هشدار ! این مقاله حاوی اسپویلر برای فصل دوم سریال پانیشر میباشد.

فرانک کسل به نظر آدمی نمیاد که زیاد اهل سینما رفتن باشه پس بنابراین ما هرگز نخواهیم دونست که نظرش درباره فیلم "جنگ ستارگان: آخرین جدای" چیست! ولی قطعا اگه دیده باشه با اون مونولوگ منفور شخصیت «کایلو رن» همذات پنداری کرده: "بگذار کذشته بمیرد. اگر هم مجبوری بکشش. این تنها راه برای اطمینان حاصل کردن از اینه که به کسی تبدیل بشی که قرار بود بشی". این جمله در واقع دقیقا خلاصه میکنه تقلا و کشمکش های درونی فرانک کسل رو از وقتی که خانواده اش کشته شدند و تبدیل شد به یک مجری خودسر قانون (vigilante).

این تقلاها در فصل دوم به فرم و شکل جدید درمیاد. یعنی فرانک که حالا تونسته تک تک کسانی که خانواده اش را به قتل رسوندند به مجازات برسونه تونسته یه آدم آزاد باشه. ولی آیا کسی که مدت زیادی لبریز از نفرت و میل به انتقام بوده میتونه سرانجام به آرامش برسه؟ ایا فرانک میتونه اجازه بده گذشته اش بمیره تا بتونه زندگی خودش را از نو بسازه یا اینکه برای ابد محکوم به اینه که پانیشر بمونه؟ این یک پیچش و دوراهی جذابه . ولی عجیبه که فصل دو وقتی معنا و مفهوم پیدا میکنه که به گذشته وصل میشه!

 اولش فصل دو به نظر میاد خیلی با فصل 1 فرق کرده. او بدون هدف در Midwest برای خودش میچرخه . کلا شروع کندیه برای فصل دوم ولی لحن سریال رو به خوبی تثبیت میکنه . میبینیم که فرانک خیلی به داشتن یک زندگی عادی که یک انسان میتونه داشته باشه نزدیک میشه و حتی یک رومانس با زنی که در کافه کار میکنه شروع میکنه. ولی خیلی سریع وارد یک معرکه میشه که ثابت میکنه هیچ چیز درباره او تغییر نکرده . اگر سوال اصلی فصل 2 این بود که آیا فرانک میتونه به آرامش برسه باید گفت که در همون اپیزود اول پاسخ منفی بهش داده میشه و او دوباره اسلحه به دست میگیره. اپیزودهای اولیه سعی میکنند از فضا و شخصیت های فصل نخست فاصله بگیرند . البته دوباره بیلی روسو و دینا مدنی را میبینیم ولی تمرکز آنها روی شخصیت های تازه وارد است، کسانی مثل ایمی بندیکس که یک دختر نوجوان و دزد خیابانی مرموز است یا جان پیلگریم که قبلا یک نئو نازی بوده و حالا به یک قاتل خدا ترس تبدیل شده!

متاسفانه همین جاست که یکی از اساسی ترین مشکلات فصل دوم نمایان میشود. یعنی شخصیت های مکمل جدید به پای شخصیت های فصل 1 نمیرسند. ایمی اولش آدم رو یاد یه نوجوان تخس و حرص درآور میندازه . آدم احساس میکنه سازندگان سریال میخواسته اند با این شخصیت ترکیبی بین دو کاراکتر مایکرو و کرن پیج در فصل نخست خلق کنند. البته بعد از 4 یا 5 قسمت یک مقدار عمق پیدا میکنه و پیوند قابل باورتری هم با فرانک ایجاد میکنه.

 شخصیت پیلگریم که یه جورایی از روی یک خبیث دنیای کمیک به نام Mennonite اقتباس شده، پتانسیل بدی نداره چون یه جورایی به فرانک شبیه است و میخواد درست مثل او گذشته تاریک خودش رو پشت سر بگذاره. ولی او و مدیرانی که برایش کار میکنه (میلیاردهایی به نام اندرسون و الیزا شولتز) پتانسیل خودشون رو از دست داده اند. یعنی شخصیت شون بسط پیدا نکرده. شورانر این فصل سریال پانیشر به نام استیو لایت فوت به قدر کافی برای فرانک تنش ایجاد کرده و ما آدم های افراطی ، سیاستمداران فاسد و خلافکاران مسلح زیادی در داستان داریم ولی هیچ کدوم از این قضایا پخته نیستند و به سرانجام رضایت بخشی منتهی نمیشوند. و وقتی تمرکز داستان به نیویورک برمیگرده و اون خصومت بین فرانک و بیلی روسو از سر گرفته میشه، آدم دیگه دلش برای موضوعات قبلی تنگ نمیشه!

اما خوشبختانه فصل 2 حداقل روی اساسی که در فصل 1 پایه گذاری شده بود سرمایه گذاری میکنه . منظورم بیلی روسو است. میبینیم که بیلی روسو به عنوان یک کاسب خوش تیپ به خبیثی به نام جیگسا تبدیل شده که از نظر روحی و روانی تعادل نداره. البته او با جیگسای دنیای کمیک تفاوت هایی داره. یعنی به جای اینکه او را همچون یک خبیث خونخوار که صورتش از ریخت افتاده نشان بدهند ، شخصیتی معقول تر از او شاهد هستیم. زخم هایش نسبت به دنیای کمیک کمتر هستند . اولش هم فقط میخواد بدونه چرا همچین سرنوشت شومی در زندگی داشته و اون شیطان جمجمه ای که در رویاهایش عذابش میدهند، کیه.

 در نتیجه بیلی روسو در طول فصل یک شخصیت سمپاتیک باقی میمونه. حتی وقتی نیمه تاریک و فاسد او شروع میکنه به بیرون جهیدن ، ما باز هم درد و رنج او را حس میکنیم. عملکرد بازیگر نقش بیلی روسو (بن بارنز) نسبت به فصل اول خیلی خیلی بهتر شده . گاهی وقتها شاید کمی اغراق آمیز به نظر بیاد ولی بارنز همیشه موفق میشه نوعی ظرافت به شخصیت خودش ببخشه. خیلی وقتها هم ماسک به صورت داره و بنابراین به خوبی از زبان بدن خودش استفاده میکنه. جیگسا شاید به پای شاهکارهای خبیث نتفلیکس/مارول مثل ویلسون فیسک و کیل گریو نرسه ولی فوق العاده است.

 در این فصل همچنین بار دیگر بهمون یادآوری میشه که چرا پانیشری که جان برنثال برامون خلق کرده بهترین پانیشر تاریخه. البته خداییش برنثال زمان بیشتری در این نقش بوده (در مقایسه با توماس جین یا ری استیونسون که قبلا نقش پانیشر را در دنیای سینما بازی کرده بودند) . ولی در هر حال شخصیت پردازی و بازیگری برنثال حرف نداره. نکته مهم اینه که این فصل فرانک کسل رو سعی نمیکنه صرفا یک قهرمان یا خبیث جلوه بده و ما بیشتر یک خط ظریف و باریک رو شاهد هستیم بین فرانک و بیلی که باعث میشه از هم متمایز بشن. برنثال از پانیشر شخصیتی میسازه که دو نقطه افراطی داره: مردی مملو از خشم و بازمانده ای عزادار. منتهی برنثال به خوبی بین این دو نقطه حرکت میکنه و هرگز ساکن باقی نمیمونه.

 در فصل دو شخصیت دینا مدنی و کرتیس هولت هم نقش فعالانه تری در این منازعه دارند و مستقیما به جنگ فرانک علیه بیلی ملحق میشوند. مخصوصا دینا که داره سعی میکنه با خیانتی که در فصل 1 بهش شد کنار بیاد و لحظات احساسی زیادی رو خلق میکنه که نقطه اوج فصل 2 هستند. درباره هولت هم باید بگم که وفاداری او مورد آزمون قرار میگیره و زندگی او به خاطر دوست بودن با فرانک تحت فشار زیادی قرار میگیره و باعث میشه مسیر خودش رو پیدا کنه و تصمیمی رو اتخاذ میکنه که به نظرش بیشترین منفعت رو برای دیگران داره.

 اصلی ترین ایراد فصل 2 اینه که از بیننده میخواد تا خوب رو با بد قبول کنه. یعنی از نظر ریتم و اکشن از فصل یک بهتره . در فصل اول انگار گاهی اوقات فرانک یادش میرفت باید مجازات کنه (!) ولی در هر اپیزود از فصل دوم حداقل یک سکانس هیجان انگیز اکشن وجود داره. تنوع در صحنه های اکشن هم بیشتر شده یعنی هم مبارزات و دعواهای تن به تن داریم و هم اکشن های مسلحانه . و بزرگترین نقطه قوت فصل 2 اینه که بر خلاف فصل 1 آدم حس نمیکنه اپیزودها رو دارن کش میدن تا حتما 13 قسمتی بشه! اما نقط بد و منفی اینه که شخصیت های خبیثی به نام آقا و خانم شولتز پرداخت شخصیتی مناسبی ندارند . جان پیلگریم هم همین طور . اون توطئه ای که آنها در حال انجامش هستند هم خوب از آب در نیامده. اونقدر هم بین حضورشان در سریال فاصله میفته که وقتی هم که برمیگردن آدم باهاشون ارتباط برقرار نمیکنه. پیلگریم جوریه که انگار اصلا مال یه سریال دیگست! البته اتفاقات این فصل نسبت به فصل قبل بیشتر و خطیر تر هستند ولی تمرکز مناسبی روشون نیست و از هم گسیخته به نظر میان.

در این میان شخصیت کریستا دومانت از همه بیخود تره. شخصیتی هستش که از همون اولین حضورش مشخصه یک خبیثه ولی نویسندگان سریال هیج نلاشی نمیکنند که بهش عمق یا پس زمینه خوب و عمیقی بدهند تا رفتار عجیبش رو توجیه کنند. او فقط قراره یک نور کوتاه و مختصر به زندگی اسفناک بیلی روسو بتابه و فقط همین!

 نگاه کلی به فصل 2 نشان میده که انگار دو بخش کاملا متفاوت و ناهمگون به هم چسبانده شده اند و سازندگانش نتوانسته اند به خوبی داستانک ها را بهم ربط بدهند. از این رو از هم گسیختگی به چشم میاد. ولی لااقل به خوبی قصه شخصیت هایی مثل فرانک کسل، دینا مدنی و بیلی روسو رو به سرانجام میرسونه. بهترین قسمت هم قسمت آخره که Whirlwind (گردباد) نام داره و فوق العاده عاطفی و مهیج هستش و در آن شاهد هستیم که فرانک چطور آخرین قدم ها را به سوی یک پانیشر واقعی شدن برمیداره. ولی حیف که تقریبا مطمئن هستیم خبری از فصل 3 نخواهد بود.

نتیجه گیری:

فصل 2 از سریال "پانیشر" در بخش های کلیدی از فصل یک بهتر شده و ریتم و اکشن مناسبت تری داره ولی تمرکز داستانی نسبت به قبل بدتر شده و شخصیت های جدید به پای قبلی ها نمیرسند. اما خوبیش اینه که خصومت شخصی بین فرانک و بیلی رو پیگیری میکنه و در آخر فرانک را به جای خوبی میرسونه!

امتیاز: 7.6 از 10

+ IMAGESنگدر این می

مترجم: امیر علی قادری 

منبع : سایت IGN

All rights reserved © Spidey.ir 2019

      (هرگونه كپی‌برداری و نقل قول از اخبار و مقالات این سایت تنها با ذكر منبع و نام نویسنده مجاز می‌باشد)

مطالب مرتبط:

خفن ترین لحظات پانیشر در دنیای کمیک

پانیشر از کدام شخصیت تقلید کرده است؟

10 دشمن برتر پانیشر (PUNISHER)

معرفی پانیشر 

10 ابرقهرمانی كه بهترین اریجین (ORIGIN) را دارند + ویدئو

شماره 3 كمیك "مجازاتگر" (THE PUNISHER) ترجمه شد 

10 چیز مهمی که باید درباره مجازاتگر (PUNISHER) بدانید

10 کمیک برتر پانیشر (PUNISHER)

10 قهرمان برتر مارول که در مبارزه مهارت دارند!

کمیک "پانیشر ابرقهرمانان مارول را میکشد" ترجمه شد + لینک دانلود

این مطلب را به اشتراک بگذارید :