نقد بازی "انتقام جویان مارول" اونجرز گیمپلی تحلیل بررسی کنسول ps4 Xbox one PC (Marvel’s Avengers)

بازی مورد انتظار "انتقام جویان" دقیقاً همان چیزیه که میگه هست: یک بازی هیجان انگیز در سبک "بزن بزن" (Beat’em Up) با طعم اونجرز که آینده روشنی پیش روی خود داره!

و گیمی از راه رسید که شبیه به هیچ گیم دیگری نبود {اشاره به جمله معروف شماره 1 از کمیک اونجرز}! نیرومند ترین قهرمانان جهان سرانجام با هم در بازی Marvel’s Avengers ساخته و عرضه شده توسط Square Enix و Crystal Dynamics متحد شده اند. این بازی عظیمِ بزن بزن آماده است تا فرنچایز بزرگ اونجرز را جشن بگیره و همچنین دوران گذار بین نسل های کنسول های بازی را در نوردد!

عجیبه که اینهمه طول کشید تا یک بازی جدید از انتقام جویان ساخته بشه. البته اون بازی Kinect بود که هیشکی یادش نمیاد و میشه هم گفت که Ultimate Alliance هم به نوعی یک بازی اونجرز محسوب میشه ولی آخرین بازی واقعی اونجرز یک بازی بیخود در سبک مبارزه ای بود که سال 1995 عرضه شد (با نام Avengers in Galactic Storm). قبل از اون هم بازی فوق العاده Captain America and the Avengers رو داشتیم که خیلی قدیمیه (اینجا معرفی شده است). Square Enix و Crystal Dynamics شروع کرده اند به ساخت این بازی مورد انتظار برای گرامیداشت اونجرز و آنها کار را با موفقیت تمام کرده اند ... البته اکثرش رو!

پس از انفجار تریجن و مرگ کاپیتان آمریکا، فعالیت اونجرز غیر قانونی اعلام میشه و دنیا «ناانسان ها» ی جدیدا خلق شده را به عنوان تهدید بهشون نگاه میکنه. 5 سال بعد، جورج تارلتون که از دانشمندانی بود که سابقا با اونجرز کار میکرد (کمیک های مقدمه داستان را در اینجا با ترجمه فارسی بخونید) سازمان خبیث A.I.M رو خلق میکنه و در حال تعقیب و شکار هم ناانسان ها و هم گروه مقاومت نا انسان ها هستش. در این اثنا، کامالا خانِ نا انسان به مدرکی دست پیدا میکنه که میتونه نشان بده تارلتون مسئول مرگ کاپیتان آمریکا بوده و به همین دلیل تحت تعقیب قرار میگیره.

بخش داستانی بازی کاملا میدرخشه ولی بی عیب و نقص نیست. چند تایی پیچش و غافلگیری وجود داره ولی اگر هوادار کمیک باشید برایتان آشنا هستند. اما شخصیت پردازیه که بازی را نجات میده ولی همه کاراکترها perfect نیستند. مثلا تونی استارک بیش از حد جدیه که شاید به دلیل شرایط و فضای بازیه ولی خوبیش اینه که هیچ کدوم از شخصیت پردازی ها off ندارند و به ذاتشون در دنیای کمیک یا حتی MCU وفادار هستن. البته بازی یه جاهایی که حس کرده میتونه شخصیت ها رو ارتقا بده این کار رو کرده. کلا اعضای اونجرز جالب هستند و قطعا این بازی بهترین نسخه هایی که تا به حال از شخصیت خبیث موداک و A.I.M دیده ایم رو بهمون ارائه میکنه.

البته یه مشکل اینه که شخصیت هایی که در بازاریابی اولیه بازی روشون شدیدا مانور شده بود مثل Cerise که ناانسانی هستش که از ویلچر استفاده میکنه یا ماریا هیل اونطور که باید و شاید در داستان بازی یا گیم پلی حضور ندارند. یا اینکه شخصیت هایی که از هم متنفر بودند خیلی سریع با هم آشتی میکنند. یعنی انگار یه بخشی از داستان مفقود شده که برای اتحاد دوباره قهرمانان داستان ضروریه. به همین دلیل گاهی اوقات به نظر میرسه داستان فقط نوشته شده تا توجیه کنه که کی باید با کی بجنگه و چرا.

در این میان کامالا خان و بروس بنر بهترین شخصیت های داستان هستند. شخصیت های متضاد آنها به طور کاملی بیانگر لحن اونجرز هستش که در دنیای کمیک همیشه یه سری شخصیت متضاد دور هم جمع میشدند و این همیشه نقطه برتری اونجرز بر دیگر گروه ها مثل جاستیس لیگ بوده (مثل فیلم Avengers که بروس بنر میگفت : "ما یه تیم نیستیم، یه بمب ساعتی هستیم!"). در کل شخصیت ها هر وقت داستان لازم داره جالب میشن و لحظات احساسی و عاطفی زیادی هم داره. شما در پایان بازی کاملا حس میکنید که شیفته شخصیت مثبت و امیدوار کامالا خان شده اید؛ آنقدر زیاد که حتی آخرین لحظات او در بازی هم میتواند اشک را در چشمان شما جاری کند. او قهرمانی است که ما به شدت به روحیه اش در دوران کرونا نیاز داریم.

داستان ok است ولی گفتم که نقشش بیشتر اینه که گیم پلی را توجیه کنه. حجم گیم پلی بازی زیاده و کمی متفاوت از چیزی که انتظارش رو داریم و این چیز بدی نیست. در اصل گیم پلی بازی بیشتر شبیه Borderlands یا Destiny 2 هستش تا یک بازی سوپرهیرویی مثل Marvel's Spider-Man یا سری آرکهام.

ماموریت ها از مرکزی به نام War Table شروع میشوند بعدش وارد ماجرا میشوید. در این ماموریت ها با انواع مامورین A.I.M روبرو میشین حتی در زمان هایی که به نظر میرسه نباید باهاشون روبرو بشید! سبک مبارزه سریع و اکشنه ولی همیشه fun نیست. حریفان شما اگر تنها باشند مشکلی برای شکست دادنشان ندارید ولی معمولا یک سری حریف دیگر باهاشون هستند که در نتیجه سردرگمی شدیدی ایجاد میشه که نمیتونید مدیریتش کنید.

در این موارد بازی فکر میکنه که شما به لطف یارانی که توسط هوش مصنوعی کنترل میشوند مشکلی ندارید ولی همیشه اینطور نیست. ممکنه نبردهایی را ببازید چونکه یارانتان به سمت و سویی دیگر رفته اند! مثلا در یک نبرد، هالک و ثور به جای اینکه که به آیرون منی که در نزدیکی شان قرار داشت کمک کنند، رفته بودند و به یک دیوار خیره شده بودند ! بازی هایی مثل Ultimate Alliance این مشکل رو با داشتن نوعی کنترل یا نفوذ روی یاران خود حل کرده اند ولی در این بازی در عمل شما نمیتونید هم تیمی های هوش مصنوعی خود را کنترل یا احضار کنید.

مبارزات هم طوری نیست که فکر کنید همشون مناسب تمام اعضای اونجرز طراحی شده اند. هر کاراکتری گزینه هایی داره برای نبردهای نزدیک یا از راه دور ولی همانطور که گفتم برای همه شخصیت ها مناسب نیستند. کاپیتان آمریکا fun ترین شخصیت بازی است ولی در مقابله با حریفان هوایی یا سفینه ها مشکل داره. هوش مصنوعی باید در این موارد به شما کمک کنه ولی گاهی فقط وایمیستن و نیگا میکنند در حالی که Cap باید صد بار به یک سفینه سپر پرتاب کنه تا بلکه نابودش کنه!

البته اینایی که گفتم شاید بزرگترین مشکلات گیم پلی باشند ولی خیلی متداول نیستند و ما تا آخر بخش داستانی باهاشون زیاد روبرو نشدیم. اینم بگم که ماموریت های اصلی به قدر کافی تنوع دارند که جالب باشند و اونجرز اونقدر با هم تفاوت دارند که مراحل بازی براتون بیات نشوند. این رو هم به یاد داشته باشید که بازی برای دراز مدت طراحی شده و کاملا میتوان امیدوار بود که اکسپنشن های بعدی گیم پلی را به طور چشمگیری ارتقا بدهند و سبک های مبارزه بیشتری به بازی اضافه بشه.

وقتی اونجرز بتا رو بازی میکردیم متوجه شدیم که گرافیک بازی فوق العاده است و بازی اصلی هم از این قاعده مستثنی نیست. کاراکتر مدل ها به خوبی رِندر شده اند و انیمیشن هم پویا و مهیج است. حرکت و تردد در دنیای بازی مثل یک ماجراجویی میماند و کلی چیز برای دیدن و انجام دادن وجود دارد. ولی بازی باید به قول معروف بیشتر پولیش (polish) بشه ، به ویژه در نیمه انتهایی.

در واقع در یک سوم انتهایی بازی یک سری مشکلات گرافیکی ظاهر میشوند مثل Screen Tearing یا همان شکافت تصویر یا مثلاً دهان شخصیت ها موقع حرف زدن حرکت نمیکنند یا مدل ها گیر میکنند و ... یک بار هم حس کردیم یکی از مامورین شیلد تبدیل به آقای شگفت انگیز شده چون گردنش بیش از حد دراز به نظر می آمد! البته اینا مسائل موقتی هستند که میشه انداختشون گردن bad load ولی مشکل frame rate رو نمیشه نادیده گرفت و در برخی صحنه ها واقعا شاهد کند شدن بازی بودیم به خصوص وقتی تعداد زیادی دشمن و حریف در محیط ها وجود دارند و این مساله بیشتر در یک سوم نهایی بازی به چشم میخورد. البته این را هم در نظر بگیرید که بازی در مقیاس و ابعاد بسیار بالا ساخته شده و واقعا در اکثر اوقات با گرافیکی زیبا طرف هستیم ولی گاهی هم ایرادات بصری از این دست حال آدم رو میگیره.

بازی اونجرز کاملا تعمیر پذیر و روبراه شدنی است. یک بازی جاه طلبانه است که در دوران عجیبی به بازار آمده یعنی برای نسلی ساخته شده که دارد میمیرد و در عین حال میخواهد برای نسل بعدی نیز جذاب باشد. گفته میشود این بازی 10 سال عمر خواهد داشت و کلی DLC برایش عرضه خواهد شد. پس باید گفت که بازی هنوز تموم نشده و باید در پایان عمر آن درباره اش نظر قطعی داد. در حال حاضر یک بازی ok با ایراداتی در زمینه گرافیک و فریم ریت و البته در بخش آنلاین مولتی پلیر است ولی به راحتی میتونه ظرف چند سال آینده با چند تا patch تعمیری به عنوانی شگفت انگیز تبدیل بشه.

اما فعلا بازی مشکل خاصی نداره که به خاطرش بخواهید ازش متنفر بشید. برای هواداران معمولی که به جز دنیای سینمایی مارول آشنایی چندانی با کمیک بوک های مارول ندارند و فقط به دنبال یک بازی بزن بزن بالاتر از حد متوسط هستند گزینه خوبیه ولی چیزی که اون رو برای هواداران کمیک بوک یک عنوان ضروری میکنه عشقی هستش که برای شخصیت پردازی ها صرف شده و معلومه برای طرفداران دو آتیشه ساخته شده. بازی اونجرز ممکنه در گوشه و کنارها ایراداتی داشته باشه ولی یک ادای احترام باشکوه است به عناصری که باعث جذابیت شخصیت های اونجرز در طول سالها شده اند.

مترجم: امیر حسین زارع

منبع: سایت CBR

(هر كسي بدون اجازه يا بدون ذكر نام نويسنده و منبع از اين مقاله يا ديگر مقالات سايت در وبلاگ يا سايت خود استفاده كند، مورد پيگرد قانوني قرار خواهد گرفت)

مطالب مرتبط: