مقایسه-بین-ونوم-در-بازی-مردعنکبوتی-2-و-فیلم-اسپایدرمن-3-گیم-اسپایدرمن-spiderman-insomniac-ونم-زهر-ادی-براک-هری-ازبورن

با خواندن این مقاله متوجه میشوید که چرا ونوم در بازی مردعنکبوتی 2 همان چیزی است که باید در مردعنکبوتی 3 میبود ولی نبود!

توصیه میشه مقالات زیر را هم بخوانید:

چرا ونومِ "مرد عنکبوتی 3" آنقدر بد بود؟!

10 دلیل که نشان میدهد "مردعنکبوتی 3" از آن چیزی که فکر میکنید بهتر است!

رتبه بندی اقتباس های «ونوم» (VENOM) در دنیای سینما، انیمیشن، تلویزیون و بازی

چرا فیلم های بد ابرقهرمانی صحنه رقص دارن؟!

مقدمه: وقتی پای داستان های ویدئو گیم وسط می آید واقعا به سختی میتوان انکار کرد که "مردعنکبوتی 2" یک شاهکار است. این بازی به طور شگفت انگیزی روی قضیه ی نظارت و آموزش پیتر پارکر روی مایلز مورالز تمرکز میکند و این باعث میشود مایلز رشد کند و هویت خود را به عنوان یک مردعنکبوتی جدید و مناسب که مثل پیتر پارکر برای نسل جدید الهام بخش است، تثبیت نماید. اینسامنیاک گیمز با اتکا بر روی دو بازی قبلی و آوردن ونوم به معرکه به این موفقیت دست یافته است. همین باعث میشود تا در تلاش برای نجات هری آزبورن از سیمبیوت، یک عالمه درام، اکشن و غم و اندوه برای پیتر و مایلز خلق شود. جالبه که در نهایت و علیرغم اینکه بازی "مردعنکبوتی 2" از نظر تعدد شخصیت ها تا حد زیادی شلوغ است ولی چیزی میشود که سم ریمی و سونی امیدوار بودند بتوانند در سال 2007 با "مردعنکبوتی 3" در دنیای سینما به آن دست پیدا کنند ولی شکست خوردند!

مردعنکبوتی 2 به خوبی همه ی خبیث های خود را به هم وصل میکند

فیلم مردعنکبوتی سوم سم ریمی با تِم ها و شخصیت های مختلفی سر و کله زد ولی آخرش نتونست به تعادل داستانی دلپذیری دست پیدا کنه. در این فیلم علاوه بر اینکه پیتر را داشتیم که توسط سیمبیوت فضایی فاسد شد، شاهد پیوند خوردن سیمبیوت بیگانه با ادی براک و خلق شدن ونوم هم بودیم. از سوی دیگر، آرک داستانی انتقام هری آزبورن از پیتر پارکر و همچنین رِتکان (retcon) نا امید کننده ی مردشنی به عنوان قاتل عمو بن را هم داشتیم (این مقاله را بخوانید). شوربختانه به همین دلیل فیلم بیش از حد شلوغ و آشفته شد؛ به طوری که انگار پیتر باید با سرعتی سرسام آور از خبیثی به خبیثی دیگر میرفت! راه حل این بود که از اولش سیمبیوت را به ادی میدادند و یا راه حل بهتر این بود که مثل بازی "مردعنکبوتی 2"، سیمبیوت را با هری پیوند میزدند تا با آن بخواهد از پیتر بابت مرگ نورمن انتقام بگیرد.

ونوم - اسپایدرمن

اما ریمی (یا بهتره بگیم سونی) ترجیح داد در اغلب لحظات حواس ما را از ونوم پرت کند و سرانجام در پایان او به زور در داستان چپانده شد تا هیولایی شود که پیتر و هری برای مقابله با آن با هم متحد میشوند. اما "مردعنکبوتی 2" ویلن های خودش را بهتر بهم وصل میکند و منسجم تر به نظر میرسد. این در حالیه که در مقایسه با "مردعنکبوتی 3" هم شخصیت های بیشتری دارد و هم خبیث های بیشتر و خیلی ها شاید انتظار داشتند اینسامنیاک نتواند از پس این همه شخصیت برآید. ولی چنین نیست. چرا؟ چون بازی سعی میکند به جای اینکه آرک های داستانی مجزا را به طور موازی پیش ببرد، به طور طبیعی شخصیت ها را به هم مرتبط کند. و برای این کار به طور درخشانی از کریون به عنوان حلقه ی اتصال شخصیت ها به هم استفاده کرده است. او برای مقاصد شخصی به دنبال شکار دشمنان مردعنکبوتی است ولی به طور غیرعمدی دومینویی را شروع میکند که در نهایت به خلق ونوم منجر میشود و همه چیز در این مسیر طبیعی جلوه میکند و به قول معروف "با عقل جور در می آید". یعنی وقتی کریون به پیتر خنجر میزنه، سیمبیوت با اسپایدرمن پیوند میخوره، فاسدش میکنه و بعد طرد میشه. این سبب میشه که ماده ی سیاه و لزج فضایی با هری که از نظر پزشکی به سیمبیوت نیاز داره پیوند بخوره و ونوم کینه توز خلق بشه.

از سوی دیگر، این ونوم با انگیزه ی نهایی کریون هم هماهنگ است. چون وقتی کریون رو میکشه در واقع آرزوی او را که روبرو شدن با یک حریف شایسته قبل از مرگ است، برآورده میکنه. پس میبینید که همه چیز خیلی خوب و روان و طبیعی به هم متصل میشه و یک منطق روایی رضایت بخش خلق میکنه. به عبارتی دیگر، هر شخصیت خبیثی در داستان بازی یک هدف دارد. از سوی دیگر، حضور ونوم باعث میشه کلتوس کسدی هم به سیمبیوت دست پیدا کنه و مطمئن هستیم به زودی به کارنیج تبدیل خواهد شد و همچنین، دکتر کرتیس کانرز هم هدفی به غیر از اینکه لیزارد بشه و با اسپایدرمن بجنگه پیدا کنه. اما فیلم ریمی از این نظر واقعا ضعف داشت چون هر یک از خبیث ها قصه و انگیزه ی خاص خودش را داشت که آخرش هیچ پیوند معنا داری بین آنها برقرار نشد. حتی فینال داستان هم در "مردعنکبوتی 2" بهتر است زیرا امثال مستر نگاتیو، مری جین و پیتر و مایلز خیلی موثر تر با هم متحد میشوند تا در نبرد نهایی علیه ونوم مبارزه کنند و نقش داشته باشند.

ونوم بازی مردعنکبوتی 2

"مرد عنکبوتی 2" ونوم ترسناک تری ارائه میکند

طرفداران کمیک بوک میدانند که ونوم چه ویلن ترسناکی است. او در قتل و بلعیدن مغز دیگران خلاصه میشود. اما ونومِ ریمی انگار حالت کمدی داشت! البته در دنیای کمیک هم ادی براک اولش به عنوان یکی عکاس حسود یه مقدار حالت طنز داشت ولی نقش آفرینی توفر گریس در اغلب اوقات عاری از اون حس تهدید آمیز بودن و ارعاب بود و تازه وقتی به هیولای ونوم تبدیل شد حس کردیم که داره به اون نسخه ی تهدید آمیز از ونوم در دنیای کمیک نزدیک میشه.

کریون ونوم

اما باز ی"مردعنکبوتی 2" به طور هوشمندانه ای اون حالت لوس و سبک سری را از ونوم میگیره و به جاش با درد و رنج مرتبطش میکنه. چون هری بیماری مهلک داره و سیمبیوت تنها چیزیه که میتونه او را خوب کنه (البته همانطور که استاد ترابی در اینجا گفتند، همین خاصیت درمانی سیمبیوت هم ریشه در دنیای کمیک داره و در Ultimate Venom شاهدش بودیم که داستانش در اینجا ترجمه شده است). همین باعث میشه هری از نظر ذهنی بهم بریزه چون حس میکنه چاره ای نداره جز اینکه قبل از اینکه پیتر و دوستانش سیمبیوت را نابود کنند اونا رو بکشه. و این انگیزه ی بهتر و قانع کننده تری برای خباث هری محسوب میشه تا اینکه مثل دنیای کمیک یک خبرنگار مثل ادی براک بیاد و به خاطر یک مقاله قدیمی بر سر هویت یک قاتل (سین ایتر) با اسپایدرمن دشمن بشه! این جوری سیمبیوت به عنوان یک نیروی متجاوز در داستان باقی میمونه اما به یک نقشه کش قهار هم تبدیل میشه و شما دلیلش رو وقتی ونوم مری جین را به اسکریم تبدیل میکنه مشاهده میکنید. ونوم به معنای واقعی کلمه مثل یک غول نهایی بازی خودش رو معرفی میکنه و تمام این کینه و حس انتقام را در قالب فرزندانی که اهالی شهر را تسخیر میکنند بروز میده و دست به هرج و مرج تمام عیاری در بخش نهایی داستان میزنه و این همان چیزیه که فیلم ریمی در بخش پایانی خودش موفق به انجامش نشد.

اسکریم

درسته که فیلم های ونوم با نقش آفرینی جناب تام هاردی هم مشکلات خاص خودشون رو دارن ولی به نظرم سونی لااقل خوب تونسته بخش خشونت طلب شخصیت ونوم را به تصویر بکشه. یعنی او از خوردن دشمنانش ابایی نداره و به هواداران یادآوری میکنه که ونوم و فیلم هاش مال بچه ها نیست. ونومِ "مردعنکبوتی 2" هم همین طوره و دیدید که چطور سر کریون را قطع کرد و هیچ جوک و جمله ی کنایه آمیزی هم قبلش نگفت و حتی صورت هری را در آن لحظه ندیدیم. در حالی که ونومِ سم ریمی مدام صورتش را آشکار میکرد و چند تا جمله ی لوس هم میگفت ("اوه، حس عنکبوتی من فعال شده! میفهمی که منظورم چیه").

ونوم توفر گریس

این بازم نشون میده که سونی در دنیای سینما درک درستی از ونوم نداره ولی "مردعنکبوتی 2" دقیقا برعکس عمل میکنه و خیلی کوتاه و ذره ذره هری رو نشون میده تا به مخاطب مدام یادآوری کنه که جنبه ی هیولایی ونوم بیش از انسانیت هری وجود داره. اگر ریمی هم همین کار رو میکرد و از ونوم شخصیتی بذله گو و حقیر و عقده ای نمیساخت شاید "مردعنکبوتی 3" با استقبال بیشتری از جانب هواداران روبرو میشد. و یک نکته دیگری که نباید درباره ی ونوم در بازی "مردعنکبوتی 2" فراموش کنیم اینه که چون هری میزبان ونوم شده پس وقتی در انتهای داستان به کُما میره دیگه نفرت و خشم نورمن از مردعنکبوتی به اوج خودش میرسه و این یعنی زمینه چینی عالی برای حضور گرین گابلین در قسمت سوم که باعث میشه نورمن از انگیزه کاملا منطقی و ترسناکی برای دشمنی با اسپایدرمن بهره مند بشه.

نورمن ازبورن مردعنکبوتی 2

ونوم در "مردعنکبوتی 2" تاثیر شخصی بیشتری دارد

در "مردعنکبوتی 3" ما دقیقا نفهمیدیم که پیتر برای چی دقیقا از قدرت بیشتری که سیمبیوت در اختیارش قرار داده استقبال کرده و انگار بیشتر جنبه فان و تفریحی برایش داشت چون میتونست باهاشون بهتر برقصه! اما در بازی کاملا مشخصه که پیتر از سیمبیوت استقبال میکنه چون باهاش به روش موثرتری میتونه از شهرش محاظفت کنه. از سوی دیگر، سیمبیوت حس های منفی او که به خاطر از دست دادن بِن و مِی در او نهادینه شده اند را تقویت میکنه و این باعث میشه که تمایل به کشتن پیدا کنه، نه اینکه بخواد در خیابان برقصه یا یک مثلث عشقی با مری جین و گوئن استیسی شروع کنه! در حقیقت، در بازی، درگیری های عاطفی پیتر با ظرافت بهتری مورد توجه قرار میگیره و به تصویر در میاد و ونوم به عنوان موجودی که پیتر بهش پناه میبره تا گذشته اش را ترمیم کنه عرضه میشه.

رقص مردعنکبوتی

ریمی همچنین اشتباه بزرگی کرد که روی رقابت عکاسی بین پیتر و ادی تمرکز کرد چون خیلی تِم نحیف و آبکی از آب درآمد. چرا؟ چون عمق نداشت. یعنی اگر ادی در فیلم های قبلی معرفی شده بود شاید هواداران با پس زمینه بهتری که از او و رقابت همراه با حسادتش با پیتر داشتند ارتباط بیشتری برقرار میکردند و اینجوری کینه ونوم از اسپایدرمن هم ملموس تر میشد. اما "مردعنکبوتی 2" انگیزه بهتری به ونوم میده. او هری رو اسیر خودش میکنه، ام جی رو به اسکریم تبدیل میکنه و شهر رو به تسخیر خودش درمیاره. و همه ی اینها میرن روی مُخ پیتر چون همه شون برای پیتر مهم هستند: هری بهترین دوستشه، مری جین عشقشه و حفاظت از شهرش براش از نان شب هم واجب تره. از سوی دیگر، او در تمامی نبردهایی که با ونوم یا سیمبیوت داره نمیتونه اونطور که باید و شاید به حریفش ضربه بزنه چون میدونه داخل سیمبیوت یا رفقیشه یا عشقش یا مردم شهرش!

ونوم برای مایلز هم معضل بزرگی میشه و تمامی قابلیت های او را به چالش میکشه. او به معنای واقعی کلمه به کابوس قهرمانان داستان بدل میشه و دیگه اثری از یک اکشن – کمدی بچگانه نیست چون با وحشتی روبرو هستیم با حضور یک خدای بیگانه که روح و جسم نیویورک را تهدید میکنه و همه ی اینها در جسم بهترین رفیق قهرمان اصلی داستان قرار داره و همین باعث شخصی و عاطفی شدن نبرد اونا میشه. به نظرم ما بهترین نسخه از ونوم را در خارج از دنیای کمیک بوک در این بازی شاهد بودیم که میتونه مورد توجه سونی و MCU هم قرار بگیره چون این ونوم همه چیز را یک ونوم باید داشته باشه رو داره: قدرت، خشونت، وحشی گری، وحشتناک بودن، تهدید آمیز بودن و در عین حال به چالش کشیدن قهرمان داستان از نظر روحی و عاطفی و البته زمینه چینی برای حضور دیگر شخصیت های خبیث در آینده.

ونوم کریون شکارچی