنامه نویسی و کارگردانی روی آورد. وی اولین فیلم بلندش را در سال 1999، تحت عنوان "جان مالکوویچ بودن»"ساخت و مورد استقبال قرار گرفت و توانست نامزد جوایز معتبری از جمله "جایزه اسکار بهترین کارگردانی" شود. همچنین در سال 2002 با ساخت فیلم "اقتباس" با بازی بازیگرانی همچون «نیکولاس کیج» و «مریل استریپ» و «کریس کوپر» که هر سهٔ آنها نامزد اسکار شدند و از این میان کریس کوپر برنده شد، را ساخت که مورد تحسین واقع شد. در سال 2013 فیلم بسیار تحسین شده و رمانتیک "او" با بازی درخشان «واکین فینیکس» را کارگردانی کرد. این فیلم مورد استقبال بسیاری از منتقدین قرار گرفته شد و توانست در مراسم اسکار نامزد بهترین فیلم شود. همچنین خود اسپایک جونز نیز توانست برندهٔ "جایزه اسکار بهترین فیلمنامه غیراقتباسی" و "جایزه گلدن گلوب بهترین فیلمنامه" شود. در هر حال، ناشر مجله Dirt برای تبلیغات تصمیم گرفت با مارول همکاری کند و شاهد بودیم که شماره 195 از کمیک Spectacular Spider-Man (که شخصیت خبیث «ورمین» در آن حضور داشت) و همچنین شماره 106 از کمیک Web of Spider-Man در برخی از کمیک بوک فروشی ها به همراه این مجله و همچنین نوار کاست موسیقی تحت عنوان Down to Earth: Music You'll Dig عرضه شد!
- آیا میدانستید که استیو دیتکو همیشه افسوس میخورد که چرا پیتر پارکر را اینقدر زود از دبیرستان فارغ التحصیل کرد؟
«استیو دیتکو» نابغه ای بود که به همراه «استن لی» مردعنکبوتی را خلق کرد (برای آشنایی با او حتما اینجا، اینجا و اینجا بروید). او فرد عجیبی بود که عقاید سفت و سختی داشت و پس از 38 شماره و به دلیل اختلافات زیادی که با مارول و استن لی داشت تصمیم گرفت دیگر روی کمیک های "مردعنکبوتی شگفت انگیز" کار نکند. او سالها بعد به یکی از نویسندگان مردعنکبوتی به نام «مارو ولف من» گفت که تنها یک حسرت و افسوس درباره مردعنکبوتی دارد و آنهم این است که چرا اینقدر زود او را از دبیرستان فارغ التحصیل کرد! در واقع، استن لی و استیو دیتکو تصمیم گرفته بودند که تنها پس از 28 شماره پیتر پارکر از دبیرستان فارغ التحصیل شود.
در این مقاله هم گفتیم که وقتی پیتر پارکر توسط عنکبوت رادیواکتیو گزیده شد و به قدرت های اسپایدرمن دست یافت، 15 ساله بود. بنابراین میشه نتیجه گرفت که پیتر ظرف مدت 28 شماره، دو یا سه سال به سنش اضافه شد! این در حالیست که ظرف 58 سال بعدی در دنیای کمیک بوک، تنها هفت یا هشت سال به سن او اضافه شده!!! این نشون میده که چقدر زود او را در دبیرستان فارغ التحصیل کردند. ضمن اینکه یادمون باشه که استیو دیتکو ابتدا اعتقاد داشت پیتر باید یک فرد عادی یا معمولی و به اصطلاح Everyman باشه که مثل آدم های عادی زیاد اشتباه میکنه و سوتی میده. در حالی که استن لی نظرش این نبود اما دیتکو اونقدر روی این موضوع پافشاری کرد که استن به این نتیجه رسید جذابیت شخصیت مردعنکبوتی در همین Everyman بودن او نهفته است. اما فارغ التحصیلی پیتر از دبیرستان و رفتن او به دانشگاه مصادف شد با دورانی که دیتکو با استن لی قهر کرده بود و خودش به تنهایی داستان های کمیک "مردعنکبوتی شگفت انگیز" را خلق و طراحی میکرد و بعد برای استن میفرستاد تا فقط دیالوگ به آنها اضافه کند. در این دوره بود که دیتکو با خودش فکر کرد دیگر دوران عادی بودن و سوتی دادن های پیتر پارکر تمام شده و او باید رشد کند و بیش از پیش به قهرمان های متداول دنیای کمیک نزدیک شود. همچنین دیتکو به شدت به فلسفه ی " عینیت‌گرایی" یا Objectivism اعتقاد داشت و بر طبق این فلسفه، او معتقد بود که یک قهرمان واقعی باید خودش گلیم خودش را از آب بیرون بکشد و به کمک قهرمانان دیگر در مبارزه با جرم و جنایت نیازی ندارد. همانطور که در این مقاله گفتیم، دیتکو همچنین اعتقاد داشت ملاقات ابرقهرمانان با یکدیگر باید چیزی بسیار نادر باشد و بنابراین با انجام تیم آپ بین اسپایدرمن و دیگر قهرمانان مارول مخالف بود. یکی از بارزترین نمونه های عقاید دیتکو را میتوان در شماره 38 از کمیک "مردعنکبوتی شگفت انگیز" (آخرین شماره ای که دیتکو رویش کار کرد) دید: در یکی از صفحات این کمیک، شاهد برگزاری تجمع اعتراضی دانشجویی در دانشگاه محل تحصیل پیتر بودیم و وقتی هم کلاسی هایش از او دعوت کردند تا بهشان ملحق شود او آشکارا از این کار سر باز زد و گفت که تنها دلیل شون برای اعتراض اینه که سر کلاس درس حاضر نشوند!
(تازه مشخصه که استن جوری دیالوگ نوشته که عقاید دیتکو کمی معتدل تر به نظر بیاد ولی در هر حال، این موضوع بار دیگر نشان میدهد که دیتکو داشت به سمت این میرفت که پیتر پارکر به یک شخصیت پخته تبدیل شود که علاقه ای به شرکت در فعالیت های "عادی" ندارد و نظرات خلل ناپذیری درباره خیر و شر پیدا کرده است که همین موضوعات را دیتکو بعدا در خلق شخصیت هایی مثل Mr. A یا Question رعایت کرد. این مقاله را بخوانید).
اما استن لی و رئیس مارول («مارتین گودمن») با این عقاید دیتکو مخالف بودند و مخصوصا استن اصرار داشت که پیتر همچنان یک Everyman باقی بماند و البته که بعد از رفتن دیتکو و آمدن «جان رومیتا» این حس و حال و شخصیت پردازی برای پیتر حفظ شد. در هر حال، همانطور که گفته شد دیتکو سالها بعد اظهار داشت که تنها اشتباهی که مرتکب شد این بود که خیلی زود پیتر را از دبیرستان بیرون کشید و به نظر او سن ایده آل برای پیتر پارکر، 16 سال است زیرا دورانی است که به راحتی میتوان ازش انتظار داشت مرتکب اشتباه شود. گفته میشه دیتکو در دهه ی 90 میلادی راضی شد تا یک سری جدید از اسپایدرمن طراحی کند که به همین دوران بپردازد ولی در نهایت به جای این سری، کمیک های Untold Tales of Spider-Man منتشر شد که داستان هایش در همان دوران دبیرستان پیتر پارکر رخ میدادند.
مهدی ترابی مهربانی
All rights reserved © Spidey.ir 2023
(هرگونه كپی‌برداری و نقل قول از اخبار و مقالات این سایت تنها با ذكر منبع و نام نویسنده مجاز می‌باشد)
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
دیدگاه‌ها
خیلی ممنونم ! واسه این همه کمیک و دانستنی ها و این همه مقاله های رایگان! خداییش نمیدونم دیگه چطور جبران کنم فک کنم هر روز باید نماز شکر بخونم!
تنها کاری که میتونم بکنم اینه:
uupload.ir/.../...
راستی معلم عزیز ما،ازتون یه سوال دارم
توروخدا جواب بدید چون خیلی دارم اذیت میشم!
وب پترن های اورجینال اسپایدرمن چجوریع؟؟؟؟؟؟
چون واسه تام، توبی ،اندرو، اینسامینیاک ،جان رومینا ،رایان اوتلی ، اسپکتکلر ،دیتکو و..... باهم تفاوت دارن! همشون باهم فرق دارن !
(من عاشق وب پترن اینسامینیاکم!)
با استیو دیتکو موافقم واقعا وقتی اسم اسپایدی میاد تو ذهن همه اون قهرمان کم سن و ساله
مورد آخر بود که منو به شدت جذب کرد.فقط یه لحظه بیاین فکر کنیم:اگر استن لی اریجین پیتر رو تغییر میداد یا اصلا میگفت بیخیالش و هرگز شروع نمیکرد به نوشتنش.یا اصلا مینوشت و تغییراتی ایجاد میکرد که باعث میشد فرقی با بقیه قهرمانان نداشته باشه.اون وقت چی میشد؟مهم ترین جوهره در ذات اسپایدرمن همینه!اون یه Everymanخالصه.ب ه خاطر همینه که انقدر محبوبه.خود من،اگر این موضوع نبود و هردفعه که مقاله ای از سایت میخوندم و به فکر بدبختیای پیتر نمیفتادم،بدون تردید میگم که محبوب ترین کاراکترم میشد لوگان.چون او هم باید سعی کنه تا مثل یه انسان باشه تا یه گرگ.
این دوکاراکتر تنها شخصیت هایی بودن که من به طور کامل میتونستم درکشون کنم.
ممنون از سایت اسپایدی که حدود ۷ ساله باعث میشه من بیشتر کاراکتر محبوبم رو بشناسم.
شجریان بهتر نبود:)؟
ممنون بابت این دانستنی های جالب
به نظرتون اگر بخواهیم از مرد عنکبوتی در یکی از کمیک های کمپانی رقیب یعنی دی سی استفاده کنیم مثل تیم آپ کردن با یک گروه یا انجمن به نظرتون تین تایتانز چطوره ؟ قبلا بین این دو تیم آپ یا همکاری پیش نیومده ؟
متوجه سوالت نشدم ولی من web pattern جان رومیتا رو میپسندم
تو بازی edge of time هم یه حالت نامنظم جالب داشت. از اونم خوشم میومد
تین تایتاتز بنظر معقول میاد ولی شخصا چون گروه JSA نسخه دهه ۴۰ میلادی رو دوست دارم ، خوشم میاد با اونا تیم آپ کنه. اونم تو دهه ۴۰ میلادی !
اصلا شوخیش هم زشته که نام استاد شجریان رو در کنار لیدی گاگول بیاری!
منظورم اینه که چون اسپایدرمنو دیکو و بقیه ساختن پس web pattren اصلی میره واسه دیکو نه؟
آره بابا اصن من فک کنم تو edge of time پیتر اعصابش خورد بوده رفته اونجوری تو بازی واسه خودش درست کرده
خیلی بی نظم بودن ولی در حین بی نظمیشون خوشگلی خودشون رو داشتن
واسه مارک بگلی هم که عالیه! (اون پدرسوخته هرچی طراحی میکنه عالیه!)
جان رومیتا هم که دیگه نگم براتون......
خیلی خوش اومدی به سایت
آقای ترابی حالا که بحث مجله شد تو این مقاله، این دوتا عکس رو می‌فرستم چون چند روز پیش چندتا عتیقه خریدم:
اگر پیتر یا شنیدن جیغ گابلین خون از گوش و چشماش زد بیرون باید با bad romance کور و کر میشد
خیلی ممنون
که لازمه اش تجربه چندین و چندساله و صبر و حوصله زیاد است و من وظیفم میدونم که بابتش بار دیگه از آقای ترابی تشکر کنم
و خب مثل همیشه میخوام به یه شباهت دیگه بین کمیک های اخیر اسپایدی و سری فراموش نشدنی و شیرین اسپایدرگرل اشاره کنم :
در مورد شماره ۱ : خب میبینید که دن اسلات ، فیل یوریک بدبخت رو دوباره تبدیل به گابلین کرده ، و سلاحی که بهش داده "جیغ صوتی" نام داره ، آشنا نیست؟ درست حدس زدید
سالها پیش آقای تام دی فالکو در کمیک های اسپایدر گرل ، فیل یوریک رو تبدیل به قهرمانی به نام Golden Goblin ( بله اسمش آشناست چون الان نورمن تبدیل به گولدن گابلین شده!!)کرده بود .
و اونجا هم سلاح فیل یوریک جیغ صوتی بود!
(البته همونطور که اینجا میبینید فیل یوریک اسم این سلاح رو گذاشته بود launtic laugh که میشه ترجمش کرد "خنده دیوانه وار!!!)
و مثل همیشه از آقای ترابی ممنونم که زحمت میکشن و عکسای منو قابل نمایش میکنن
خب من قبل از هر چیز خوشحالم برات که شروع کردی داری سری spider-girl استاد تام دی فالکو رو میخونی چون واقعا شگف انگیزه و عصاره ی جذابیت ابدی داستان های مردعنکبوتی رو در خودش داره.
هر چند که به نظرم از شماره ی 60، 70 به بعد دیگه شروع میکنه به افت کردن. شایدم از شماره 50 به بعد ...
ولی همیشه حس کردم اگر در انتهای دهه 90 میلادی نویسنده های مردعنکبوتی و به ویژه تام دی فالکو که نویسنده سری امیزینگ بود مجبور نمیشدن تن به یک ریلانچ اجباری بدن، دی فالکو تقریبا همین ایده ها رو برای سری امیزینگ پیاده میکرد. یعنی میخوام بگم برای من سری اسپایدر گرل ادامه ی واقعی امیزینگ دهه 90 میلادی هستش ../..
مرسی اقای ترابی ، واقعا این سری کمیک چیزیه که همیشه از اسپایدرمن انتظارش رو داشتم و با خوندنش حس میکنم دارم به خودم لطف بزرگی میکنم.
( لحن این سری من رو یاد سری آلتیمیت هم انداخت که چندین سال بعد منتشر شد)
به نظرم میشه گفت بعد از مردن بچه پیتر و ام جی ، پیتر یک سیر شخصیتی منفی رو داره طی میکنه و همش داره پسرفت میکنه
منظورم اینه که مارول هرچی نویسنده ها تا دهه ۹۰ ساخته بودن رو به تدریج ویران کرد تا پیتر دوباره تبدیل به یه نوجوون بی پول بشه!
زدن بچشو کشتن ، زن عمو می رو زنده کردن ، ازدواجش رو به هم زدن و تودهنی بزرگی به شعور مخاطب هایی زدن که از دهه ۶۰ میلادی به بعد عاشق اسپایدی شده بودن...
حالا هم اصلا مهم نیست ، یه بابایی مثل دن اسلات بیاد یه داستان باحال خلق کنه که شاهکار باشه ، چه فرقی میکنه ، ما که میدونیم چند هفته بعد همه چی ریست میشه و پیتر دوباره تو همون باتلاقی که هست میمونه و مارول با عوض کردن نویسنده های مختلف هی بیشتر و بیشتر توی این باتلاق فرو میره...
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا