رتبه-بندی-10-نقش-آفرینی-برتر-در-فیلم-اسپایدرمن-نو-وی-هوم-مرد-عنکبوتی-راهی-به-خانه-نیست-spiderman-no-way-home

از به تصویر کشیده شدن دردناک مرد عنکبوتی توسط تام هالند تا نقش آفرینی مخوف گابلین به دست ویلم دفو، "راهی به خانه نیست" سرشار از بازی های عالی است.

هشدار: این مطلب حاوی اسپویلر است و داستان فیلم "راهی به خانه نیست" را لو میدهد.

مقدمه: مخاطبین به دلایل فراوانی به تماشای فیلم های مارول میروند که از میان آنها میتوان به میل به تماشای صحنه های اکشن، بامزه، احساسی، عاطفی، حماسی، اشارات هوشمندانه، بازی های خوب، قصه درگیر کننده و .. اشاره کرد. کلا تماشای ابرقهرمانان که با ابرشروران نبرد میکنند خیلی حال میده ولی "مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست" از این مزیت اضافه برخورداره که چهره های آشنا از فرنچایزهای قبلی سینمایی/کمیک بوکی در آن برمیگردند و الان تقریبا همه منتقدین بر این عقیده هستند که این ایده اش رو به طور خارق العاده ای به اجرا گذاشته است (در حالی که ایده مولتی ورس و آمدن نسخه های مختلف شخصیت های قهرمان و خبیث از دنیاهای موازی میتونه خیلی سخت اجرا بشه). ولی چیزی که باعث شده "راهی به خانه نیست" اینقدر خوب جواب بده اینه که تمرکز خودش رو به طور کامل روی این ایده و ملاقات مردان عنکبوتی مختلف با هم نمیگذاره و بر روی داستان روی شخصیت ها و حدیث نفس آنها متمرکز میشه و این سبب شده تا بازیگرانی مثل تام هالند، زندایا و ویلم دفو نقش آفرینی های بی نقصی از خود ارائه دهند و ما در این مقاله به رتبه بندی 10 تا از بهترین بازی ها در این فیلم میپردازیم.

برای دانلود فیلم راهی به خانه نیست با زیرنویس فارسی به اینجا و برای خواندن نقد سایت اسپایدی به اینجا بروید.

10- جیمی فاکس در نقش الکترو

الکترو در فیلم نو وی هوم

الکتروی جیمی فاکس ظاهرِ جدیدِ باحالی در "نو وی هوم" داره که خیلی نسبت به اون پوست آبی رنگش در "مرد عنکبوتی شگفت انگیز 2" به دنیای کمیک وفادار تر است ولی خودش و شخصیتش در طول فیلم به حاشیه میره. با این حال استعداد ذاتی او به او عنوان یک بازیگر استند آپ بهش کمک کرده به خوبی از پس تک جمله های طعنه آمیز متداول در فیلم های دنیای سینمایی مارول بربیاد. مثلا اون جایی که با لحن خشک خودش در سیاه چال دکتر استرنج وقتی به ندِ دیرباور میگه که درخت زندانی شده فقط یک درخته! ولی کلا من شخصا یک مقدار تناقص در شخصیت پردازی او نسبت به فیلم قبلی دیدم که برایم کمی آزار دهنده بود. مثلا او یکدفعه خیلی جسور تر، بذله گو تر و با اعتماد به نفس تر شده بود که به نظر عجیب می آمد.

9- جیکوب باتالون در نقش ند لیدز

جیکوب باتالون در نقش ند لیدز

مثل همیشه جیکوب باتالون به عنوان بهترین دوست پیتر یعنی ند لیدز خیلی خنده دار است. باتالون تقریباً تمامی صحنه های خودش را با یک شاه بیت بامزه خاتمه میدهد. بانمک ترین لحظه در فیلم اونجایی هستش که توبی مگوآیر از داخل پورتال میاد تو و او با نا امیدی میگه: "وای چه عالی. فقط یه آدم معمولیه"! او انقدر باحال و دوست داشتنیه که آدم نمیتونه تصور کنه برخی میگفتن تو این فیلم قراره به «هاب گابلین» تبدیل بشه. ولی دوست داشتم بیشتر پس از از دست دادن زن عموی پیتر باهاش همدردی کنه. ولی اون صحنه ای که در انتها با پیتر اون دست دادن منحصر به فرد خودشون رو اجرا میکنن واقعا عالی بود. ضمن اینکه او به خوبی در دیگر لحظات فیلم نقش دستیار فنی اسپایدرمن رو ایفا میکنه.

8- بندیکت کامبربچ در نقش دکتر استرنج

بندیکت کامبربچ در نقش دکتر استرنج

در صحنه های اولیه فیلم که قرار بود اون منازعه مولتی ورسی را زمینه چینی کنه، دکتر استرنجِ بندیکت کامبربچ به عنوان شخصیتِ نقطه عکس بانمک برای پیتر عمل میکنه. او در اکثر لحظات فیلم در گرَند کَنیِن (Grand Canyon) که یک ژرف‌دره است که میان آن رودخانه کلرادو و در ایالت آریزونا، آمریکا قرار دارد، گیر میفته و بنابراین در اکثر صحنه های عاطفی فیلم غایب است ولی همچنان یک سکانس زیبای دراماتیک در فینال مربوط به "مجسمه آزادی" داره که شامل گفتن آخرین خداحافظی با پیتر میشه (قبل از اینکه او را یادش بره). او حتی دوباره به شوخی اولیه فیلم اشاره میکنه و از پیتر میخواد او را استیون صدا بزند. کامبربچ به عنوان بازیگری که از نمایش های تئاتری برخواسته صدای فوق العاده ای دارد که در این فیلم هم به خوبی از آن در صحنه هایی که میخواهد به پیتر توصیه و نصیحت کند بهره میگیرد. ضمن اینکه جذب بالایی از خود نشان میدهد که با برخی صحنه های ابتدایی او کمی در تضاد قرار میگیرد.

7- آلفرد مولینا در نقش دکتر اختاپوس

آلفرد مولینا در نقش دکتر اختاپوس

آلفرد مولینا یکی از نخستین بازیگرانی بود که حضورش در نقش دکتر اختاپوس در این فیلم تایید شد. او همان ترکیبی قبلی از ظرافت دراماتیک و خباثت کلاسیک را به نقش تزریق میکند که پیشتر با آن استاندارد تازه ای از ابرشروران سینماتیک را در "مرد عنکبوتی 2" بر جای گذاشته بود. با وجود آنکه او در فینال فیلم به رستگاری میرسد و به کمک قهرمانان داستان می آید ولی به اندازه فیلم قبل تاثیرگذاری نیست. شاید چون برامون مشخص شده که او آدم خوبی میشود و ما این آرک را به طور بهتری در "مرد عنکبوتی 2" شاهدش بودیم. در واقع او آنقدر در "مرد عنکبوتی 2" خوب بود و در اوج بود که در این فیلم هر کاری میکرد نمیتونست روی دست خودش بلند بشه و انگار already همه لحظات فوق العاده اش رو قبلا دیده بودیم و دیگری جایی برای درخشش بیشتر برایش در این فیلم متصور نبود!

6- زندایا در نقش ام جی

زندایا در نقش ام جی

زندایا در این فیلم همچنان خودش را به عنوان جالب ترین و دوست داشتنی ترین عشق سینمایی در فرنچایز مرد عنکبوتی در MCU مطرح میکند. او شیمی رومانتیک ملموسی با تام هالند دارد (که با عقل هم بیشتر جور در می آید زیرا آنها در دنیای واقعی هم با هم علاقه رومانتیک دارند). او مثل همیشه تک جمله های کنایه آمیز و بدبینانه خودش را عالی ادا میکند و در اون سکانس اشک آور پایانی که باید با این حقیقت که قراره عشقش رو فراموش کنه کنار بیاد عالیه و خداحافظی معرکه ای باهاش داره و ما هرگز اون جمله ش رو فراموش نمیکنیم که گفت "من از جادو متنفرم". کلا در حق زندایا در این فرنچایز ظلم شد و جنجالی که به خاطر رنگ پوستش بر پا کردند باعث شد به اون چیزی که استحقاقش رو داره نزد هواداران نرسه ولی در این فیلم سرانجام به بخشی ازش دست پیدا میکنه.

5- اندرو گارفیلد در نقش پیتر پارکر/مرد عنکبوتی

اندرو گارفیلد در نقش پیتر پارکر/مرد عنکبوتی

اندرو گارفیلد پس از اون بخش معرفی خنده دار که نوعی حالت معذب هم چاشنی اش کرده بود، به تماشاچی ها گوشه ای از چیزی که "مرد عنکبوتی شگفت انگیز 3" ممکن بود چطور باشه را نشون داد. او مونولوگ قدرتمندی درباره اینکه پس از مرگ گوئن چه رخ داد ارائه کرد: سعی کرد یک مرد عنکبوتی ِ دوست خوب محله باشد ولی خشم و عذاب وجدان وی را به جاهای تاریکی کشاند. این نسخه از اسپایدی لحظه از رستگاری که قلب آدم رو گرم میکنه داره (اون جایی که ام جی رو از سقوطی که تجربه میکنه نجات میده و او را به یاد صحنه مشابه مرگ گوئن استیسی میندازه). او در کسری از ثانیه اقدام به نجات ام جی میکنه (انگار که قبلا بارها و بارها صحنه رو تو ذهنش مرور کرده و فکر کرده که کاش فلان حرکت رو انجام میداده). در نتیجه بزرگترین اشتباه خودش رو جبران میکنه و حالا سرانجام میتونه به زندگی عادی خودش برگرده. این صحنه به نوعی پایانی عالی رو رقم زد برای فرنچایز مرد عنکبوتی شگفت انگیز که سونی از ما دریغ کرد (بغضی که وقتی با ام جی فرود اومدن در او میبینیم و نوع نگاه حزن انگیزی که به او میکنه فوق العاده است).

4- مریسا تومی در نقش زن عمو می

مریسا تومی در نقش زن عمو می

از زمان اولین حضورش در فیلم "کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی"، مریسا تومی یک زن عمو می معرکه بوده است. او یک شیمی مادر-پسری قدرتمندانه با تام هالند برقرار میکند و شوخ طبعی خاصی هم به نقش تزریق کرده بود. او مرکزیت اخلاقی در "راهی به خانه نیست" را تشکیل میدهد زیرا اعتقاد راسخش در دادن شانس دوباره به دیگران باعث بلوغ پیتر میشود. مرگ غم انگیز او بدون شک حزن انگیز ترین لحظه در کل فیلم است و راهی خلاقانه بود برای استفاده از جمله نمادین "قدرت زیاد، مسئولیت به همراه دارد". او خیلی خوب هم نقش یک زن قوی و جسور رو بازی میکنه و به شخصه عاشق اون جایی هستم که پیتر بهش میگه فرار کن ولی باقی میمونه و چوب به دست میگیره تا با گابلین مبارزه کنه ولی او نامردی میکنه و از پهلو با گلایدر بهش ضربه ای ناجوانمردانه میزنه.

3- توبی مگوآیر در نقش پیتر پارکر/مرد عنکبوتی

توبی مگوآیر در نقش پیتر پارکر/مرد عنکبوتی

توبی مگوآیر به طور کاملی خودش را دوباره در قالب نقش پیتر پارکر در این فیلم فرو میبرد. او سنش بالاتر رفته و مشخصه عاقل تر شده ولی مگوآیر همچنان قادر است این نقش را به صورت آدمی شیرین، مهربان، سالم، دست و پا چلفتی و کاملا خوش بین است مثل لوک اسکای واکر یا سوپرمن. او مثل یک مرشد خردمند برای دو مرد عنکبوتی جوان تر از خودش عمل میکند و بهشون عقلانیت را یاد میدهد. او همچنین نمیگذاره که اسپایدیِ تام هالند گابلین رو بکشه و بعد گابلین از پشت بهش خنجر میزنه. این مساله به نوعی اون اون ویژگی " آدم توسری‌خور که هیچ وقت کسی قدرش رو اونطور که باید بدونه نمیدونه" رو ادامه میده. یعنی مرد عنکبوتیِ مگوایر هرگز جایزه ای بابت انجام کار درست دریافت نمیکنه و حتی بابتش مجازات هم میشه که این خنجر خوردن نشانه ای از آن است ولی هرگز بر اعتقاداتش برای انجام کار درست تاثیر نمیذاره. ضمن اینکه در پایان این سکانس وقتی میبینه پیتر پارکرِ تام هالند تصمیم میگیره به جای کشتن از اون علاجی که درست کردن علیه گابلین استفاده کنه ، خوشحال میشه و لبخندی حاکی از رضایت بر لبانش نقش میبنده.

2- ویلم دفو در نقش گرین گابلین

ویلم دفو در نقش گرین گابلین

گرین گابلین پس از 19 سال با نقش آفرینی در حد جایزه اسکار آقای ویلم دفو در این فیلم برمیگردد و آدم بد اصلی داستان است. او بدون ماسک حتی ترسناک تر جلوه میکند و ویلم دفو در آن صحنه ای که مشت میخورد ولی همچنان میخندد حقیقتا اعصاب خرد کن و در عین حال به طور تاریکی بامزه است. او درست مثل دیگر نقش های برجسته خود ، خودش را به طور کامل غرق در نقش میکند. شاید تنها جمله ای که خودش از آن راضی نباشد اونجایی باشد که جمله معروفش از فیلم اول مرد عنکبوتی را عینا تکرار کرد و گفت "منم یه جورایی یه دانشمندم" (I’m something of a scientist myself) چون تا حد زیادی لوس جلوه کرد. اما در بقیه لحظات خودش را با جون و دل وقف شخصیتی خبیث کرد که نماینده همه آن چیزهایی است اسپایدرمنِ تام هالند مخالفشه (برای آشنایی بیشتر با زیر و بم نقش آفرینی ویلم دفو در نقش گابلین در این فیلم، حتما این مقاله را بخوانید).

1- تام هالند در نقش پیتر پارکر/مرد عنکبوتی

تام هالند در نقش پیتر پارکر/مرد عنکبوتی

یکی از چیزهایی که باعث شده اجرای ایده واقعا جاه طلبانه مولتی ورس در "راهی به خانه نیست" اینقدر خوب به اجرا دربیاد اینه که روی مرد عنکبوتی تام هالند متمرکز میمونه و نقطه اوج حدیث نفس او در MCU. نوعی حس اختتامیه در این فصل از حضور او به چشم میخوره: او زن عمو می را از دست میده، دوستانش فراموش میکنند کیه و در صحنه پایانی فصل کاملا جدیدی را شروع میکنه. تام هالند همه اینا رو خارق العاده بازی کرده و تمامی بار عاطفی از فیلم های قبلی را به نقطه جوش رسانده است. هالند در این فیلم چالش های عاطفی زیادی برای بازی کردن داشت. او زن عموی در حال مرگ خودش در حالی که مامورین امنیتی دارن به سمتش میان در آغوش میگیره و کاملا آدمی رو به ما نشون میده که بدترین لحظات عمرش رو داره تجربه میکنه. بازی اش در سکانسی که میخواد گابلین رو بکشه و مگوآیر بهش اجازه نمیده فوق العاد است زیرا جوریه که واقعا درد و رنج و خشم او را حس میکنیم و باور میکنیم میخواد بکشتش. و شاید نقطه اوج نهایی زمانی باشه که در انتهای فیلم سراغ ام جی میره تا همه چی رو به یادش بیاره ولی با دیدن چسب زخم روی پیشانی او تصمیم میگیره این کارو نکنه تا از آسیب های احتمالی به او در آینده جلوگیری بشه. نوع نگاهی که به ام جی در این صحنه میکنه و اون حالت چشمانش دربرگیرنده احساسات پسریه که دیگه بزرگ و مسئولیت پذیر شده. او در این فیلم بی عیب و نقصه و مثل ویلم دفو لیاقتش رو داره که کاندید جایزه اسکار بهترین بازیگر امسال بشه.

خب نظر شما چیست؟ آیا با این رتبه بندی موافق هستید؟

مهدی ترابی مهربانی