آیا لقب شاهکار درخور این بازی خواهد بود یا در لایه های زیرین آن چیزی جز یک عنوان معمولی قابل رویت نیست؟
سال ۲۰۱۳ بود که شاهکاری به همهٔ جهان معرفی و عرضه شد با نام “آخرین بازمانده از ما”. بازی ای که در کنار گیمپلی و گرافیک بی نظیر خود، روایت داستانی فوق العاده ای به همراه خود داشت. این روایت شگفت انگیز تجربه ای شبیه به یک فیلم یا سریال طولانی بود که هدیه ای بزرگ به تمام گیمر ها بود. علاوه بر این محیط و طراحی های بی نظیرش باعث شده بود هر چه بیشتر غرق داستان و شخصیت پردازی های زیبایش بشویم. خلاصه هرچقدر از قسمت اول “آخرین بازمانده از ما” تعریف کنیم بازهم حق مطلب را ادا نکرده ایم.
از آنجایی که اگر بخواهیم راجع به این بازی بدون اسپویل و لو دادن داستان آن صحبت کنیم، به ناچار مجبوریم این بررسی را به دو بخش ۱. بدون اسپویل و ۲. تحلیل داستانی به همراه اسپویل؛ تقسیم کنیم.
- بخش اول(بدون اسپویل)
برای اینکار ابتدا باید به صورت خلاصه بگویم که این بازی نسبت به بازی قبل پیشرفت های قابل توجهی داشته از جمله انیمیشن های بسیار روان تر و واقع گرایانه تر به همراه طراحی چهره و چهره پردازی های به شدت قابل تحسین. مخفی کاری و پیدا کردن منابع پیشرفته تر شده اند اما چیز خارق العاده ای نسبت به بازی قبلی را ارائه نمی کنند. با توجه به پررنگ تر شدن نقش مبارزات و به روز شدن آن شاهد کمرنگ تر شده هرچه بیشتر معماها و پازل ها هستیم. جدا از تمام این یافته ها بزرگترین و اصلی ترین ایراد بازی داستان، روایت و شخصیت پردازی برخی از کارکتر های بازی میباشد! مشکل اعظم از جایی نشئت میگیرد که تمام پل هایی که در بازی اول ساخته شده بود به علت روایت موضوع اصلی بازی که همان عدالت خواهی است کاملا تحت شعاع قرار میگیرد. کارکتر های جانبی و فرعی بازی نسبت به بازی قبل پسرفت قابل توجهی از لحاظ شخصیت پردازی داشته اند. اگر به صورت کلی نگاه کنیم این شخصیت ها با توجه به اتفاقات پیش روی بازی کاملا درجهٔ توجهات و اهمیت گیمر را از دست میدهند. تمام نخ روایتی که برای آن ها تدارک دیده شده در نهایت برای داستان اصلی بی فایده عمل میکنند. در بازی قبلی تقریبا تمام شخصیت های معرفی شده کارکرد مناسبی داشته و در اختیار روایت اصلی آن بودند و این کار را با تمام توانش روی نوآوری به شدت سطح بالایی که در آن زمان أصلا انتظار نمیرفت؛ در سبک اکشن ماجراجویانه به طرفدارانش هدیه داد. اما افسوس که پس از گذشت حدود ۷ سال شاهد داستانی سطحی با حفره های داستانی متعددی هستیم که به طرفداران واقعی اش ادای احترامی انجام نمیدهد در حدی که تمام چیز های دوستداشتنی از بازی قبل را فراموش کرده و آن را به کلی حذف از خاطرات پاک میکند.
لست اف آس ۲ بازی بسیار چشم نواز و زیبا و درعین حال خشن و گیراست. طراحی محیط ها در این بازی به شدت فوق العاده کار شده اند و حق مطلب را در دنیایی پساآخرالزمانی ادا میکنند. ساختمان ها در این دنیا با گیاهان سبز رنگ مزین شده اند، طراحی پیرامون شخصیت اصلی به شکلی است بازی قبلی را با مسافت زیادی پشت سر خود قرار میدهد. در کل باید به جرئت ادعا کرد که جلوه های بصری این بازی تقریبا از تمام بازی های قبلی ناتی داگ بهتر و زیباتر صورت گرفته اند. این مهم همراه شده با یکی از بهترین طراحی مرحله های اخیر که همه چیز فکر شده در کنار یکدیگر قرار گرفتند تا گیمر را به چالش بکشند. در واقع محیط های بازی انقدر وسیع هستند که انگار از دل یک بازی جهان باز(open world) خارج شده اند.
این محیط چندین برابر بازی قبلی بوده و به علت عدم محدودیت های نسل گذشته ممکن شده است. گشت و گذار در محیط بسیار لذت بخش بوده و جستجو کردن در گوشه و کنار این محیط کاملا به دل مخاطب مینشیند. برای از میان بردن دشمنان نیز به علت این فضای بزرگ میتوان خلاقیت های بیشتری به کار برد و از محیط کمک بیشتری گرفت. به همین خاطر برخلاف بازی قبلی میبینیم که طراحی مرحله ها تا حد زیادی چالش های بیشتری را برای رد کردن آن به مخاطب اضافه کرده اند. سازندگان در این قسمت مرحله ها را در واقعی ترین حالت خود چیده اند جوری که اصلا حس نمیشود تنها با چینش یک بازی طرف هستیم بلکه انگار تمام المنت های اطراف از دنیای واقعی برداشته شده اند. البته این بزرگی یک ایراد جزئی داشته و آن هم کمتر شدن معماها و پازل هایی است که در بازی قبلی بیشتر به چشم می آمد. و از این منظر در قسمت دوم معما ها تنها به آویزان کردن طناب یا بالا رفتن از در و دیوار خلاصه میشود.
اگر به طور دقیق تر نگاهی به مبارزات بازی بیاندازیم درمیابیم که مانند گذشته لحظات بسیار مضطرب کننده و استرس زایی وجود دارند که حس واقعی یک تهدید را به مخاطب القا میکنند. البته باید گفت دکمه پرشی که مانور زیادی روی آن داده شده بود ویژگی خاصی نیست و بود و نبودش در این بازی تفاوت چندانی را در تجربهٔ آن ایجاد نمیکرد. دشمنان جدید تر و چالش برانگیزتری نیز به گیم پلی بازی اضافه شده اند و یکی از مهمترین آن ها سگ های نگهبانی که با بو کشیدن بازیکن را پیدا میکنند و به راحتی نمیشود از چشم و بینی آنان مخفی ماند. ویژگی بسیار برجسته جدید بازی شخصی سازی بسیار دقیق درجهٔ سختی بازیست که نظیرش را در کمتر بازی ای شاهد بودیم و واقعا با هر تغییر شاهد روند بسیار متفاوتی از بازی هستیم! تغییر دوربین در مواقع مبارزات تن به تن به زیبایی و روان ترین حالت خود به سر میبرد به گونه ای اصلا نمیشود از آن لذت نبرد به علاوه اینکه بی رحم و خشن تر شدن این مبارزات باعث چشمگیر تر شدن آن ها شده اند.
مهمترین نکته دربارهٔ لست اف آس این است که کاربر تنها به خاطر گیمپلی و یا گرافیکش سراغ آن نمیرود. بلکه اصلی ترین رکن این بازی روایت داستانی و سناریو های چیده شدهٔ بی نظیر آن است. وقایع داستان قسمت دوم حدود ۴ سال بعد از اتفاقات بازی قبلی رخ میدهد. الی دیگر آن نوجوانی که روحیاتی تینیجری دارد نیست و بسیار با چیزی که در بازی قبلی دیدیم متفاوت است. او سال ها در شهر کوچک ایزوله شده ای به نام جکسون زندگی کرده و دیگر آن دختر بچهٔ ۱۴ ساله بازی قبلی نیست او جایگاه به خصوصی در این شهر دارد ولی واقعه ای باعث میشود برای رسیدن این مهم تغییر کرده و راه زیادی را تا سیاتل طی کند تا به هدف عدالت خواهانهٔ خودش برسد. اما چرا این بازی از لحاظ داستانی به هیچ وجه راضی کننده نیست؟ اگر به یاد داشته باشید در بازی قبلی ما شاهد المنت ها و متریال های زیادی در شخصیت پردازی ها در کنار درام بسیار گیرای داستان بازی بودیم. در بازی قبلی اصلی ترین چیزی که ما را برای ادامه راه انگیزه میداد کورسوی امیدی بود که از دل دنیای بی رحم و تاریک آن بیرون آمده بود. به جرئت میتوان گفت، هر کدام از شخصیت های بازی قبلی قابل همذات پنداری و درجهٔ اهمیت بالایی مطابق با دنیای واقعی داشتند. تمام انتخاب هایی که شخصیت ها در بازی قبلی انجام میدادند بسیار قابل باور بود. ماجراجویی الی و جوئل چیزی بود که نظیرش را قبل از آن در کمتر بازی ای دیده بودیم و از نظر من بهترین رابطهٔ پدر فرزندی را در بین تمامی تجربه های سابقم دارد. دلیلش هم بسیار مشخص است: نویسندگی بسیار قوی و حساب شده! حتی بدن مقاوم الی در مقابل ویروس، خودش یک معنای بسیار بزرگ به داستان بازی اضافه کرده و مک گافین بسیار جذابی را شکل داده بود. مشکل بسیار بسیار بزرگ داستان بازی تعهد نداشتن نویسنده نسبت به اتفاقات قبلی و شخصیت هایی که به خوبی معرفیشان کرده بود، است. موضوع بازی که بر پایهٔ تنفر چیده شده است بسیار سطحی، ناامید کننده و بی معناست که در کنار شخصیت های فرعیِ فرسوده اش داستانی بی منطق داستانی را روایت میکند. در قسمت قبل بازی «الی» ویژگی بسیار بزرگی داشت و همین ویژگی باعث شده بود اهمیت بسیار زیادی در خلال داستان پیدا کند اما در قسمت دوم شاهد تنفری هستیم که میتوانست برای هر شخصیت دیگری به وجود آید ضمن اینکه اتفاقات آن می بایست به نتیجه ای قابل پذیرش و مطلوب میرسید اما چنین چیزی رخ نداد و چیزی جز ناامیدی را برای طرفداران قسمت اول بازی به ارمغان نیاورد!
در بازی قبلی لحظات بسیار برجسته چه ناراحت کننده چه چالش برانگیز و چه خنده دار و حتی فان و لذت بخش در تعامل با شخصیت های اصلی و فرعی را شاهد بودیم «الی» نوجوان و «جوئل» در قالب پدری از درون شکسته شده عمیقا همراهی طرفداران را حاصل کردا؛ ما تعامل شخصیت ها در این قسمت چیزی نیست جز تعاملی خشک و جدی و دور از رفتار انسانی! با اینکه «الی» رفتار به شدت بهتری نسبت به بقیه شخصیت های بازی دارد اما در نهایت بدون وجود شخصیت های فرعی جذاب راه را برای لذت بردن تمام کمال از آن سد میکند. تنها چیزی که در داستان بازی شگفت انگیز وفوق العاده عالی است؛ فلش بک هایی است که احساسات را به قلب بازیکن تزریق میکند. در کل باید اظهار داشت این بازی در هر جایی که خودش را به قسمت قبلی نزدیک تر کرده بهترین نتیجه را به طرفداران همیشگی اش هدیه داده ولی چه فایده تخریب و سوالاتی که نویسنده طی بازی برای مخاطب ایجاد میکند تا شخصیت ها را زیرسوال برده و چالش برانگیز جلوه دهد باعث شده تمام پل هایی که در بازی قبلی ساخته شده بود به کلی نابود شود. این خراب کردن در مواقعی جواب میدهد که در اختیار داستان بوده و یا لااقل جذابیتی برای مخاطب ایجاد کند اما متاسفانه دقیقا خلاف آن را شاهد بودیم. تصمیماتی که کارکتر اصلی و پروتاگونیست آن اتخاذ میکند به هیچ وجه منطق درست و درمانی ندارد بلکه باعث میشود گیمر تصمیماتی که نویسنده مجبورش کرده را ببیند تا پیامی به شدت سطحی را به خوردش خودش دهد و او را بی دلیل و بدون جذابیت داستانی برای اعمالی که طی بازی ازش سر زده سرزنش کند.
این درحالی است که در قسمت اول نویسنده کاری کرده بود که از تمامی تصمیماتی که در بازی گرفته میشد راضی باشیم و با آن ها همراه شویم. تصمیم های last of us 2 اصلا کاری نمیکند حس درستی به مخاطب دست بدهد بلکه در اکثر مواقع زورکی و خلاف عقلانیت و منطق بازی هستند؛ همین مسئله باعث شده حفره های به جرئت بزرگی در داستان به وجود آیند که پر کردن آن حتی در آینده عملی غیرممکن باشد.(فصل هشتم سریال گیم اف ترونز از لحاظ داستانی و شخصیت پردازی نزدیک ترین مثالی است که میتوان از آن نام برد) ضمن اینکه داستان دیگری در بازی وجود دارد که تمام سعی خود را میکند که داستانی مشابه داستان بازی قبلی بازی را روایت وموفقیت آن را تکرار کند اما به شدت در انجام این کار شکست میخورد! در پایان این قسمتِ بدون اسپویل باید گفت نویسنده و کارگردان چیزی جز بی احترامی و عذاب دادن طرفداران مشتاقِ بازیِ قبلی نمیخواستند آن هم برای روایت داستانی سطحی و القای اتفاقاتی زیر پوستی که نظیرش را اخیرا زیاد در هالیوود دیده ایم. این بازی جدا از گیمپلی لذت بخش، موسیقی فوق العاده، طراحی مرحله و محیط های بازی در کنار گرافیک بسیار بالا و چشم نوازش توهین بزرگی به طرفداران چندین و چند سالهٔ خودش کرده است. باشد که این اتفاقات درسی برای دیگر استودیو ها باشد نه الگویی مخرب که کل صنعت گیم را به حاشیه ببرد.
نمره به گیمپلی، گرافیک، موسیقی، طراحی بازی و مراحل: ۱۰ از ۱۰
نمره به داستان: واقع در بخش دوم
میانگین: واقع در بخش دوم
نویسنده: احمد فقیه
P.Constantine
All rights reserved © Spidey.ir 2020
(هرگونه كپی‌برداری و نقل قول از اخبار و مقالات این سایت تنها با ذكر منبع و نام نویسنده مجاز میباشد)
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
دیدگاه‌ها
اما در مورد بازی باید بگم به جز شخصیت پردازی تمامی المانهای دیگه پیشرفت کرده بودن.
باتوجه با این که مثلا در مدیوم سینما تنها راه ارتباطی بیننده و اثر از روی همین شخصیت پردازی ها و داستان است، ضعف در این مورد بیشتر افراد را آزار میدهد اما در عالم گیم که گیمر راه اصلی ارتباطاتی اش نه فقط داستان و شخصیت مردازیها بلکه انتخاب و رل‌پلی است، کمتر ایرادات داستانی به چشم،میخورد، اما از انجایی که داریم در مورد استانداردهای بالای د ل ا ا صحبت میکنیم، نمیشه ازشون چشم پوشی کرد.
حالا در قسمت دوم مقاله ایشالا به تفصیل بحث خواهم کرد.
بازم ممنون
ممنون از آقای فقیه با نقد کامل و خوبشون
(هشدار لو رفتن بازی)
حتی اگه بازی رو تا آخر بازی نکردید این متن رو نخونید.
راستش با تک تک این کلمات موافقم. بازی پیشرفت گسترده ای تو بخش گیم پلی و گرافیک داشته، اما داستان به مراتب افت کرده.
قبل از توضیح هم بگم که من دارم داستان رو نقد میکنم ولی لطفا در جوابش در مورد گیم پلی توضیح ندید، مثل اتفاقی که داره تو همه سایت های گیم رخ میده. مثل این می مونه که من دارم فوتبال رو نقد میکنم ولی یهو یکی میاد و میگه: نه حرف تو اشتباهه قورمه سبزی بهتره.
من با مرگ جوئل خیلی مشکل نداشتم. مشکل نوع مرگشه. نویسنده میتونست مرگی مثل مرگ تونی استارک رو براش بنویسه، اما اینطور نبود.
توی قسمت اول ما جوئلی رو میبینیم که خیلی محتاطانه عمل میکنه اما اینجا اصلا اینطور نیست.
جدا از اون نویسنده داره زور میزنه که بحث های انحرافی رو توی داستان بگونجونه. خیلی ها هم ازش استقبال کردند و گفتند داره از کلیشه ها جدا میشه، آخه یکی بهشون بگه که تعریف شما از کلیشه دقیقا چیه؟
حتی یه قسمت از بازی هست که شما باید وارد یه کنیسه بشید و دنبال سوخت بگردید. وقتی وارد می شید، دینا درباره یهودیت صحبت میکنه. من نمیخوام فاز رائفی پوری بردارم اما وقتی تو ادامه توی اون کنیسه چیزی پیدا نمیکنی راحت می فهمی قضیه چیه.
گیم پلی بازی هم همون طور که گفتم پیشرفت کرده. مراحل جذابیت خاص خودش رو داره اما بعضی جاها خیلی تکراری و بعضی جاها اعصاب خورد کن. گرافیکش خیلی خیلی خوبه، به جرئت میگم که از بهترین های نسل هشتم گیمینگه.
در آخر هم میگم که من نه هیتر ام نه طرفدار پی سی
اما یک بازی داستان محور که نود درصد جذابیتش به داستانش بود رو نمیشه فقط با گیم پلی و گرافیک توصیف کرد
امتیاز من به بازی :6از10
با سلام به آقای فقیه بابت نقد بسیار خوبشون
منتظر قسمت های بعدی هم هستیم.
خب اگه از نظر داستانی بخواهیم بررسی کنیم که میشه گفت اون پیچش دیوانه وار ابتدایی که در دو ساعت اول بازی اتفاق میفته(و منم اسپویلش نمیکنم) یجور امضای و مشخصه نیل دراکمن هستش کافیه به به افتتاحیه بازی های Uncharted 4: A Thief's End و The Last of Us دقت کنید تا بفهمید چی میگم!
البته میشد از نظر مقدمه و زمینه چینی بیشتر روش کار کرد ولی خب از نظر من مشکلی نداشت.اما داستان بازی بد نیست در واقع داستان بازی عالیه.
قبل از اینکه برای بقیه سوء تفاهم بشه،میشه گفت داستان بازی کاملا در خدمت گیم پلی،موسیقی و گرافیک بازی اومده و با هم چفت و بست شده.داستان بازی در حد نسخه اول نیست اما از خود داستان و نحوه روایتش نمیشه ایراد گرفت.صرفا باید داستان و روایت این بازی رو تحسین کرد.یه سری نقاط ضعف کوچک باعث شده که داستان در حد نسخه اول نباشه اما باز داستانی بسیار قابل قبول و عالی هستش.یه سری شیطنت های ریزی هم توسط عوامل بازی انجام داده شده (دوستان لطف کردن به بعضی هاشون اشاره کردن!) که اونم خرده ای به بازی نیست مشکل از عوامل بازی و در رأس اونا نیل دراکمن هستش که بازی به این قشنگی رو با این ارجاعات بی مورد و حمایت از اقلیت ها خراب کرد.
مهم ترین مشکلی که میشه از بازی گرفت نبودن کسی مثل بروس استرلی در کنار نیل دراکمن هستش که اونو تکمیل کنه.
نسخه اول به این دلیل بسیار محبوب شد چون که در خشن ترین و تاریک ترین لحظات بازی هم با نگرش زیبایی‌شناسانه بروس استرلی،ما حس خوبی به داستان و نحوه روایتش داریم.
اما متاسفانه این نسخه علی رغم داستان و روایتش خوبش فقط به خاطر اینکه کسی نبود که دید متعالی و زیبایی‌شناسانه به داستان اعطا کنه، باعث شد که یه حس متفاوت نسبت به این بازی داشته باشیم.
همین نبود این نگرش،باعث شد که داستان و روایت عالی این بازی به کمال نرسه و از نسخه اولش جا بمونه.
در حال با وجود جو منفی علیه این بازی به وجود اومده (دوستان گیمر می‌دونن که چی میگم!) تنها دوای این بازی، زمان هستش.
زمان تعیین میکنه که این بازی چه عیاری داشته و شاهکار یا افتضاح بودنش مشخص میشه.
شاد و پیروز باشید
(خطر لو رفتن بازی)
با کمال احترام با نظر شما مخالفم. داستان اصلا خوب نیست. تو نظر قبلی بهش اشاره کردم؛ جوئلی که توی اون دنیا پسا آخرالزمانی خیلی محتاط رفتار میکنه، توی بیست دقیقه اول آشنایی،با تامی خودشون رو به اون گروه معرفی میکنند. آخه یعنی چی؟ تو قسمت اول اول وقتی دیوید(سر دسته آدم خوار ها) از الی اسمش رو می پرسه، الی بهش اعتماد نمیکنه. یعنی تامی و جوئل اندازه یه بچه نمیفهمند که نباید به کسی اعتماد کنند. اونم کسی که تا حالا اون رو ندیدند.
اون به کنار. توی اون زمان فک کنم یک چهارم جمعیت باقی مونده ایالات متحده رو میکُشی بعد میرسی به اَبی، بعد ابی رو میبخشی، آخه چرا ؟
آقای فقیه هم گفتند که کنار داستان الی، داستان ابی رو میبینیم که نویسنده داره سعی میکنه اونو مثل رابطه جوئل و الی نشون بده ولی اصلا آدم باهاش حل نمی کنه. اصلا چرا من باید کنترل شخصیتی رو به دست بگیرم که اول بازی با اون اتفاق نمیخوام سر به تنش نباشه.
کل بازی داره کاری میکنه که فکر کنیم جوئل آدم بدی بوده. اصلا به فرض مثال ایشون آدم بد، اما با اون حس همدردی و هم ذات پنداری با جوئل، یه پدر از درون داغون، هر کس دیگه ای بود اجازه مرگ الی رو نمیداد.
پایان بازی رو دوباره اگه نگاه کنیم، الی اگه میخواست ابی رو بکشه، چرا دستش باز کرد؟ چرا آزادش کرد تا بخواد بکشتش؟
اصلا اون فلش بک لعنتی چی داشت؟( جوئل: مجبور نیستی همش رو انجام بدی)
واقعا چرا؟
درود دوست عزیز
(خطر اسپویل)
در پاسخ به حرفهای شما
شما دارید میگید من نمیخوام کنترل شخصیت ابی رو به عهده بگیرم چون ازش متنفر شدم و نمیخوام سر به تنش باشه.
بازی میخواد یه نوع روایت جدید رو پیش بگیره.از یه طرف الی رو داریم که میخواد انتقام بگیره،از یه طرفم ابی رو داریم که کارش باعث شده الی بیفته دنبالش و ...
من نمیگم اینش درسته یا غلطه.ولی بازی نمیخواسته یه روایت یه طرفه رو نمایش بده و میخواسته ما حس هر دو طرف رو درک کنیم.
در مورد پایان بازی،دیالوگی که جوئل میگه،شاید غیر منطقی به نظر برسه ولی هم تو شوک اون مونده.فقط خود فلش بک نیست،مهم تاثیریه که جوئل روی الی گذاشته و شاید همین باعث شده الی از پس کشتن ابی بر نیاد.
البته خودمم قبول دارم پایان میتونست بهتر باشه.
با سلام به شما دوست عزیز
اول از همه اینکه با وجود هشدار اسپویل اولتون ،بهتر بود جزئیات مهم داستانی بازی رو فاش نمیکردید و مثل بنده حقیر بدون اسپویل نظرتون رو کلی می‌گفتید چون ممکنه بعضی ها به صورت تصادفی چشمون به نظر شما بیفته و تجربه بازی براش خراب بشه!
دوم اینکه یه بازی ویدئویی، صرفا یه کتاب یا فیلم سینمایی نیست که بخواهید فقط در مورد داستانش نظر بدید.داستان بازی در کنار گیم پلی،گرافیک و موسیقی و المان های دیگه رشد میکنه و به تکامل میرسه و کلیت ماجرا رو در نظر باید گرفت.
حتی کتاب و فیلم سینمایی هم فقط نباید با دونستن اول و آخر و جزئیات کمی از بازی همینجوری fact صادر کرد.مخصوصا در مورد مدیومی مثل گیم که حتی در داستان محور ترین بازی ها هم مهمترین المانش، گیم پلی اون هستش و مهم تر از اون در مورد بازی مثل TLoU Part II که بسیار بازی پرجزئیاتی و گسترده‌ای هستش.
اما در یه مورد با شما موافقم.گیم پلی نسخه اول نبود که ما رو به وجود آورد، بلکه روایت شاهکار و بینظیر یه داستان نسبتا کلیشه ای بود که باعث بینظیر شدن اونشد.چه قبول کنید یا نه،داستان نسخه اول نسبتا کلیشه ای بود اما روایت بینظیر داستان اونو تا صدها درجه ارتقا داد.
حالا در نسخه دوم داستان و روایتش عالی هستش(چه قبول کنید یا نه) اما یه سری ایراداتی که در نظر قبلیم گفتم اونو از رسیدن به کمال متوقف میکنه.تک تک ایراداتی که خواستید با افشا کردن داستان بازی بگیرید همش در جریان روایت بازی بهش پرداخته میشه اما برای بار هزارم هم میگم:
داستان و روایت این بازی در حد نسخه اول نبود !
اما هیچ وقت این تصور رو نکنید که داستان یا روایت این بازی بد هستش.
ایراداتی هم که گرفتید کاملا معلومه که همش تحت تاثیر جو منفی علیه بازی گرفته شده و شما اولین فردی نیستید که این حرفا رو میزنید!
در کل بهتره یه بازی رو خودمون به صورت کامل تجربه کنیم یا اگه دسترسی نداریم حداقل Walkthrough رو از استریمرها یا یوتیوبرهایی ببینیم که بازی رو راش نمیکنن !
بازم میگم که دوای این بازی تنها گذر زمانه !
موفق باشید!
فصل هشتم گیم اف ترونز هم با گذر زمان درست شد؟ یا مشکل جای دیگه ای هستش؟
جناب فقیه اگه دقت کنید ابتدای پخش فصل هشت سریال GoT ابتدا جو نسبتا مثبتی در کنار سریال بود اما گذر زمان مشخص کرد که فصل هشتم چقدر زمینه روایت داستان مشکل داشته!
این دفعه برعکس شده!
در مورد بازی TLoU Part II این برعکسه! الان جو منفی و toxic بر علیه این بازی راه افتاده که خدا می‌دونه!
ارجاعتون میدم به اختلاف نمرات منتقدان و هواداران در سایت Metacritic !
کدوم بازی چنین هیت و جنجالی پشت سرش بوده ؟!
اختلاف نمرات منتقدان و هواداران رو چجوری میشه توجیه کرد ؟!
بازم میگم که منظور از عبارت "دوای این بازی گذر زمانه" یعنی اینکه گذر زمان مشخص میکنه که کدوم دسته حقیقت رو میگفتن؛ طرفداران یا مخالفان بازی ؟!
موفق باشید
خطر لو رفتن بازی
خب منظور من این نبود که بازی بهتر بود روایت یک طرفه داشته باشه، بلکه اینه که بهتر نبود ما اول با ابی آشنا میشدیم بعد اون اتفاق اصلی رخ میداد. وقتی اون رو اوردند اول بازی ،خب معلومه بازیباز کلا با ابی مشکل پیدا میکنه.
درمورد تاثیر جوئل هم باید بگم اگه همچین تاثیری بوده، پس چرا الی میاد این همه آدم رو سلاخی می کنه؟
بعد خود ابی چرا از الی میگذره؟ در حالی که الی اکثر دوستای ابی رو کشته.
خب درباره بخش اول صحبت هاتون، من اون هشدار رو گذاشتم و به قول معروف حجت رو تموم کردم.
درباره بخش دوم هم من تو کامنت اول گفتم اگه لطفا برای توجیه داستان گیم پلی رو به عنوان دلیل نیارید. من خودم از لحاظ گیم پلی کم و کاستی از بازی ندیدم، مشکل من با داستانه.
اگه منم توی جو منفی این بازی قرار میگرفتم بهش از ده نمره 6 نمی دادم.
داستان اول من کلیشه ای در بازی ندیدم. روایت یک انسان ساده که با دخترش زندگی میکنه، مثل همه ما، اما اتفاقاتی میوفته که روان این شخص بعد بیست سال بسیار خشک و بی احساس میشه اما بعد با کسی آشنا میشه که اون حس پدرانه توی این شخص زنده میشه.
این کجاش کلیشه است؟ اگه منظورتون از کلیشه، قالب داستان و تم اونه، باید بگم در اشتباهید.
در آخر هم بگم که قصد توهین نداشتم، اگه جایی لفظم کمی تند شد، ببخشید.
بی صبرانه منتظرش هستم.
نه دیگه نشد.
الان برید تمام بررسی های مفصل نسخه اول رو چک کنید. تقریبا همشون اذعان دارند که داستان بازی اول کلیشه ای بود و در مدیوم های بسیاری ما این موضوع رو دیدیم مثلا فیلم Leon یا نمونش در سینمای کمیک بوکی فیلم Logan. داستان بازی یه داستان کلیشه ای با المان های پسا-آخرالزمانی معمولی هستش که در مدیوم های مختلف شاهدش بودیم.
داستان بازی چیزی جدید و انقلابی در خور نداره یعنی بخواهید داستان بازی به صورت یه کتاب بنویسید یه داستان پسا-آخرالزمانی معمولی با تم عشق پدرانه هستش اما مهم ترین عامل محبوبیت این بازی داستانش نه بلکه نحوه روایت داستانش هستش.روایت این بازی هستش که اونو با آثار دیگه متمایز میکنه که روایت داستان هم در راستای المان های دیگه مثل گیم پلی،موسیقی،گراف یک و... هستش.
موفق باشید
داستانش هم واقعا بی پروا و خوب نوشته شده هرچند مورد علاقه من نبود،ولی ناتی داگ ریسک با ارزشی کرد
فقط یه سوال اینجا the last of us ربطی به کمیک بوک داره که در اینجا بررسی شده؟
اگه به صورت کلی بگیم میشه گفت جواب این سوال نه هستش.
The Last of Us یه آی‌پی منحصر به مدیوم گیم هستش و در همین مدیوم هم تولید شده اما خب یه سری چهار قسمتی به نام The Last of Us: American Dreams در سال 2013 و توسط انتشارات دارک هورس ازش منتشر شد که یه پیش‌‌درآمد برای بسته الحاقی The Last of Us: Left Behind عمل میکنه و نیل دراکمن هم نویسنده اصلی این سری هستش.
کاش میتونستم دلیل این ریسک و شاهکار بودنش رو هم بدونم البته بنظرم نگهش دارید برای فردا صبح که قسمت دوم نقد منتشر میشه که جزئیات زیادی از داستان رو بررسی کردیم.
به نقل از black captain:
از روی این بازی کمیک منتشر شده مثل اتفاقی که برای سری جنگ ستارگان افتاد و توی سایت هم ترجمه اش کردیم. حتی اگر هم کمیکی منتشر نمیشد کسی نمیتونست تعیین و تکلیف کنه چون سایت های کمیک بوکی دیگه هم برای این بازی سنگ تموم گذاشته اند مثل cbr و comicbook ولی کسی نمیاد به اونا چیزی بگه چون دلیلش کاملا واضحه و به کسی مربوط نیست.
لینک سایت comicbook برای بازی:
comicbook.com/.../...
لینک سایت cbr برای بازی:
cbr.com/.../...
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا