هایپ زیاد، نتیجه؟ نا امیدی تا چه حد؟
پیش از شروع این نقد، توصیه اکید می شود کسانی که از اختلال انفجاری متناوب و البته بیماری های قلبی رنج می برند؛ از خواندن این نقد خودداری کنند چرا که شاید با چیزی مواجه شوند که رویارویی با آن به منزله سطل آب یخی روی سرشان باشد. اگر برای فهمیدن این که بازی حیرت انگیز «واکین فینیکس» در قالب فیلمنامهٔ یکی از بزرگترین خبیث های دنیای کمیک، چطور درآمده و انتظارات یک “طرفدار واقعی” کمیک بوک و جوکر را برآورده می کند؛ به این پست آمده اید خیال کنید نقد دیگری از اسپایدی ندیدید و اگر احساس نیاز به خواندن دارید بروید و یکی از کمیک های شاهکار این شخصیت را برای بار nاُم مطالعه کنید. (منظورم Killing Jokeـه) با نگاهی به وضعیت پیش آمدهٔ اخیر، اعتراضات مختلف و سم پاشی های گوناگونی به فیلم های مارول می شود که معمولا با در نظر نگرفتن خط زمانی آن ها باعث شده، برخی یک طرفه به قاضی رفته و بخاطر موفقیت های پی در پی فرنچایز عظیمی که «کوین فایگی» با جون و دل آن را شکل داده؛ به آن حسادت بورزند. اما تمام این ها وقتی معنا پیدا می کند که منطق درست و حسابی پشتش قرار داشته باشد مخصوصا وقتی زمان مقایسه می رسد.
واقعیت این است که چارچوب تعیین کردن برای این فیلم کار بسیار دشواری است. اگر از منظر کمیک بوکی به قضیه نگاهی داشته باشیم با مشکلی برمی خوریم که شاید بهتر می بود قبل از ساخته شدن این فیلم به آن پرداخته شود. همانطور که طرفداران دنیای کمیک می دانند و باید یک دور آن ها را یادآور شد این است که اولا جوکر پیشینه و اورجین مشخصی ندارد. همین مهم باعث شده یک علامت سوال بزرگ روی سر این شخصیت قرار گیرد و همین ویژگیِ قطعی نبودن سرگذشت اوست که شاید خودش از خصیصه های شخصیتی جوکر باشد. دو اینکه بارها و بارها تذکر داده شده که جوکر با «بتمن» است که معنا پیدا می کند پس ساخت فیلمی بدون حضور شخصیت به این کلیدی کار بسیار دشواری بوده و احتمال اینکه به آن آسیب های جبران ناپذیری بزند وجود دارد و به هر صورت باید به هر شیوه ای که می شود جای خالی این شخصیت را با چیز دیگری که خودش معنای «بتمن» بودن را دارد پُر کند! از این سو قرار دادن چارچوب صرفا کمیک بوکی برای چنین فیلمی تقریبا پاسخگو نیست. پس باید به سراغ چیز دیگری رفت و آن چیزی نیست جز اصل قرار دادن منابع اصلی الهام گیری فیلم و البته شیوه کارگردانی! ضمن اینکه منبع الهام مدعی شدهٔ کمیک بوکی فیلم تفاوت بزرگی با اثر نهایی دارد. برعکس کمیک شوخی کشنده که جوکر یک کمدین شکست خورده بود در اینجا با جوکری اندوهگین و بیمار روانی طرف هستیم که خانواده اش بهش خیانت کردند که در نهایت با فشار بی چالش جامعه باعث شده بیش از پیش به یک پوچ گرا در انتهای فیلم تبدیل بشود.
در ابتدا باید از یک سری باگ ها و ایرادات آزار دهنده عبور کرد و در نهایت به بزرگترین آن ها رسید. این که برخی از اتفاقات فیلم به شیوه‌ای کاملا غیر منطقی جلو می روند چیزی است شاید در لایه اول به چشم آیند. همانطور که در خلال فیلم با فضای گاتهام آشنا شدیم «آرتور فلک» در دنیای دهه ۸۰ میلادی قرار دارد و رسما عصر ارتباطاتی وجود ندارد. اما هر چه جلو می رویم به این نتیجه می رسیم که ارتباطات به شکلی که گفته شده نیست و گویی اینترنت در گاتهام هر چند ناپیدا وجود دارد. یکی از واضح ترین و بزرگترین ادلهٔ این ادعا وقتی آشکار می شود که کلیپ استندآپ کمدی «آرتور» ناگهان سر در از تلویزیون می آورد. به صورت ناگهانی انقدر این ویدئوی استندآپ معروف میشود که انگار اینترنت وجود داشته و برنامه ویتامین خ آن را پیدا کرده و در برنامه اش پخش کرده است!!!! دیگر نکته، غیرقابل پذیرش فیلم صحنهٔ از کوره در رفتن «آرتور» در مترو و حملهٔ وال استریتی ها رخ می دهد. «آرتور»ـی که حتی نمی تواند اسلحه را به درستی در دستانش بگیرد ناگهان تمام تیرهایش به خال می خورند و نشانه گیری او یک شبه جان ویک وار می شود. اما می توان با زیر سایهٔ توییست پایانی فیلم قرار دادن اتفاقات فیلم توجیه کرد اما به چه قیمتی؟
شاید از دوست و آشنایان نزدیک خود شنیده باشید که چقدر این جوکر مطابق وضعیت آنها و شرایط اجتماعی شان باشد و از این جهت باعث همذات پنداری غیرقابل انکاری با «آرتور فلک» شده باشند. اما چیزی که به هیچ وجه نباید فراموش کرد این است که این خاصیت جوکر است. «نماد هرج و مرج و پوچ گرایی»! هر کسی می تواند در اعماق وجودش از چنین انگیزه ای برخوردار شود. مخصوصا وقتی کاتالیزوری بیرونی باعث هرچه بیشتر قلقلک دادن این انگیزه شود حال اگر این کاتالیزور جامعه باشد باید به طور دقیق تری به این مسئله نگاهی انداخت. کوچکترین عضو یک جامعه را خانواده تشکیل می دهد و هر فرد نیز خودش روی این جامعه تاثیر می گذارد. این شعر را همه شنیده ایم که می گوید «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند» بنابراین وقتی آرتور فلک در جامعه ای خراب حضور دارد خودش به تنهایی نیز می تواند از شاخ و برگ های فاسد جامعه اش باشد به خاطر همین گفته شد هرج و مرج طلبی ممکن است در اعماق وجود فرد حضور داشته باشد و خود فرد نیز با رفتارش روی جامعه اش تاثیر می گذارد یا تاثیر گرفته است.
اکثر مشکلات فیلم هم از همین نویسندگی نشئت می گیرد. آقای «تاد فیلیپس» با الگو قرار دادن آقای «اسکورسیزی» فیلمش را تا حد بسیار زیادی بزرگ جلوه داده مثلا فیلمبرداری و صحنه سازی های او امکان ندارد ذهن هر سینما دوستی را به سمت دو فیلم «راننده تاکسی» و «پادشاه کمدی» (مخصوصا اولی) نیاندازد. اما تمام این الگو برداری ها تنها در “ظاهر” آن خلاصه می شود و هرچه بیشتر به درون فیلم غوطه ور میشویم در میابین که از “بطن” فیلم های اسکورسیزی چیزی را متوجه نشده است و برداشتی از این جهت نتوانسته انجام دهد.
اسکورسیزی تکه های پازل فیلم هایش را جوری کنار هم دیگر قرار داده که اثر نهایی از هر نظر بی نقص باشد اما وقتی به تاد فیلیپس می رسیم داستان حکایتی متفاوت دارد پازل ها به زور در کنار هم جای گرفتند و اثر نهایی با یک عکس جایگزین شده روی تکه های پازل جلوه می کند.
یعنی در انتهای فیلم حس نمی شود که ما درگیر ذهن پیچیدهٔ «آرتور فلک» شده ایم بلکه می خواهد بگوید جوکر هم می تواند قابل همذات پنداری باشد. ادعایی که بسیاری از مخاطبان روی آن اصرار دارند اما اینگونه نگاه کردن به آن ایراد بسیار بزرگی در این قسمت به وجود می آورد که تنها طرفداران حرفه ای شخصیت جوکر با آن آشنایی داشته و با آن ارتباط برقرار می کردند؛ چیزی که در فیلم «شوالیهٔ تاریکی» با بازی شگفت انگیز «هیث لجر» کاملا واضح بود.
یعنی اوریجین جوکر در فیلم به جای اینکه روی “اتفاقات مختلفی” که باعث خلق چنین شخصیتی متمرکز شده باشد، بیشتر روی جوکری تمرکز کرده که برای رفتارش توجیه پیدا کند تا در انتهای فیلم ملت را به وجد بیاورد. (که باز هم توضیح خواهیم داد که چرا چنین نشد و به چیزی که لایقش نبود نرسید.) و این جوکر به عنوان یک نماد بی نظمی و هرج و مرج مطلق، هویتی ندارد؛ بلکه یک جوکر درد کشیده و مریض است که شانسی شانسی باعث به وجود آوردن یک جریان شده است و در نهایت تهدید برانگیز بودن در این جوکر جایی ندارد. لذا وقتی در انتهای فیلم و در آن صحنهٔ نمادین شاهد لبخند خونین جوکر میان جمعیت شورشگر هستیم این حس به هیچ عنوان القا نمی شود که «آرتور فلک» رهبر این بی نظمی بزرگ و هرج و مرج به وجود آمده است. آرتور در این فیلم یک قربانی است نه یک رهبر. اما از طرفی اگر نگاهی به جوکر «هیث لجر» بیاندازیم در جایی مشابه همگی از کاریزمای میخکوب کننده او جا می خوریم. این فیلم می توانست جوری به عنوان سرگذشت جوکر لجر تلقی شود اما شیوه نگرش متفاوت نویسنده راه آن را کاملا عوض نمود.
همین مسئلهٔ فوق الذکر باعث شده پیام پوچ و بی معنا بودن فیلم را بیشتر از هر چیز دیگری جلوه دهد. اگر تمام اتفاقات فیلم یک بازی ذهنی بوده پس ما کی می توانیم «جوکر» واقعی را در عمل ببینیم؟ از طرفی دیگر اگر تمام اتفاقات فیلم با فاکتور چند صحنه واضح، واقعی بوده باشند پس با یکی از بی منطق ترین فیلم های حال حاضر طرف هستیم که در ابتدای مطلب به آن اشاره شد. (تیر اندازی حرفه ای، خفه کردن مادری که کپسول اکسیژن در بینی او قرار دارد) و البته پایانی نامشخص را شاهد هستیم چرا که سرنخ هایی مثل پوزیشن های مشابه پلیس ها ناگهانی گرفته شدن او و رفتن به دیوانه خانه و ساعت هایی که همگی روی عقربه خاصی متوقف شده اند نمی تواند نتیجهٔ درستی را القا کنند. ابهامی که مخاطب بدون اینکه ذره ای از بفهمد این جوکر در آینده توانایی انجام چه کارهایی را دارد به پایان می رسد. از این جهت برای اینکه لااقل شاهد حداقل موفقیت و ثمرهٔ شخصیت پردازی روایت شده در فیلم باشیم می بایست یک ادامه و دنباله در انتظار ما باشد اما چنین چیزی کاملا از سوی بازیگر منتفی شده است.
بله این فیلم مروری بر دروس روانشناس ها و کیس های خاص آن هاست ولی به هیچ عنوان نمی توان به صورت درست از لحاظ اجتماعی آن را نقد کرد بالاخص زمانی که پیچش فیلم آشکار می شود. برای اینکه دقیق تر به این مسئله بپردازیم باز باید با آثار الهام گرفتهٔ شدهٔ فیلم آن را مورد مقایسه قرار دهیم. اسکورسیزی در دو فیلم پادشاه کمدی و راننده تاکسی دقیقا توانسته بود با نشان دادن ظرافت هایی که در فیلمنامه اش قرار داشت، دو شخصیت اصلی فیلم یعنی تراویس و روپرت را جوری نشان دهد که مخاطب جوری حالت انزجار از آن ها را پیدا کند که گویی منِ مخاطب جای یکی از شخصیت فرعی پیرامون شخصیت اصلی هستم. به عنوان مثال با رفتار هایی که از «روپرت» در “پادشاه کمدی” با «جری لنگفورد» دیدیم، سنسور های حساس به بدرفتاری و تنفر نسبت به «روپرت» را پیدا کردیم. یا مثلا رفتار هایی که «تراویس» در مواجهه با دختری که از آن خوشش آمده در قرار دومش می بینیم، به ما نشان میدهد این کاراکتر چیزی نیست که بشود آن را ۱۰۰ درصد یک نماد برای مبارزه جامعه کثیف اطرافش بپذیریم چرا که او خودش نیز زیرمجموعهٔ یکی از کثافات(!) جامعه اش قرار میگیرد. اما در جوکر آرتور در مواجهه با تمام شخصیت های فیلم مخصوصا دو شخصیت فرعیِ پررنگ ترش کاملا این پیام که جوکر بی شک در رفتار نهایی اش راه درست را پیش گرفته چندین و چند بار به مخاطب نشان داده می شود. «مری» شخصا با مسخره کردن «آرتور» در فیلم خودش را در تضاد با «جری لنگفورد» در “پادشاه کمدی” قرار داد چرا که در فیلم آقای «اسکورسیزی» شاهد یک پیچیدگی و درگیری بسیار مهم در درون شخصیت اصلی آن می شویم. همین اتفاق باز با هدر رفتن رویایی بودن قرار گذاشتن «آرتور» با زن همسایه کاملا به هدر می رود چرا که هیچگاه این “انزجار”ـی که بعضا در کمیک های این شخصیت دیده می شود به چشم نمی آید. فیلم به جای عمق دادن به خودش بیشتر ادا و اصول درمیاره و در یکی از کلیدی ترین جاهای فیلم کاملا بی معنی و بی منطق جلوه می کند. از همه مهم تر داستان دربارهٔ تبدیل شدن به جوکر نیست بلکه درباره جوکری است که توانست در انتهای داستان عده ای را به هرج و مرج انداخته و موج تشویق و سوت را برای کار(ها)ش راه بیاندازد. در کل فیلم جوری روایت می شود که انگار وقایع بار ها و بار ها تکرار می شوند و همین قسمت ممکن است باعث خستگی مخاطب امروزی شود. اما چرا این مورد بیان شد؟ به دلیل اینکه انگار نویسندهٔ اثر (که اتفاقا کارگردان کار نیز هست) نخ و رشته روایت داستانش فقط سر و ته داشته.
نقطه عطف مثبت بزرگ فیلم نیز که اصلا نمی توان آن را نادیده گرفت، بازی شگفت انگیز «واکین فینیکس» است. درست مثل فیلم ونوم که تام هاردی با بازی عالی خود باعث شده بود فیلمنامه کمتر به چشم آید. متاسفانه نویسندگی ایراد دار فیلم باعث شده آن حد نهایی زیبایی آن سلب شده و نتوان آن را لذت تمام از بازیگری فینیکس تماشا کرد.
به عنوان جمع بندی باید گفت «جوکر» با به رخ کشیدن آثاری که خاطره انگیز اند و تقلیدی اشتباه از آثار اشتباه به علت اقتضای داستانی شخصیتی مانند جوکر که بدون بتمن روایتگری زندگی او عملی تقریبا غیر ممکن است، این پیام را میرساند که سازندهٔ اثر حرف بزرگ تر از دهانش زده اما سواد و مهارتش را نداشته است. به همین علت هم بود که به نظر می رسید در پایان فیلم برای بار هزارم اورجین «بتمن/بروس وین» روایت شد و دستوری از سوی استودیو بوده تا در صورت موفقیت راهی برای ادامه آن وجود داشته باشد. تنها چیزی که وظیفه میدانم به دوستداران واقعی کمیک بوک یادآور شوم این است که شاهکار نامیدن یک اثر بار بسیار سنگینی دارد. باید بدانیم چه چیزی را شاهکار می نامیم. متاسفانه باید گفت که اگر آثار بزرگسالانه با همین فرمون جلو روند تاریخی که زک اسنایدر با «مرد پولادین» به وجود آورد تکرار می شود و سالها طول می کشد تا مخاطب و البته استودیو های فیلمسازی متوجه چنین چیزی شوند و احیای اینگونه فیلم ها با کیفیت مطلوب و البته با فیلمنامه ای قوی و غیر سطحی دوباره مدت ها به طول خواهد انجامید.
امتیاز: ۵.۵ از ۱۰
نویسنده: احمد فقیه
P.Constantine
All rights reserved © Spidey.ir 2019
(هرگونه كپی‌برداری و نقل قول از اخبار و مقالات این سایت تنها با ذكر منبع و نام نویسنده مجاز می‌باشد)
مطالب مرتبط:
آیا واقعاً باید از اُسکار گرفتن "جوکر" خوشحال بشویم؟!
10 حقیقت (FACT) مهمی که باید درباره "جوکر" بدانید
10 نبرد برتر بتمن و جوکر (BATMAN VS. JOKER)
10 داستان برتر "جوکر" (JOKER)
کمیک "جوک کشنده" (KILLING JOKE) ترجمه شد + لینک دانلود مستقیم
كمیك بوك های بتمن (BATMAN) به زبان فارسی
10 جوکر برتر دنیای سینما، گیم و انیمیشن
5 لحظه شوکه کننده برتر تاریخ جوکر!
10 دشمنی برتر در دنیای كمیك بوك
جنجالی ترین داستان های كمیك بوكی در 20 سال گذشته!
10 كمیك مهم و تاثیرگذار شوالیه تاریكی (Dark Knight) + لینک دانلود
بتمن از چه شخصیت هایی تقلید کرده است؟
كمیك فارسی: شوالیه آركام (Arkham Knight) + لینك دانلود مستقیم
بهترین فیلم كوتاه بتمن (عالیه)
کمیک Batman و Spiderman ترجمه شد! + لینک دانلود مستقیم
ترسناک ترین داستان بتمن ترجمه شد
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
دیدگاه‌ها
واقعا یکی از بهترین نقد هایی بود که از سوی سایت خوندم دستتون درد نکنه آقای فقیه
یکی از بدترین فیلم های کمیک بوکی ( البته اگه بشه بهش گفت کمیک بوکی ) بود که دیدم
به نظر من فقط موسیقی خوبی داشت که اونم بعضی وقتا با فیلم مچ نبود
حیف لقب پر سود ترین فیلم که به فیلمی مثله جوکر دادند
واقعا اسپایدی بهترینه
واقعیتش هنوز وقت نکردم فیلم جوکر رو ببینم چون واقعا خیلی سرم شلوغه اکثر نقد هایی هم که خوندم این فیلم رو شاهکار توصیف کردن و اسپایدی اولین سایتیه که این فیلم رو نقد منفی کرده و باتوجه به شناختی که از اسپایدی و البته منتقدانش مِن جمله آقای فقیه دارم مطمعنم که حرفای این نقد دلایل محکمی دارن وگرنه اصلا این نقد نوشته نمی شد.
برای این که بدونید نقد های اسپایدی چقدر درسته و دقیقه کافیه ی بار برید فیلم اندگیم یا هر فیلم ابرقهرمانی دیگه ای رو ببینید و بعد بیایید نقد سایت رو بخونید.
و برای این که متوجه جرات و جسارت مدیران سایت بشید کافیه ی نگاهی به مطالب چند روز گذشته بندازید
به نظرم یکی از بهترین نقدهاتون بود و البته یکی از بهترین نقدهایی که از «جوکر» تاد فیلیپس خونده‌ام.
آقای فقیه همهٔ چیزی که می‌خواستیم بگیم رو گفتن!
نویسنده اول و آخر پیْ‌رنگ‌ش رو در ذهن داشته و می‌دونسته میخواد شخصیت ش رو به کجا برسونه؛ اما در این بین خیلی پتانسیل هدر داده و به کپی/الهام/... ظاهری از آثار اسکورسیزی بسنده کرده.
جوکر قرار بوده یک نقد اجتماعی باشه...
اما مشکل اینجاست که جامعه‌ای که آرتور رو به سمت جوکرشدن سوق می‌ده، بیش از اندازه تک‌بعدی و ساده‌ست... همۀ افرادی که آرتور باهاشون سر و کله می‌زنه، آدم‌های عوضی و به قول خودش awfulای هستن که هیچ نکتۀ مثبتی درون‌شون دیده نمیشه. صرفاً تنظیم شدن تا شخصیت اصلی رو از خودشون متنفر کنن و اون رو نسبت به عقایدش مصمم‌تر کنن. به همین‌خاطره که جوکر در این فیلم ابداً چالش عقیدتی‌ای نداره. همینطور میشه که با یک فیلم کلیشه‌ای سر و کار داریم که ریسک نمیکنه و صرفاً به مفاهیمی پیچیده ناخنک می‌زنه که جرئت درگیرشدن باهاشون رو پیدا نمیکنه.
خودم هم از گفتن این عبارت خسته شدم؛ اما این فیلم صرفاً ظاهری بامفهوم، متفاوت و دارکی داره، در حالی که باطنی پوشالی و سطحی داره. ورای ظاهر فریبنده‌اش، محتوایی در چنته نداره. عوامل فیلم، صرفاً چیزی که مخاطبان آثار دارک میخوان رو دودستی بهشون تقدیم کردن: دلیل و میل به خشونت... و این طرز تفکر هیچ‌کجا به چالش کشیده نمیشه.
البته فیلم نکات مثبتی هم داشت قطعاً. بازی واکین فینیکس واقعاً حیرت‌انگیز بود. موسیقی متن فیلم هم خیلی خوب بود و فضاسازی خوبی میکرد. اما خب نمیشه از ایرادات‌ش گذشت.
در کل، ابداً یک «شاهکار» پیش رو نداریم. فیلم رو شخصاً «بد» نمیدونم؛ اما خب «خوب» هم نمی شه برشمردش.
نمرهٔ من به فیلم: ۶ از ۱۰
خوندن‌ش خالی از لطف نیست:
تماشای داستانی تاریک دربارۀ یک ضدقهرمان میتونه شیفته‌کننده باشه (مثل آثاری از جمله Breaking Bad، The Shield و بسیاری از آرک‌های داستانی شخصیت‌های The Wire). اینکه چه ریتم و ضرباهنگی داره، چرا شخصیت‌های تصمیمات‌شون رو می‌گیرن، چقدر مخاطب میخواد باهاشون هم‌ذات‌پنداری کنه (و به چه مدت)، همه و همه میتونن چیزای هیجان‌انگیزی باشن.
اما این باید به دست آورده بشه. نمیشه با تقلید از آثار دیگر/ بهتری مثل Taxi Driver، King of Comedy، Falling Down، Fight Club و ... میان‌بر زد. اگر داستان ریتم خوبی نداشته باشه، اگه شخصیت‌ها خیلی سریع، خیلی زیاده‌روی کنن، چرا همچنان باید بهشون بها بدیم؟
اینکه شرایط رو در راستای کارهای شخصیت تغییر بدیم، رشد شخصیتی نیست. صرفاً کارمون ـه.
بی‌خود و بی‌جهت دارک و تاریک بودن یه تم نیست.
طرز فکر «آدمای پولدار = بد» «آدمای فقیر = خوب» یه موضوع جدید و جذاب نیست.
زرق و برق فیلم، نمرۀ خوب [؟!]، و حتی نقش‌آفرینی‌های معرکه نمیتونه فیلم رو درست کنه؛ اگر که از بیخ‌و‌بن مشکل داشته باشه.
خب ببینید همون طور که در نقد گفته شد، تاد فلیپس نشون داد که فقط به ظواهر فیلم‌شناسی آثار اسکورسیزی پی برده و بویی از بطون آن نبرده. یک مثال بزنم، ما این فیلم رو طبق ادعای سازندگان باید الهام گرفته از دو فیلم سلطان کمدی و راننده تاکسی بدانیم و من هم روی این دو مورد مانور میدهم؛ میخوام به مهمترین ظرافتی که فلیپس در الهام گیری دست و پا شکسته‌اش از این دو فیلم اسکورسیزی نادیده گرفته اشاره کنم. ما در تاکسی درایور تراویس را داریم. شخصیتی که بعنوان یک راننده تاکسی که در کف خیابونهای شهر در حال تردد است و با چشمان خود فساد بسیط دامن گسترده در شهر را میبیند. او از همه ی مردم، سیاست مداران و اعضای این جامعه به ستوه امده، چه در خیابانها و چه در مواجهه با یک سناتور نامزد انتخابات ریاست جمهوری و چه حتی در جمع راننده تاکسیهای بارها ما دائما تراویس را احاطه شده توسط فساد میبینیم. خب تا اینجا به ظاهر فیلیپس در الهام گیری خود موفق بوده اما ساده لوح نباشید! اسکورسیزی بزرگ دو نگرش ظرافت‌آمیز را در تاکسی درایور ارائه داد که شک ندارم به ذهن نویسندگان جوکر هم نرسیده بود. اما این ظرافت‌ها چه بودند؟ خب ببینید اولین ظرافت این بود که در پرده‌ی اول تاکسی درایور مخاطب بی آنکه خود متوجه شود دائما در حال تایید و تصدیق عقاید تراویس است و او را بعنوان تنها فرد خوب و ناجی شهر میبیند. چرا؟ چون اسکورسیزی در پرده اول فیلمش مخاطب را در کمال ظرافت در اتمسفر ذهنی تراویس محبوس میکند و ما کلا در قفس ذهنی تراویس قرار داریم و بدون این که متوجه شویم او را تصدیق میکنیم اما چه میشود که ما از این قفس به بیرون پرواز پرواز کنیم؟ این جا به ظرافت دوم اسکورسیزی کبیر میرسیم: ورود بتسی! کاراکتری فرعی که علی رغم حضور کوتاه و کلیدی‌اش بنای ایجاد شده در ذهن مخاطب را به آتش میکشد، اما چگونه؟ خب ما طی اون قرار سینما متوجه میشویم که ترویس نه تنها اون قهرمان ایده‌آلی که فکر میکردیم نیست، بلکه اساسا خود نیز بسان بقیه‌ی اغواگران، ناخواسته با بردن بتسی پاکدامن به دیدن فیلمهای مستهجن در مسیر افساد بتسی گام مینهد و عضوی از چرخدنده‌های فساد شهر میشود و همچنین مخاطبین تیزبین پس از چند دقیقه که از گفتار و رفتار بتسی شخصیتش را شناسایی میکنند، اونجاست که به ظرافت از مو نازکتر داستان سرایی اسکورسیزی پی میبرند، حالا چطوری؟ خب ببینین وقتی ما بتسی را با این حجم سادگی، مهربانی، پاکی و صداقت در میابیم خب نتیجش چیه؟ سازنده میخواد با زبان بی زبانی صراحتا به ما بگوید ساختار ذهنی تراویس ایراد دارد، میفهمیم که هرگز این طور نیست که همه در شهر نیویورک بد باشند بلکه ممکن است در همین شهر و در ستاد انتخاباتی یک سناتور فاسد یک زن خوب و نجیب و اصطلاحا کاملا سفید حاضر باشدمیبینید چقدر تناقض ظریف است؟ در واقع علاوه بر اینکه کاراکتر ما به چالش کشیده میشه، مخاطب هم با یک سیلی لذت بخش به خودش میاد که بابا ماجرا زاویه ی دید دیگری هم داره. اما جوکر چی؟ کاملا اگزجره و نادرست! یعنی همه به طرز غیرقابل باوری بد هستند، دلقکی بدبخت توسط نوجوانان به باد کتک گرفته میشود، صاحبکار دلقک برای یک تابلوی بی ارزش او را تهدید به اخراج میکند، دوستش با یک توطئه زمینه اخراج ارتور را فراهم میکند و از همه مسخره‌تر مادری که در اتوبوس بیهوده به جرم خنداندن فرزندش به آرتور میپرد، مادر ارتور به او خیانت میکند، توماس وین و همه ی ثروتمندان ظالم و همه‌ی مردم آنارشیست‌هایی با عقایدی هستند که هرگز برای مخاطب روشن نمیشوند و فیلم هم هیچ تلاش اسکورسیزی‌واری نمیکند که بگوید همه هم لزومی ندارد که بد باشند و یا کاراکتر را به چالش بکشد، همه ی ما در انتهای فیلم دلمان برای آرتور سوخت و حتی ممکن است برای خیلی از ما او بدل به یک قهرمان شده باشد! در حالی که در پرده دوم تاکسی درایور ما بتسی را داشتیم که بعنوان ظرافت دوم اسکورسیزی کاراکتر را به چالش میکشید و در سلطان کمدی هم راپرت غرق در،افکار خود است و دروغهای خود را باور کرده به طوری که به معشوقه‌اش به دروغ میگوید ما به ویلای جری دعوتیم و حتی به انجا میروند و وقتی با واکنش سرد و بی اعصاب جری و ملازمانش رویرو میشوند اونجاست که راپرت باز تقلا میکند ولی وقتی معشوقه اش از جری عدرخواهی میکند اونجاست که عمارت ذهنی مخاطب از راپرت فرو میریزد. حالا ما از این دو شخصیت مهم گفتیم به سراغ جوکر برویم که تلاشش برای تبدیل کردن کاراکتر سوفی به بتسی ثانویه با کله سقوط میکند، یعنی سوفی هیچگاه عقاید آرتور را به چالش نمیکشد، بلکه وقتی مشخص میشود که او در ذهن آرتور بوده، معلوم میشود که همون یک فرد احتمالی هم خوب نبوده و سوفی هم احتمالا یک زن بیوه بدکاره در گاتهام سیتی باشد. همچنین فیلم با نشان ندادن سرانجام سوفی(با این که تایید شد نمرده) پتانسیل بالایی را از دست،داد چرا که سخنان احتمالی سوفیِ واقعی با آرتور میتوانست منجر به قوس شخصیتی ارتور شود که نشد.
درباره عدم به چالش کشیده شدن عقاید ارتور هم نکته ای دارم، چرا هیچ کس عقایدش را به چالش نکشید؟! چرا هیچ کس نگفت ارتور این حرفت غلطه؟! اما وایسید! یک نفر گفت، خب پس خدا رو شکر فیلم موفق بود و تونست این چالش رو ایجاد کنه، اما ماجرا وقتی اعصاب خرد کن میشه که به عرضتون برسونم که سازندگان گرامی این فرصت رو به جای تبدیل کردن به ناجی فیلم که داستان رو از غرق شدن نجات بده، به عامل خرابی‌ای بدل کردند که بسان جسمی سنگین به پای فیلم بسته شد و اونو به اعماق دریا برد. دارم از صحنه ای حرف میزنم که رابرت دنیرو عقاید ارتور را به چالش کشید، اما چرا تاکیید میکنم که فرصت،سوخت؟ چون خود دنیرو کاپیتالیستی فاسد است که دارد این شعار را برای مطرح کردن خود سر میدهد و در نتیجه این شعار به جای آنکه بر مخاطب اثرگذار باشد و آرتور را نزد او به چالش بکشد، بدتر مخاطب را بر حمایت از او شوراند! و خب نتیجه‌اش سمی دیگر بر پیکره‌ی فیلم بود...
خلاصه سخن پیرامون این فیلم بسیار بسیار زیاد است که هرگز در قالب ۱۲۰۰۰ کلمه کامنت‌ها نمیگنجد و بنده هم به همین میزان بسنده میکنم چرا که استاد فقیه همه توضیحات رو اشاره کردند اما در مجموع فیلم جوکر فیلمی بود که در اکثر الهام‌برداری‌ها یش شکست میخورد و بار دیگر بهمان نشان میدهد که چرا باید برای اسکورسیزی‌ها احترام قائل بود و کلاه از سر برداشت...
البته ما قطعا اولین سایتی نیستیم که نقد منفی برای فیلم جوکر نوشته ایم. امتیاز این فیلم در سایت متا کریتیک 59 از 100 هستش که نمره پایینی محسوب میشه که مثلا از فیلم شزم دی سی هم پایین تره. اگر دقت کنید حداقل 11 نقد کاملا منفی برای این فیلم رو لیست کرده:
والبته بازم محض یادآوری باید بگم که سایت ما اوایل اکران فیلم جوکر یک نقد مثبت براش نوشت:
bit.ly/2PLTKNw
من نمیدونم داورای جشنواره ونیز موقع دادن جایزه به این فیلم چی زده بودن؟! خیلی high بودن
اینقدر تاثیر گذاشتن بر روی مردم از تاثیر عمیق یک اثر بر روان مردم حکایت داره.
در هر اثری همیشه موافق و مخالف وجود داره. بعضی از گفته های شما به حق هست . مثلا صحنه خفه کردن در صورت وجود ماسک اکسیژن یک گافه . ولی این فیلم شدیدا آشنا و زیرپوستی بود.احساس هر فردی که نادیده گرفته میشه و علارغم شایستگی به دلیل سیستم فاسد و انسانهای زورگو راهی به اوج نداره ، در وجود جوکر دیده میشد.
بالشخصه هرگز چنین داستانی در فیلم دیگه ای ندیده بودم.
شاید از نظر کمیک این فیلم متفاوت بود ولی مشخص نبودن اوریجین جوکر این فرصت رو به کارگردان داد تا بتونه جوکر رو سوای یک اعجوبه کتابهای کمیک ، یک انسان نشون بده. انسانی که همانند همه انسانها وقتی کارد به استخونش رسید ، دردش رو در خودش نریخت و درد رو بیرون داد.
دردی که اول میخواست خودش رو راحت کنه ولی باز همین سیستم باعث شد لوله اسلحه را رو به سیستم بگیره.
جوکر مشتاق دیده شدن بود مثل همه مظلومین جامعه.
چنین شخصیتی با جلب توجه سایر مردم سرانجام تبدیل به یک موج شد و در مقابل سیستم ایستاد.
جوکر در این فیلم شدیدا امروزیه.
اینم اندکی از نظر منه . البته نظر شما هم کاملا محترم و شیواست.
ولی اتفاقا این داستانی که به نظر شما خیلی بدیع اومده برای من خیلی آشناست. اقای فقیه هم به درستی اشاره نمودند که نمونه های بهتری برای این داستان هست که متاسفانه جوکر حتی در تقلید از آنها نیز ناکام مانده است
ولی واقعا نا امید شدم
پرسود ترین فیلم کمیک بوکی?این فیلم؟واقعا؟
الانم که اومدم مقاله نقد شمارو خوندم
بنظرم نمره کاملا درستی بود ولی بنظرم نمره6میدادید بهتر بود
البته با نقد شماهم موافقم
واقعا شخصیت جوکر رو اونجوری که باید بهش پرداخته میشد نشد
هیث لجر که تو بتمن بود انقدر عالی بود
این که فیلم اختصاصی جوکر بود نتونست اونجور که باید و شاید بترکونه
البته تقسیر بازیگر فیلم هم نیست زیاد
نویسندگی فیلم داغون بود همونطور که خودتونم گفتید
واقعا دمتون گرم اقای فقیه عالی بود
ولی قبل از نقدتون باید بگم از این بیشتر خوشم اومد که قبل از نقدتون از جوکر، یه مقاله راجب کار هایی که کوین فایگی با مارول کرد نوشتین. با اینکار باز هم به بقیه (مخصوصا برخی دیسی فن های متعصب)ثابت کردین که به هیچ وجه از روی تعصب حرف نمیزنید و طرفدار حق هستین. با اینکه مارول فن هستین اما چنین مقاله ای بر ضد رئیس MCU نوشتین. واقعا دمتون گرم
ببینید، وقتی میگیم جوکر بدون بتمن معنا نداره بخاطر این نمی گیم که ما دنبال خود شخصیت بتمنیم منظور چیز دیگه ایه! منظور اینه که اگر بتمن سمبل نظم و قانونه، جوکر هم سمبل بی نظمی و آنارشیسمه بخاطر همین فلسفه هستش که میگیم باید یه بتمنی برای جوکر وجود داشته باشه و گرنه اون ویژگی خاص خودش رو نمیشه احساس کرد. این یک! مطلب دوم، ما اولش این مسئله رو بیان کردیم که چارچوب نقد رو مشخص کنیم و اتفاقا این نقد بیشتر نقد سینمایی هستش. پس الکی مارو متهم نکنید چون کمیک بوکی نبوده ما خوشمون نیومده! چون فیلم از لحاظ فیلمنامه ضعف داشته ما ازش ایراد گرفتیم نه بخاطر کمیک بوکی نبودنش! اون مقاله کوین فایگی هم بالاخره باید رو سایت میرفت چه نقد جوکری وجود میداشت چه نمی داشت ما برامون فرقی نمی کنه هرکی اشتباه کنه میخواد کمپانی ایمیج باشه دارک هورس باشه مارول باشه یا دی سی هیچ تفاوتی نداره حرف درست رو باید زد.
آقای فقیه کاملا درست میفرمایید. تمام ایراداتی که از فیلم گرفته شد درسته. به نظرمنم اینجا جوکر فقط یه قربانی بود نه یه رهبر.
فیلم فقط یه نکته مثبت داره اونم بازی فوق العاده واکین فینیکسه. همین الان یکی از کانالای متعصب که تبلیغش تو کانال تلگرام اسپایدی بود اومده و داره این نقد رو میکوبه.
خودشو به کمیک فن expert میدونه و نقد آقای فقیه رو مسخره و اشتباه خطاب میکنه.
دقت کردید همیشه این ما هستیم که یک جوی را به راه میندازیم و بقیه درباره ما مینویسن؟ از بس که ما مهم هستیم (عجب حس خوبی داره که همیشه اون جلو راه بری و بقیه پشت سرت دنبالت کنند!) و آیا تا به حال شده یکی یه چیزی بگه و ما درباره اون بنویسیم؟ نه! از بس که اونا بی اهمیت و حقیر هستند
میشه ساعت ها در مورد بد بودن این فیلم بحث کرد اما با یک مثال میشه از این توضیحات جلوگیری کرد.
این فیلم (مقوا)بود.یکسری تصاویر دارک و خفن که 4تا تینیجر بذارن پروفایل و دیگر هیچ
آی گفتی استاد ترابی
بعضیا واقعا ارزش ندارن دربارشون حرف زد
مخصوصا کسایی که توسط همین اسپایدی آدم شدن
آی گفتین همیشه مارو بزرگ میدونن و بس که حقیرن و کمبود دارن فقط بلدن یه سری چیز مسخره سرهم میکنن تا کمبود های خودشون رو پنهان کنن ولی اینا پشیزی برای اسپایدی ارزش ندارن و به گفته خودتون ما خیلی مهمیم
فهمیدم گروهی که میگی کدوم گروهه
واقعا این عده قماش که فقط بلدن ایراد بگیرن (کاش ایراد بگیرن، چون نمیتونن ایرادی بگیرن فحاشی میکنن) دقیقا عین قهوه خونه ها! جدی همه گروه های کمیکی که دیدم اینطوری بود. حالا خوبه که خودشون کمیکو با اسپایدی شناختن و الان دارن به اینجا خیانت میکنن
این افراد رو بزرگ نکنیم و محل نزاریم بهترن
دوست عزیز از تاریخ عضویت و آخرین بازدید شما مشخصه که شما فقط اومدی که اعتراضی نابجا و غیر منطقی به بزرگترین وب‌سایت کمیکی ایران بزنی و بعد هم بری! حالا چرا میگم نابجا؟ چون معلومه شما هرگز مقالات سایت که پیرامون دنیای دیسی بوده رو نخوندی و فقط قصدت تخطئه و مغالطه‌ست.
دوست عزیز، در طول این قریب به یک دهه‌ای که از فعالیت این سایت می‌گذره، مقالاتی از دنیای دیسی‌کامیک در سایت قرار گرفته که هیچ سایت یا کانال یا گروه مدعی دیسی فنی، روشون کار نکرده؛ از مقالات حرفه‌ای و پیچیده‌ی بررسی و معرفی مولتی‌ورس دیسی گرفته تا مقالات تخصصی و حرفه‌ای که در قالب مقالات مناسبتی برای شخصیت‌های دیسی مثل بتمن، سوپرمن، آکوامن، واندر وومن، شزم، فلش و... نوشته شده. از بررسی بهترین کمیک‌های این شخصیت‌ها گرفته تا بررسی و معرفی برترین متحدین و برترین دشمنان هر شخصیت.
اینی که شما تو یک روز میای عضو سایت میشی، یک کامنت تخریبی(ولو با ادبیاتی محترمانه) میدی و بعد همون روز میشه اولین و آخرین روز فعالیتت تو سایت(البته که دیروز عضو سایت شدی) و همچنین با مضمون کامنتت نشون میدی که هرگز حتی مقالات سایت رو هم درست دنبال نکردی در حالی که قرارگیری یک فرد در جایگاه منتقد زمانی محلی از اعراب داره که لااقل نسبت به مورد انتقادیش احاطه داشته باشه. حتی دی‌سی‌فن بودن شما هم زیر سوال میره چون هیچ رسانه‌ای در سطح وب و شبکه‌های اجتماعی در ایران، به اندازه‌ی وب‌سایت اسپایدی از دیسی مقالات جامعه نداشته و در هیچ مقاله‌ای هم مقایسه‌ای صورت نگرفته مگر اینکه ارتباط و قرابت موضوعی‌ای ایجاب میکرده این مقایسه رو.
در پایان هم به شمارو به تعداد اندکی از مقالات این سایت پیرامون دیسی ارجاع میدم تا اندکی در گفتارت جانب انصاف رو رعایت کنی.
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
spidey.ir/.../...
اینها تنها گوشه‌ی بسیار بسیار اندکی از مقالات فوق تخصصی سایت در رابطه با شخصیت‌های دیسی است تازه نه دنیای دیسی؛ شما میتونی با سرچ های مربوطه به بانک جامع مقالات سایت پیرامون دنیای دیسی دست پیدا کنی چون محدودیت حجمی کامت به من اجازه‌ی معرفی همشونو نمیده.
امیدوارم شما و دوستانتون که خیلی تک بعدی و به دور از انصاف سایت رو نقد میکنید نگاهی به مقالات دی‌سی‌ایه سایت هم بندازین چون تو هیچ کجای دیگه تو ایران هیچ دیسی فن واقعی(با تاکید روی واقعی) نمیتونه مثل این سایت از انتشارات و شخصیت های مورد علاقش مطلب و مقاله پیدا کنه...
خلاصه خدا به هممون انصاف و علم کافی بده
موفق باشید...
بعد از اون هم شوالیه تاریکی با نامزدی در 8 رشته و پلنگ سیاه در 7 رشته رکورد دارند.
پ.ن: سایت اسپایدی هم متعصب نیست و نیازی به ثابت کردن هم نداره( قابل توجه بعضی ها)
به نظرت اگه همشو بگیره میتونن باهاشون حفره های فیلمو پر کنن؟؟؟
از امسال واقعا دیگه اسکارو قبول ندارم برام هم ارزشی نداره بگیره فیلمی یا نه.وقتی وانس اپون تایم و جوکر اینقد نامزد میشن.قبول دارم واکین فینیکس باشه ولی نه این همه واسه فیلمش
داداش بحث تعصب و اینا نیست
اسکار و...این مراسم ها دیگه مهم نیستن چون همش کشک شده
جوکر اخه بجز واکین فینیکسش چی داشت؟؟
#26
حفره های فیلمو چجوری پر کنن؟یه فیلم صد تا اسکار هم بگیره بازم حفره هاش خالی میمونن
من واقعا در عجبم جوکر چیش اینهمه خوب بود که نامزد این همه جایزه ها بشه
داستان خوبی نداره و بیش از حد ریتم کندی داره این فیلم فقط یه کاریکاتور زشت و کلیشه ای از روی تاکسی درایور هستش واقعا باعث تاسف که در مراسم اسکار اینجوری به اند گیم بی لطفی بشه ولی این تقلید پر اشکال که برای فروش بیشتر از اسم جوکر استفاده کرده باید بیشترین نامزدی رو داشته باشه هر چند من با ساختن فیلم های کمیک بوکی متفاوت مخالف نیستم اما اگه بخوایم متفاوت هم در نظر بگیریم وی فور وندتا و لوگان متفاوت محسوب میشن نه جوکر
ساخت اریجین از روی شخصیت جوکر اشتباهه ما دوست داریم جوکر رو در حال کارای شیطانی و مبارزه با بتمن ببینیم نه کتک خوردن و غصه خوردن
جنبه دو ( این فیلم ژانر روانشناختی داره و از دید یک کمیک فن نگاه نکنم و این فیلم رو کمیک بوکی حساب نکنم این فیلم در ژانر روانشناختی خودش خوب بوده هرچند که گاف های در فیلم داده شده اما در کل فیلم خوبی هست ) البته اینم هست که با نمره هشت و چهار دهم نمیشه اسکار برد چون کیفیت فیلم ها به صورت کلی پایین اومده
سلام
ببینید همونطور که آقای فقیه هم اشاره کردند واقعا این نقد بیشتر جنبه سینمایی داره. (اصلا من هر چند وقت یک بار این نقد رو میخونم تا چیز هایی ازش یاد بگیرم. کلا نقد های آقای فقیه خیلی جالب هستند. مثل پسر جهنمی، انتقام جویان پایان بازی، فونیکس سیاه، بازی the last of us 2 و...) البته در ابتدای مقاله به این موضوع که کلا این فیلم در چارچوب کمیک بوکی قرار نمیگیره و... اشاره میشه و کاملا هم حرف های درستی هستند. (مثل چیزی که درباره بتمن و جوکر گفته شد که همه میدونیم دقیقا صحیح هست که اگر بتمن سمبل نظم آرامش باشه جوکر هم سمبل بی نظمی و هرج و مرجه.) اما در ادامه این نقد کاملا به بخش های سینمایی این فیلم میپردازه و دلایل درستی هم برای اینکه این فیلم قوی نبود میاره. بعد هم شما میگید که این فیلم روایت مردی هست که زیر فشار ها له شده و... خب همونطور که در مقاله خوندیم این مسئله خیلی در دنیای سینما مورد استفاده قرار گرفته شده. اما فیلم جوکر در لایه های زیرین خود اون پیام رو به علت ضعف های فیلمنامه که در مقاله گفته شد و تکراشون نمیکنم به راحتی منتقل نمیکنه. ببینید برای من یکی حداقل برای ارزیابی یک فیلم بیشتر از اینکه اون فیلم چه پیامی داشت برام مهمه که چه قدر در انتقال این پیام در بطن فیلم موفق بوده. و جوکر ضعف های فیلمنامه ای داره که باعث میشه موفق ظاهر نشه. و البته اینم بگم که اگر این نقد فقط جنبه های کمیک بوکی رو در نظر میگیره پس نقد های متاکتریک که آقای ترابی در یکی از کامنت های بالا به اون اشاره کردند چی؟ اونا هم کمیک ها رو در نظر میگیرند؟ واقعا فیلمی که در معتبرترین سایت منتشر کردند نقد این نمره رو گرفته میشه "شاهکار" نامید؟ تکرار میکنم "شاهکار"!
با تشکر بابت این نقد بسیار عالی از آقای فقیه.
سلام منظور من رو اشتباه برداشت کردید من با این مقاله موافق هستم اما دارم میگم باید از تمام جنبه ها نگاه کرد و راستش یکی از دلایلی که جوکر اسکار گرفته پایین اومدن کیفیت فیلم ها هست ( به صورت کلی ) وگرنه من با این مقاله به صورت کامل موافقم اما اینم باید قبول کرد فیلمنامه بدی نداره و اگر کمیک بوکی حسابش نکنیم بهترم میشه ولی بله به صورت کلی فیلم خیلی خوبی نبود
سلام علیکم
یادداشتی بر فیلم جوکر 2019
برعکس همیشه که عیب های آثار را متذکر می شدم، این بار قصد ذکر نکات مثبت فیلم را دارم ، به خاطر جو منفی حاکم بر این فیلم
خب اول از همه عرض کنم فیلم بد نیست،
حداقل اونقدرا هم که اینجا دوستان فرمودند بد نیست،
اینکه بگیم به جز فینیکس فیلم هیچ چیزی ندارد خیلی ساده انگارانه و البته خیلی غیرمنصفانه است
فیلم در بحث کارگردانی توفیقاتی دارد که در فیلم های کمیک بوکی کم نظیر است،
البته فیلم کمیک بوکی نیست، اما در بحث کارگردانی از خیلی از آثار کمیک بوکی برتر است که عرض خواهم کرد در چه مواردی
این رو باید بگم که فیلم، هشداری به سرمایه داری است.
نه بحث کمیک بوک مطرح است و نه آنارشیسم و بی نظمی
فیلم دارد عاقبت این وضعیت رو به سرمایه داران متذکر می شود و البته صرفا بابت اهداف اقتصادی از اسم جوکر استفاده شده است
در واقع هر جا هم که سعی شده به کمیک بوک نزدیک شود ،فیلم افت کرده است
البته این عرایض بنده به این معنی نیست که این اثر رو شاهکار و بی نقص می دانم، بلکه منظورم اینست که بسیاری از فرمایشات دوستان غیر منصفانه است.
فیلم با سکانس خوبی شروع میشود
مقدمه ای از شهر و وضعیت آن ذکر می شود، آرتور در حال اجرا است که ناگهان چند تا آدم مریض ، تابلو ی آرتور رو می دزدند(که البته دلیلش رو هم نمی دونیم) و در نهایت آرتور رو کتک می زنند،
در اینجا یک پلان خوب و چشم نواز داریم، جوکر در وسط کادر، تنها بر زمین افتاده است و درد می کشد و ناگهان نام جوکر بر صفحه نمایان می شود.
این پلان، تنهایی و مظلومیت جوکر و آنچه تا آخر فیلم با آن روبه‌رو هستیم را به خوبی به نمایش می گذارد
دوربین، نگاهی منفور به سرمایه داران و البته تا اندازه ای نسبت به مردم دارد و میزانسن به گونه ای است که دوربین دائم حق را به آرتور می دهد و روی او سمپاتی دارد
دوربین ، همواره آرتور را در جایگاه مظلوم قرار می دهد و البته به خوبی هم این کار را انجام می دهد،
بازی عالی فینیکس بشدت به این امر کمک می کند
دوربین، تنهایی آرتور را خیلی خوب به نمایش می گذارد
در اکثر کادر هایی که آرتور در جمع مردم است،در گوشه ای از کادر تنهاست.
دوربین به خوبی و با دقت انزوای او را به نمایش می گذارد
در سکانسی که در مترو قتل انجام می دهد،ابتدا پس از قتل مضطرب است، این را می توان از حرکت و لرزش دوربین فهمید که ناشی از دقت کارگردان است
سپس حرکت دوربین آرام می شود و آرتور، رقصی فاتحانه دارد که گویی نحوه ی مبارزه با ظلم را دریافته است و البته این، پس از دومین قتل هم تکرار می شود
لحظه ی تحول آرتور، خیلی خوب است
لحظه ای که حقایق را راجع به نامادری اش می فهمد
از آنجا به بعد، زاویه دوربین نسبت به آرتور تغییر می کند
نگاهی از پایین به بالا، نگاهی قهرمان ساز.
زاویه ای که نشان خلق یک قهرمان دارد و البته موسیقی هم به خلق آن کمک می کند
زاویه ای که به ما می گوید شخصیت اصلی اینک به قهرمان تبدیل شده و هدف خود را یافته است
و البته ، سکانس یکی مانده به آخر نیز زیباست
ارتباط مردم با آرتور ، رابطه ی مردم با قهرمانشان است.پیش از این ، این توفیق در کارگردانی را (منظورم ساخت رابطه مردم با قهرمان و خلق قهرمان مردمی است) سم ریمی در مرد عنکبوتی ۲ پس از جلوگیری مردعنکبوتی از سقوط قطار کسب کرده بود
همانطور که عرض کردم بازی فینیکس شاهکار است و موسیقی نیز
خیلی جا ها خواندم که ذکر شده بود خشونت فیلم زیاد و مضر است.
اولا که این برداشت از فیلم غلط است و فیلم قصد رواج خشونت را ندارد، ضمن اینکه خشونت الزاما بد نیست ، بلکه وقتی قصد بیان یک مطلبی را دارد، مفید هم هست
البته با خیلی از جا های فیلم نیز مشکل دارم ولی با وجود اینها آن را فیلم خوبی می دانم و بسیاری از این قضاوت ها که دوستان داشته اند را غیرمنصفانه می دانم
با تشکر از نقد جناب فقیه
همانطور که عرض کردم، پیام کلان فیلم ، هشداری به سرمایه داران است و بیان عمق فاجعه موجود در جامعه است که می تواند چه پیامدی داشته باشد
هیچ ارتباطی هم با کمیک ندارد
چرا که حتی کلیات بدیهی مربوط به منبع اقتباس را هم رعایت نکرده پس می توان نتیجه گرفت که اساسا هدف فیلم، پرداخت به کمیک بوک نیست.
ولی با توجه به محبوبیت جوکر و پیش زمینه ای که عامه مردم نسبت به جوکر نولان در دارک نایت دارند،می توان گفت که گذاشتن اسم جوکر بر فیلم و در میان آوردن پای دیسی در فیلم، صرفا توجیهات اقتصادی دارد .
این را فروش فیلم اثبات می کند
پس لطفاً در نقد و تحلیل فیلم، بیخیال کمیک بوک و بتمن و آنارشیسم و این چیز ها بشوید که از هدف دور خواهید شد
خب من نمی خواستم وارد بحث آثار اسکورسیزی بشوم ، اما چون بشدت به آن اشاره شد مجبورم وارد شوم
عزیزان می فرمایند که تقلیدی غلط از راننده تاکسی اسکورسیزی است و من هم تا اندازه ای قبول دارم که آرتور شبیه تراویس شده است
اما ملاحضه بفرمایید،اسکورس یزی فیلمساز ضعیفی است و البته راننده تاکسی هم فیلم ضعیفی است که تکلیفش با خودش معلوم نیست.
دقت بفرمایید،ماهیت دو فیلم متفاوت است و البته که اسکورسیزی در راننده تاکسی اصلا نمی داند چه می کند ، ولی حداقل فیلیپس تکلیفش با خودش معلوم است.
شما شخصیت پردازی آرتور و تراویس را مقایسه بفرمایید
پرداخت ها به آرتور ، یک سر و گردن از تراویس برتر است
دقت بفرمایید که آرتور شخصا ،مستقیم مورد ظلم قرار گرفته است و این مظلومیت محور انگیزه و هدف آرتور است که خوب کار شده
اما در راننده تاکسی ، تراویس مورد ظلم قرار نگرفته و اساسا مظلومیتش محور فیلم نیست و البته که انگیزه ی تراویس اصلا خوب توضیح داده نشده
در زمینه کارگردانی هم همینطور است.
من در نظر قبلیم ، توفیقات فیلیپس در کارگردانی را عرض کردم و این در صورتی است که راننده تاکسی در عرصه کارگردانی حرفی برای گفتن ندارد
و اما اشکالاتی بر راننده تاکسی:
اولا که محور تمام اتفاقات آن فیلم، تاکسی و راننده بودن تراویس است،
خب این اصلا در نمی آید، یعنی هیچ توضیحی در فیلم داده نمی شود که تراویس به ماشین وابسته است و یا اینکه چرا وابسته است.
این مسئله محور اصلی فیلم است ولی نه در کارگردانی و نه در فیلمنامه ، هیچ تمرکزی بر این مسئله وجود ندارد
اشکال دیگر رابطه رمانتیک ضعیف فیلم است ،
چرایی ایجاد آن اصلا درک نمی شود، اصلا چرا تراویس عاشق او شده است؟
در مورد اینها هیچ توضیحی وجود ندارد
مشکل بزرگ بعدی ، تحول و دگرگونی تراویس است که اصلا منطقی نیست، چرا فیلم آنقدر الکن است و نمی تواند به ما نشان دهد که چرا تراویس کاندیدای ریاست جمهوری را مقصر می داند
یا اینکه اصلا چه می شود که متحول می شود
اینها پرسش های مهمی است که محور فیلم می باشد و ممکن است برای هر کدام توجیهی باشد، اما اصلا چرا کارگردانی و فیلمنامه آن قدر ضعیف است که محور های روایت داستان فیلم آنقدر گنگ است؟
برای اسکورسیزی کافیست
در نقد به برخی از باگ ها و سوتی های فیلم اشاره شد ، اما اینها دلیل بر ضعف فیلم نیست ، چرا که اولا محور فیلم نیستند و به آناتومی داستان و فیلم آسیب نمی زند و ثانیا برای هر کدام از آنها هم توجیهاتی وجود دارد
مطلب دیگر این که، جناب فقیه علت همذات پنداری مخاطب با جوکر را، وجود هرج و مرج در اعماق شخصیت هر انسانی می داند.
خب من این را قبول ندارم
این باور را هم ناشی از این می دانم که ایشان نگاه کمیک بوکی به فیلم دارند
من عرض کردم که اصلا فیلم با ماهیت جوکر ، هیچ تناسبی ندارد و همینطور با هرج و مرج و آنارشیسم.
فیلم در ابتدا به رفتار های جامعه و سپس به فاصله طبقاتی نقد دارد
و در رساندن این پیام، مظلومیت آرتور نقش محوری دارد
هرج و مرج و آنارشیسم، در هیچ کجای فیلم محوریت ندارد.
اساسا انگیزه ی این جوکر این نیست که مأمور هرج و مرج باشد ، بلکه او اقدامی می کند بر علیه ظلمی که بر او شده است
این دو خیلی متفاوت اند.
پس این همذات پنداری ،در ابتدا مربوط به بازی خوب فینیکس و سپس کارگردانی خوب فیلیپس است و اساسا ارتباطی با هرج و مرج طلبی ذاتی انسان ندارد
جناب فقیه می‌فرمایند که در انتهای فیلم، این القا نمی شود که جوکر یک رهبر بی نظمی است
خب دلیلش اینست که اصلا هدف سکانس این نبوده
با تمام احترامی که برای جناب فقیه قائلم اما باید عرض کنم که متاسفانه این نقد با پیش فرضی پایبند به منبع اقتباس ، در مورد فیلمی نوشته شده که اصلا پایبند به منبع اقتباس نیست.به همین دلیل ، در این نقد شاهد اشکالات ریشه ای در قضاوت فیلم هستیم
با کمال احترامی که برای دوستان و همینطور جناب آقای فقیه قائلم اما این اشکالات را مشاهده کردم و مطرح کردم
با تشکر از جناب فقیه
راستش من خیلی وقت پیش یعنی تقریبا همون سالی که اومد دیدم البته راستش فیلم نه مضخرف هست نه خیلی شاهکار و عالی تقریبا اثر متوسطی هست البته فضای فیلم خوبه
راستش وقتی فیلم دیدم با خودم گفتم بتمن کو؟
جوکر مگه سرگذشت داره؟(حالا یه سری تئوری دادن بودن گفته بودن چون جوکر توی تیمارستان بود که همه این اتفاقات توی ذهنش بوده و هیچکدومش واقعی نبوده البته فقط این یک تئوری هستش و نه بیشتر تازه حتی اگه این تئوری درست باشه پس ما جوکر واقعی کی میتونیم توی عمل ببینیم و البته یک تئوری دیگه که یه سری داده بودن چون پایان کمیک جوک کشنده گنگ و مشخص نبود و پایان فیلم جوکر تاد فیلیپس مشخص نبود و گنگ بود یعنی کارگردان با مهارتش تونسته کمیک بوکی ترین فیلم تحویل بده چیزی مثل لوگان که نمیدونم چی بگم ولی تازه قسمت دوم تحویل دادن )
یا چرا مردم یک جامعه همشون باید بد باشن چرا فقط جوکر اینقدر مظلومه یعنی از بین یک جامعه فقط یک نفر آدم خوبی هست خود جوکر هم میتونه هم رنگ جماعت باشه
میشه راجب فیلم زیاد صحبت کرد راستش حالا که قسمت دوم جوکر تایید شد نمیدونیم فیلم قرار چه مسیری در پیش بگیره و معلوم نيست آیا فیلم به سرنوشت فیلم های زک اسنایدر دچار میشه یا نه راستش با توجه یه جوایزی که فیلم دریافت کرده این توهم به وجود اومده که فیلم بی نقص و شاهکاره
خیلی ممنون بابت مقاله
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا