در این قسمت نیز 11 بازی دیگر که بین سالهای 1994 و 2000 تحت عنوان اسپایدرمن ساخته شدند (و یا اسپایدرمن در آنها یکی از کاراکترهای اصلی بود) خدمتتان معرفی خواهند شد.
(1994) Spider-Man & Venom: Maximum Carnage
ناشر: Acclaim
كنسول: SNES، Sega Mega Drive/Genesis
كمپانی بازیسازی Acclaim كه معلوم نبود در آن سالها چه از جان اسپایدرمن میخواهد (!) اینبار مستقیماً یکی از داستانهای معروف او را تحت عنوان Maximum Carnage (كه درسال 1993 و در 14 قسمت به چاپ رسیده بود) دستمایه ساخت یک بازی side-scroller جدید قرار داد. برخلاف اكثر عناوین پیشین اسپایدرمن كه پلاتفورمر بودند، گیمپلی این بازی شباهتهای فراوانی به آثار كلاسیك سبک "بزن بزن" (Beat 'em up) همچون مجموعه «شورش در خیابان» (Streets of Rage) یا Final Fight داشت (البته قبلاً هم یكبار شركت سگا در سال 1991 بازی Spider-Man: The Video Game را در سبك بزن بزن برای دستگاههای آركید عرضه كرده بود كه در قسمت قبلي به آن پرداخته شد). بنابراین باید در اكثر مراحل با اسپایدرمن و گاهی هم در قالب جناب آقای ونوم (که در اواسط دهه 90 محبوبیتش سر به فلک گذاشته و به نوعی به یك قهرمان تبدیل شده بود) با خلافکاران خیابانی که فوج فوج روی سرتان خراب میشدند، مبارزه كرده و بعد از لت و پار کردنشان با غولهایی كه از دشمنان درجه دو و سه اسپایدرمن به شمار میآمدند، روبرو میشدید (اسپایدرمن در مبارزه چابك و سریع بود ولی ونوم خشن و فیزیکیتر). در طول مراحل بسیاری از قهرمانان دیگر مارول به كمكتان میشتافتند (برای احضار آنها باید در طول مراحل آیتمهای power up پیدا میكردید). در مجموع Acclaim با این بازی به نوعی جبران مافات کرد و بازیبازها موقتاً خاطرات كابوسوار افتضاحات قبلی این شرکت را به دست فراموشی سپردند.
از نكات قابل تأمل، استفاده از صفحات و طراحیهای كمیكبوکی در لابهلای مراحل بود كه باعث میشد داستان طبق منبع اصلی خود روایت شود. در ضمن Spider-Man & Venom: Maximum Carnage با هیاهوی فراوانی به بازار آمد و نخستین عنوان اسپایدرمن بود که درجه MA-13 (یعنی مناسب برای مخاطبین بالای 13 سال) نصیبش شد. به علاوه Acclaim با زرنگی كارتریجها را به رنگ قرمز عرضه کرد تا همرنگ شخصیت منفی اصلی بازی باشند! موسیقی متن آن هم توسط گروه راك "گرین جلی" (Green Jelly) ساخته شد. البته نقاط ضعف عمدهای نیز در بازی به چشم میخورد. به طور مثال، بسیاری از هواداران ونوم به دلیل آن كه نمیتوانستند در تمام مراحل از كاراكتر محبوب خود استفاده كنند، شاكی بودند. از سوی دیگر، بازی از فرط دشواری جان به لبتان میكرد و در مراحل انتهایی بسیار ملالآور میشد زیرا مجبور بودید چندین و چندین بار با یك سری غول تكراری روبرو شوید تا به غول آخر یعنی كارنیج برسید. البته نبرد نهایی ایده جالبی داشت. یعنی ابتدا و نسبتاً به راحتی كارنیج را شكست میدادید و سپس طبق عرف معمول، تیتراژ پایانی روی صفحه نمایان میگشت اما وسط تیتراژ ناگهان دوباره سر و كله كارنیج پیدا میشد و باید دوباره با او میجنگیدید تا پایان اصلی به نمایش درآید!
(Venom/Spider-Man: Separation Anxiety (1995
ناشر: Acclaim
كنسول: SNES، Sega Mega Drive/Genesis، PC
به دنبال موفقیت بازی قبل، Acclaim پس از یك سال دنباله آن را تحت عنوان Venom/Spider-Man: Separation Anxiety منتشر كرد كه در آن از همان ابتدا و در طول تمام مراحل به كاراكتر ونوم دسترسی داشتید (بنابراین میشد بازی را به صورت دونفره انجام داد). ونوم مجبور شده بود به دوستی و اتحاد با اسپایدرمن تن در دهد تا بر 5 موجود دیگر که تواناییها و منشاء مشابهای با خود او داشتند، غلبه کند. ضمناً باز هم میتوانستید روی كمك قهرمانان دیگر مارول حساب كنید. این بازی زیاد تحویل گرفته نشد زیرا Acclaim به خودش زحمت نداده بود تا نسبت به قسمت اول تغییر خاصی در گیمپلی به وجود بیاورد!
نکته جالب:
در دهه 90 میلادی شرکت Tiger چند بازی الکترونیکی دستی اسپایدرمن عرضه کرد. لازم به توضیح است که این نوع بازیها را (كه هنوز هم گهگاه تولید میشوند) اصطلاحاً LCD مینامند (البته در ایران بیشتر با نام گیم دستی یا آتاری دستی شناخته میشوند) و در اصل نسل پیشین و ابتدایی کنسولهای دستی مثل گیم بوی (Game Boy) هستند که قیمتی ارزانتر و سطحی پایینتر از آنها دارند. در حقیقت فقط میشود یک بازی با آنها انجام داد! در هر حال، به دلیل آنکه هم اکنون تعداد کمی از بازیهای LCD اسپایدرمن در دهه 90 باقی مانده، خواهان بسیاری پیدا کردهاند.
(1995) Spider-Man Animated Series
ناشر: Acclaim
كنسول: SNES، Sega Mega Drive/Genesis
یكی از پربینندهترین مجموعههای كارتونی اسپایدرمن در دهه 90 میلادی و تحت عنوان Spider-Man: The Animated Series روی آنتن رفت. بنابراین Acclaim فرصت را مناسب دید تا یك بازی side-scroller پلاتفورمر دیگر براساس مجموعه مذکور عرضه كند تا شاید به موفقیت عظیمی دست یابد ولی در عوض یكی از بدترین عناوینش را ساخت (بیخود نبود که Acclaim در آن سالها مدام ضرر میداد!). اسپایدرمن باید برخی از دشمنان معروف خود را كه از زندان فرار کرده بودند دستگیر میکرد. كنترلها آنقدر افتضاح بودند كه انگار اسپایدرمن در تار خودش گیر افتاده و نمیتواند به راحتی راه برود! گرافیک را میشد تحمل کرد ولی نحوه طراحی مراحل (Level Design) و موسیقی بدجوری توی مخ میرفتند. از همه بدتر اینكه اگر در حین بازی دكمه pause را فشار میدادید آنوقت منویی ظاهر میشد كه در آن میتوانستید اشیائی شبیه به نارنجك را انتخاب و به سمت دشمنان پرتاب كنید!!! قابلیت مذكور داد هواداران را درآورد زیرا كاملاً با شخصیت اسپایدرمن مغایرت داشت. شاید تنها نقطه قوت بازی حضور تمام دشمنان اصلی و مشهور اسپایدرمن در آن بود (در واقع باید با بیش از 20 غول مواجه میشدید!). ناگفته نماند که اعضای گروه «چهار شگفتانگیز» (Fantastic Four) نیز گاهی به اسپایدرمن یاری میرساندند.
(1995) The Amazing Spider-Man: Lethal Foes
ناشر: Epoch
كنسول: SNES
The Amazing Spider-Man: Lethal Foes
یكی از قابل قبولترین عناوینی بود که در دهه 90 میلادی براساس اسپایدرمن تولید شد ولی متأسفانه خیلی از بازیبازها با آن آشنایی ندارند زیرا شركت ژاپنی Epoch آن را فقط برای کنسول SNES و كشور ژاپن عرضه كرد (روی همرفته اسپایدرمن همواره در بین مردم ژاپن از محبوبیت خاصی برخوردار بوده است) . همانطوری كه از اسم این بازی side-scroller پیداست، اسپایدرمن باید در انتهای هر مرحله با برخی از خطرناکترین دشمنان خود مبارزه میکرد. جالب اینکه قبل و بعد از هر مبارزه، دیالوگی به سبك مجلات مصور بین کاراکترها صورت میگرفت. متأسفانه به دلیل ژاپنی بودن تمام کلمات و دیالوگها، فهمیدن کامل داستان امکانپذیر نبود ولی به نظر میرسید دشمنان اسپایدرمن تحت رهبری دکتر اختاپوس قصد داشتند سلاح یا بمبی مرگبار بسازند و آن را در پارک مركزی نیویورک منفجر کنند. احتمالاً سیستم کنترل نخستین چیزی بود که جلب نظر میکرد زیرا دكمههای شانه (Shoulder Buttons) راست و چپ به web-swinging اختصاص داشت، یعنی فشردن آنها موجب میشد تا اسپایدرمن به ترتیب به سمت جلو و عقب در هوا تاب بخورد. این موضوع تاب خوردن را بسیار آسان و لذتبخش میکرد. ضمناً، گیمپلی (که ویژگی های پلاتفورمر به خوبی در آن رعایت شده بود) به طور موثری نیروهای اسپایدرمن را به كار میگرفت. با این همه، ستاره اصلی گرافیک مطبوعی بود که در آن کاراکترهای ماهرانه انیمیت شده بازی به زیبایی حرکت میکردند. از دیگر نکات جالب میشد به یاری رساندن ونوم به اسپایدرمن در هنگام مبارزه با غول آخر یعنی کارنیج اشاره كرد. البته بازی یك ضعف عمده داشت و آن هم تایم محدود هر مرحله بود كه اجازه نمیداد بازیباز به راحتی و با فراغ بال به گوشه و كنار محیط سر بزند. از نکات جالب میشد به یاری رساندن ونوم (Venom) به اسپایدرمن در هنگام مبارزه با غول آخر یعنی كارنج (Carnage) یا حضور افتخاری و ناگهانی ابرقهرمانان دیگر مارول همچون مشعل انسانی یا Human Torch (عضو آتشین گروه "چهار شگفتانگیز" و رفیق فابریك اسپایدرمن!) در طول داستان اشاره كرد.
(1995) Marvel Super Heroes
ناشر: کپکام
كنسول: Arcade، Sega Saturn، PS1
در سال 1995، شركت معروف بازیسازی كپكام (Capcom) كه پیشتر با ساخت Street Fighter II انقلابی در ژانر مبارزهای (fighting) به وجود آورده بود، به فكر ساخت عنوانی مشابه با حضور كاراكترهای مشهور انتشارات مارول افتاد، كه بدیهی است یكی از آن كاراكترها اسپایدرمن نام داشت. داستان بازی اقتباس آزادانهای از یكی از ماجراهای كمیكبوکی معروف مارول در دهه 90 میلادی محسوب میشد و در آن شخصیتهای مثبت و منفی برای به دست آوردن جواهراتی جادویی موسوم به «ابدیت» (Infinity Gems) با یكدیگر جدال میكردند. غول آخر بازی «تانوس» (Thanos) بود که تمام جواهرات جمع آوری شده توسط بازیباز را از او گرفته و علیه خودش استفاده میكرد. گیمپلی شباهت زیادی به بازی مبارزهای قبلی كپكام و مارول یعنی X-Men: Children of the Atom كه در سال 1994 عرضه شده بود، داشت با این تفاوت كه بازیباز میتوانست هنگام نبرد با بدست آوردن و فعال كردن هر كدام از جواهرات ابدیت برای مدت محدود و كوتاهی به نیروی منحصر به فردی دست یافته و بر علیه حریف مقابل استفاده كند.
قدرتهای اسپایدرمن در بازی به خوبی تواناییهایش در تارافكنی و جست و چابكی را به رخ میكشید. مرحلهای هم كه در آن با او روبرو میشدید در اصل یك داربست بود كه از ساختمان روزنامه «دیلی بیوگل» (محل كار پیتر پاركر) بالا میرفت. پایان(ending) اسپایدرمن هم جذابیت خاصی برای هوادارانش داشت (او به خانه و نزد همسرش «مری جین» برمیگشت. سپس مری جین به او خبر میداد که قرار است صاحب فرزندی شوند!). Marvel Super Heroes ابتدا فقط روی دستگاه آركید مدل CPS-2 بازی میشد ولی پس از دوسال برای كنسولهای خانگی PS1 و سگا ساترن نیز به بازار آمد. برخی از منتقدان آن را تقلیدی از عناوین مبارزهای قبلی كپكام برشمردند ولی بازیبازها و به ویژه هواداران مارول به گرمی از آن استقبال كردند. در واقع، در همین بازی بود كه كپكام برای اولین بار اسپرایت و شکل ظاهری، نحوه مبارزه و حرکت کردن، فنون، قدرت، توانایی و برخی ضربات ویژه (Hyper Combo) اسپایدرمن و تعدادی دیگر از شخصیتهای دیگر مارول را خلق كرد و از آن به بعد آنها را در آثار مبارزهای بعدی خود كه با مشاركت مارول ساخت، مورد استفاده قرار داد.
(1995) Marvel Super Heroes: War of the Gems
ناشر: کپکام
كنسول: SNES
در كمال تعجب كپكام این بار تصمیم گرفت یك بازی side-scroller (که المانهای پلاتفورمر هم در آن یافت میشد) با حضور محبوبترین شخصیتهای مارول یعنی اسپایدرمن، «ولورین»، «كاپیتان آمریكا»، «هالك» و «مرد آهنی» بسازد. داستان بازی بار دیگر حول حوش جستجو و تلاش كاراكترها برای یافتن جواهرات ابدیت میچرخید. در حقیقت، بازیباز در قالب یكی از 5 قهرمان مذكور به لوكیشنهای مختلفی میرفت و اگر این جواهرات را پیدا میكرد قدرتهایش افزایش مییافت. شاید بتوان Marvel Super Heroes: War of the Gems را ضعیفترین عنوانی كه كپكام براساس شخصیتهای مارول عرضه داشته است، قلمداد كرد زیرا بسیار كند و كسالتآور بود و گرافیك چشمگیری نداشت.
(1996) Spider-Man: Sinister Six
ناشر: BPM
كنسول: PC
در سال 1996، شركت BPM در حركتی عجیب از اسپایدرمن در ژانر ماجراجویی (Adventure) استفاده کرد. بازیباز اجازه داشت تا مسیر روایی داستان را انتخاب كرده و با شخصیتها تعامل برقرار کند. گیمپلی شامل معماهای متعدد و نبرد با غولها در قالب مینی گیم میشد. Spider-Man: Sinister Six بسیار ساده و برای كودكان مناسب بود و از اهمیت كمی در تاریخ بازیهای اسپایدرمن برخوردار است.
(1996) Spider-Man: Web of Fire
ناشر: سگا
كنسول: Sega 32X
Spider-Man: Web of Fire از آخرین عناوینی بود که برای سیستم گمنام Sega 32X عرضه شد و از نظر گیمپلی تا حدودی به شاهكاری كه شركت سگا در سال 1991 برای كنسول مگا درایو/جنسیس خود عرضه كرد یعنی Spider-Man vs. The Kingpin The Amazing شبیه بود، البته با غولهای متفاوت و گرافیك بهبودیافته اما جذابیت كمتر. اسپایدرمن وظیفه داشت به جنگ نیروهای یک گروه تروریستی موسوم به «هایدرا» (Hydra) برود. در ضمن در این راه یكی دیگر از ابرقهرمانان مارول به نام «بی باك» (Daredevil) نیز به او یاری میرساند (البته اسپایدرمن ابتدا باید در مرحله اول بیباك را كه در قفس زندانی شده بود، نجات میداد). تیم سازنده روش جالبی را برای روایت داستان بكار گرفته بود: در ابتدای هر مرحله صفحه اول روزنامه دیلی بیوگل به همراه تیترهای اصلیاش به نمایش در میآمد و به خوبی بازیباز را در جریان داستان قرار میداد. در مجموع، این بازی به موفقیت خاصی دست پیدا نكرد اما به دلیل كمیاب بودن آن در بازار، هم اكنون بسیاری از بازیبازهای قدیمی در به در دنبالش میگردند، طوریکه گاهی اوقات قیمت آن در وبسایت eBay به بیش از 100 دلار میرسد!
(1997) Marvel Super Heroes vs. Street Fighter
ناشر: کپکام
كنسول: Arcade، Sega Saturn، PS1
Marvel Super Heroes vs. Street Fighter (كه به MSHvSF معروف است) رویای به حقیقت پیوسته دوستداران كمیكبوک و مجموعه Street Fighter بود و واقعاً دیدن شخصیتهای نامدار مارول در كنار مبارزان خیابانی مثل Ken و Ryu لذت غیر قابل وصفی داشت. کپکام با کولهباری از تجربه در ساخت آثار مبارزهای، گیم پلی و همچنین شیوه استفاده از یك یار كمكی و مبارزه دو به دو (2 on 2 tag) را که پیشتر برای اولین بار در بازی X-Men vs. Street Fighter تجربه کرده بود، بهبود بخشید (مثلاً میتوانستید در هنگام مبارزه یار خود را برای چند لحظه فرابخوانید تا به حریف ضربه بزند). در پایان هم ابتدا با «آپوكالیپس» و سپس با «سایبر آكوما» دست و پنجه نرم میكردید. پایبندی کپکام به كمیكهای مارول و تاریخچه غنیشان کاملاً مشهود بود. همچنین، ظاهر چشمگیر و رنگارنگ، سرعت سرسامآور و ماهیت اغراقآمیز گیمپلی و یا فنون محیرالعقول کاراکترها کاملاً فضای پرشور ماجراجوییهای ابرقهرمانانه یا انیمههای ژاپنی را در ذهن تداعی میكردند.
اسپایدرمن از کاراکترهای سریع و قدرتمند بازی به حساب میآمد و قادر به اجرای دو ضربه ویژه فراموشنشدنی و معركه تحت عنوان Maximum Spider و Crawler Assault بود که حریف مقابل را له و لورده میکردند! (برای اجرای ضربات ویژه، نوار انرژی یا Energy Bar كاراكترها باید پر میشد). کپکام نکات ظریفی را در MSHvSF گنجانده بود که طرفداران سینه چاک مارول و اسپایدرمن را از فرط خوشحالی به عرش میبرد! مثلاً، در یکی از پسزمینهها (که شبیه به یک استودیوی فیلمبرداری بود)، میشد «جی جونا جیمسون» (صاحب روزنامه دیلی بیوگل که به شدت از اسپایدرمن تنفر دارد) را دید که مثل همیشه با دیدن اسپایدرمن از کوره در رفته بود! در ضمن، یکی از کاراکترهای مخفی تحت عنوان «اسپایدرمن زره پوش» (Armored Spider-Man)، از شماره 100 مجموعه كمیك بوکی Web of Spider-Man به عاریت گرفته شده بود (جالب اینکه اسپایدرمن زره پوش در برابر حملات حریفان آسیب کمتری میدید ولی به خاطر سنگینی زره کمی کوتاهتر میپرید!). پایان اسپایدرمن به پایان او در بازی Marvel Super Heroes شباهت داشت: او به منزل میرفت و از مری جین بابت دیر آمدن به منزل معذرتخواهی میکرد! طبق معمول كپكام MSHvSF را ابتدا برای دستگاههای آرکید عرضه كرد و سپس در سال 1998 و فقط در کشور ژاپن یک نسخه از آن را برای کنسول سگا ساترن به بازار فرستاد که با نسخه آركید برابر بود. اما نسخه PS1 که سال 1999 منتشر شد به دلیل حافظه (RAM) محدود این كنسول قابلیتهای پایینتری داشت.
نکته جالب:
در سال 1997 بازی آموزشی Marvel Creativity Center توسط شرکت Cloud 9 Interactive برای سیستمهای PC و Apple Mac عرضه شد و به كاربر یاد میداد که چطور کمیکبوک خلق کند. در واقع فرد خبیث و مرموزی با نفوذ به مارول قرارداد تمام طراحان و نویسندگان این شرکت را لغو کرده بود! بنابراین کاربر ماموریت داشت پس از فراگیری درسهای مختلف جور هنرمندان مارول را بکشد و رفته رفته به هویت مخفی فرد خبیث مذکور نیز پی ببرد. اسپایدرمن به عنوان یکی از راهنماها در بازی حضور داشت.
(1998) Marvel vs. Capcom: Clash of Super Heroes
ناشر: کپکام
كنسول: Arcade، Dreamcast، PS1
Marvel vs. Capcom: Clash of Super Heroes هم درست مثل MSHvSF یك عنوان مبارزهای موفق و محبوب بود كه برای دستگاه های آرکید ساخته شد و در آن بار دیگر در قالب گروههای دو نفره نبرد میكردید. منتهی ایندفعه علاوه بر مبارزان خیابانی، شخصیتهای دیگر شرکت کپکام مثل «مگامن» یا «استرایدر» هم در بازی حضور داشتند. قهرمانان ما در پایان با موجودی پلید و نیرومند به نام Onslaught (که از ترکیب ذهن خبیث «ماگنتو» با پروفسور «اگزاویر» پدید آمده بود) میجنگیدند. گیمپلی دو تفاوت عمده با MSHvSF داشت: یكی اینكه قبل از هر مبارزه و پس از انتخاب هر دو كاراكتر خود، یك كاراكتر كمكی دیگر هم به صورت تصادفی انتخاب میشد كه میتوانستید در هنگام نبرد او را به تعداد دفعات محدودی فرابخوانید تا به حریف مقابل ضربه بزند. دوم اینكه میتوانستید برای مدت كوتاهی از هر دو كاراكتر خود به طور همزمان استفاده و به طور نامحدودی ضربات ویژه اجرا كنید! (این قابلیتDuo Team Attack نام داشت).
فنون، ضربات و شکل ظاهری اسپایدرمن درست مثل بازی قبلی بود (البته او ضربه ویژه جدیدی تحت عنوان Ultimate Web Throw را نیز به اجرا درمیآورد). اسپایدرمن در پایان و پس از شكست دادن Onslaught در کنار یار خود عکس میگرفت و می گفت: "البته میدانم که جی جونا جیمسون طبق معمول طوری از این عکس استفاده خواهد کرد تا چهره بدی از من نشان دهد ولی چارهای نیست چون به پولی که بابت عکس میدهد نیاز دارم تا خرج زندگیام در بیاید!". ونوم هم در بازی حاضر و به فنون و ضربات نیرومندی مجهز بود ولی به مراتب از اسپایدرمن کندتر حرکت میکرد. بازی، در سال 1999 برای كنسولهایDreamcast و PS1 هم پورت شد كه ناگفته پیداست نسخه Dreamcast كیفیت بالاتری داشت و با نسخه آرکید مو نمیزد.
(2000) Marvel vs. Capcom 2: New Age of Heroes
سال انتشار: 2000
ناشر: کپکام
كنسول: Arcade، Dreamcast، VMU، PS2، Xbox،PS3 (PlayStation Network)، Xbox360 (Xbox Live Arcade)
كپكام در اقدامی هوشمندانه و به دلیل افول محبوبیت دستگاههای آركید، موتور این بازی را (كه به MVC2 معروف است) ساده كرد تا بازیبازهای بیشتری جذبش شوند بدین ترتیب سیستم اجرای فنون هوایی (air combo) تغییر كرد و كنترلها نیز آسانتر شدند. درضمن در هنگام مبارزه میشد حریف را از طریق قابلیتی موسوم به snapback مجبور کرد تا جای خود را به یارش بدهد. نحوه استفاده از یار كمكی نیز ارتقاء یافت اما قطعاً بزرگترین تغییر ایجاد شده در گیمپلی در مقایسه با عناوین مبارزهای قبلی مارول و کپکام این بود که اینبار به صورت سه به سه (3 on 3 tag) مبارزه میکردید! در پایان هم باید موجودی به نام Abyss را شكست میدادید. در ضمن به كاراكترهای بسیار بیشتر و متنوعتری دسترسی داشتید و مجموعاً 56 کاراکتر (!) در بازی یافت میشد که البته بسیاری از آنان را باید پس از گرفتن امتیازات لازم، آزاد (unlock) میکردید.
تغییری در اسپایدرمن یا ونوم به چشم نمیخورد و آنها همچنان از شخصیتهای پرتوان بودند. MVC2 پس از انتشار به موفقیت زیادی دست یافت و از سوی بازیبازان و منتقدین به خاطر اکشن سریع، گیمپلی اعتیادآور و تعداد باورنکردنی کاراکترهایش مورد ستایش قرار گرفت و لقب یکی از بهترین آثار مبارزهای تاریخ را به خود اختصاص داد. البته ایراداتی هم در آن به مشاهده میشد. به طور مثال تمام كاراكترها یک پایان یکسان و مشترک داشتند. داستان هم چنگی به دل نمیزد. به علاوه، پس زمینهها (که حالتی سه بعدی داشتند) غیرجذاب و بی ربط بودند! MVC2 در همان سال 2000 برای Dreamcast پورت شد و سپس در سالهای 2002 و 2003 به ترتیب برای PS2 و Xbox به بازار آمد. محبوبیت غیر قابل وصف این بازی موجب گردید تا دو سال پیش نسخه HD و قابل دانلود آن در PlayStation Network و Xbox Live Arcade عرضه شود که در آن تمام کاراکترها از همان ابتدا قابل دسترس بودند.
مهدی ترابی مهربانی
All rights reserved © Spidey.ir 2012
(هرگونه كپیبرداری و نقل قول از اخبار و مقالات این سایت تنها با ذكر منبع و نام نویسنده مجاز میباشد)
دیدگاهها
Acclaim همان شرکت LJB هستش؟
جیمسون و جو رابرتسون در پس زمینه یکی از مراحل بازی!
وای که این بازی چقدر معرکه است و چقدر easter egg های معرکه ای داره. من که تقریبا 20 ساله دارم بازیش میکنم
عمو مختار الان که بازی های با کیفیت بالا اومده چطور دوباره همچین بازی هایی رو الان بازی کنید؟
این که ایستراگ معرکه ای هستش. تو مقالات سایت هم بهش اشاره شده. حالا مختار اگه اسپایدرمن رو انتخاب نکنی و برسی به این arena , بک گراند عوض میشه! یعنی پیتر پارکر رو میبینی
من جای مختار جواب میدم چون میدونم خودش هم بود همین جواب رو میداد...
مختار یا من این بازی ها رو هنوز انجام میدیم چون اولا برامون تجدید خاطره میشه.
من خودم هنوز هم وقتی بیکار میشم اون بازی spiderman vs kingpin نسخه سگا جنسیس رو میرم چون لحظه به به لحظه اش برام حیرت انگیزه و اونقدر عالیه که هنوزم برام جالبه
دوما به خاطر اینکه بازی های capcom vs marvel از بهترین بازی های مبارزه ای تاریخ هستند. کنترل ها و گرافیک بازی هنوز هم عالی ان (البته من منظورم نسخه ارکید هستش، نه نسخه ps1)
منظورم اینکه در گذشته بازی های بینظری ساخته شده اند که دیگه انجامشون خیلی سخته و حتی ناممکنه چون شرکت های سازنده یا دیگه نیستن یا دارن رو کار های جدید کار میکنن و بازی ها رو ریمستر نمیکنن یا کاری نمیکنن که داخل pc یا کنسول های جدید یا گوشی ها بشه انجامشون داد مثل کار سگا که بازی سونیک سگا قدیمی رو روی کنسول های جدید اورد که بازی از یاد ها نره و فقط یک عکس یا پوستر یا حتی فقط یک اسم و خاطره نشه یا کار اکتیویژن برای کراش که بازی کراش 1 و 2 و 3 رو توی یک بازی اورد و هر سه بازی رو ریمستر کرد و برای بازی کراش تیم رانندگی هم اینکار رو انجام داد. و حتی بازی های که یکم جدید ترن و فقط برای xbox 360 وps3 منتشر شدن مثال بازی مردعنکبوتی لبه ی زمان و بیشتر بازی های بن تن و بازی مورتال کمبت علیه دیسی یونیورس. حتی این بازی ها رو میشه به سختی انجام داد چه برسه بازی های ارکید و PS1. و یکی از دلایلش افرادی هستند که فکر میکنن بازی های قدیمی مسخره و بدرد نخور هستند و این افکار بازی را از خاطره ها حذف میکنن
مثال #4 اقای غفاری که میگن الان بازی هایی با کیفیت بالا اومده.باید گفت که بازی های اون زمان هم نسبت به دوره ی خودشون کیفیت خوبی داشتن و فکر کنم اقای ترابی یک بار این حرف رو زده بود که قدیمی بودن و کیفیت پایین(اونم نسبت به الان نه زمان خود بازی) دلیل بد بودن بازی نمیشه و حتی بازی هایی که برای pc منتشر شده فقط همین بازی های معروف و جدید تر قابل دسترسی هستن مثلاً بازی مردعنکبوتی شش خبیت سال۱۹۹۶ که فقط برای کامپیوتر منتشر شده؛ولی امکان اجرای این بازی بسیار کم هست.
من بازی مردعنکبوتی مجموعه کارتونی سال ۱۹۹۵ رو انجام دادم اما تو همون مرحله ی اول موندم و بازیش منو جذب نکرد چون کمی حالت تاریکی و آبی زشتی داشت و سخت هم بود
نکته ای که بالا ی همین بازی هم هست معلومه بازی از مردعنکبوتی مجموعه کارتونی هستش چون ارم اسپایدرمنش ارم همون سری بودش و استاد لطفاً این سلسله مقالات رو ادامه بدین و قسمت پنجم رو بنویسید با تشکر.
خوراکخوان (آراساس) دیدگاههای این محتوا