نقد و بررسی فیلم "مرد عنکبوتی: دور از خانه" (Spider-Man: Far From Home)

هشدار: این نقد دارای اسپویلر می باشد!

تریلر فیلم: Download

لینک دانلود نسخه بلوری فیلم: Download

دانلود صحنه های حذف شده: DownLoad

ایستر اِگ (EASTER EGG) ها و اشارات فیلم "مرد عنکبوتی: دور از خانه"

امروز این فیلم رو به صورت سه بعدی در سینما دیدم و این نقد بنده میباشد.

توقعات از فیلم "مرد عنکبوتی: دور از خانه" بسیار بالا بود. چون بلافاصله پس از فیلم رکورد شکن و تاریخی "اونجرز: پایان بازی" اکران شده. از نظر داستانی هم بعد از شاهکاری همچون "اسپایدرمن: به درون دنیای عنکبوتی" ساخته شده که تا به امروز جاه طلبانه ترین داستانیه که از اسپایدرمن روی پرده نقره ای نقل شده است. و البته قسمت اولش یعنی "مرد عنکبوتی : بازگشت به خانه" یک اثر کاملاً لذت بخش بود که رنگ و بوی انسانی داشت و اونم پس از "کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی" اکران شده و سعی کرده بود با کم کردن مقیاس خود روی پیتر پارکر تمرکز کنه. خلاصه اینکه نگرانی ما هواداران سینه چاک مرد عنکبوتی زیاد بود ولی خیالتون راحت. پس از دیدن این فیلم بهتون اطمینان میدم خیلی راحت لقب یکی از بهترین فیلم های اسپایدرمن و MCU رو به خودش اختصاص داده. اصلا من نمیدونم این مارول چطور این کار رو میکنه. بابا لامصب تو چی جوری 23 تا فیلم درست میکنی ولی آدم هنوزم که میره سینما یه چیز جدید و باحال میبینه؟ واقعا چطور میتونن بعد از 23 فیلم آدم رو هنوز تشنه نگه دارن؟ و از همه مهم تر اینکه چطور 7 تا فیلم اختصاصی از اسپایدرمن ساخته شده ولی هنوزم برامون جذابیت داره؟

نقد فیلم مرد عنکبوتی

اولا باید بگم فیلم فوق العاده بانمک و Fun است. یعنی نمک این فیلم فراتر از حد تصوره. مخصوصا یک سوم اول فیلم آدم رو به شدت میخندونه و سرگرم میکنه. یعنی فقط تو همون هواپیما و وقتی دارن میرن اروپا اونقدر شوخی بامزه میبینید که از خنده روده بُر میشید. اون دو تا معلم واقعا باحالن! مخصوصا اون سیاه پوسته! شوخی های فیلم دست اوله و اصلا حس نمیکنید که قبلا اونا رو جای دیگه هم شنیده یا دیده اید. اما این تنها جنبه فیلم نیست. چون بار دیگر قراره با مشکلات پیتر آشنا بشیم. یکی از این مشکلاتی که همیشه در دنیای کمیک هم حاضر بوده، بدشانسی پیتره. شما این رو کاملا در فیلم مشاهده میکنید. آدم واقعا دلش برای این پسر میسوزه. از طرفی سازندگان فیلم یک رقیب عشقی هم واسش پیدا کردن که کلی تنش و صحنه باحال پدید میاره. اگه یادتون باشه تو نقدم برای فیلم "بازگشت به خانه" گفتم که صحنه هایی هست که جیگرم رو آتیش میزنه مثل اونجایی که لیز رو تنها میزاره تا بره دنبال باباش ، یا دوستاش میرن استخر شنا ولی پیتر فقط با حسرت نگاهشون میکنه و ... اینجا هم یه جایی هست که پیتر از ته دل دلش میخواد تا بتونه تو سالن اپرا کنار ام. جی بشینه ولی مجبوره که دوستاش رو تنها بذاره و بره و با حسرت بهشون نگاه میکنه. بازم آدم دلش به حال این پسر میسوزه. او باید همیشه به خاطر مسئولیتی که قبول کرده زندگیش داغون بشه و .... خیلی هم بدشانسه و این ذات و طبیعت شخصیت پیتر پارکر / مردعنکبوتیه که به خاطرش عاشقش هستیم . و این دقیقا تم اصلی داستان فیلم را شکل میده.

خوشم میاد با کسی سر و کار داریم که درست مثل دنیای کمیک هنوز تکلیفش با خودش روشن نیست. بابا این بدبخت فقط 16 سالشه . هنوز دهنش بوی شیر میده. اگه قسمت اول درباره این بود که چطور باید بدون لباس ویژه و مجهز هم ثابت کنه که یک قهرمانه اما این بار باید بار مسئولیت یک قهرمانی که حالا دیگه عضو گروه اونجرز شده رو به دوش بکشه. یه جایی هست که به میستریو میگه : "من فقط میخواستم بیام این سفر و با دختری که دوستش دارم صمیمی بشم. همین. نه اینکه با این غول های بیابونی بجنگم!". آره.. همینه. خوشم میاد وقتی نیک فیوری بهش میگه میتونی برگردی هتل میگه باشه و برمیگرده هتل پیش دوستاش. آره! اینه پیتر پارکر. اونم مثل ماست. اشتباه میکنه. دودله. 16 سالش هم هست آخه! شما چه انتظاری ازش داری؟! این تم اصلی فیلمه که پیتر تا آخرش باهاش سر و کله میزنه و من عاشقش شدم. خوشم اومد که برای رفع مسئولیت عینک مخصوص تونی رو داد به میستریو و خلاص. آره! ولی بیشتر خوشم اومد که وقتی فهمید گند زده و اون جملات احساسی رو به هپی هوگان گفت و قبول کرد که گند زده و تصمیم گرفت که باید بره دوستانش رو نجات بده. شما باید مسیر حرکت شخصیت خودت رو تا رسیدن به درجه قهرمانی نشون بدی تا تماشاچی باهاش همذات پنداری کنه و این فیلم تو این زمینه عالی عمل میکنه. کی گفته او قراره جانشین مرد آهنی در MCU بشه؟ اصلا چرا باید بشه؟ و این فیلم نشون میده قرار نیست همچین اتفاقی بیفته. چقدر هم خوبه که اینطور نمیشه. چون ما دوست نداریم پیتر پارکر/مردعنکبوتیِ رهبر ببینیم. این پسر هنوز در مرحله آزمون و خطاست و بتونه گلیم خودش رو از آب بیرون بکشه، هنر کرده و ما هم واسه همین ازش خوشمون میاد!

تام هالند فوق العاده است. دیگه شک نخواهید داشت که او بهترین بازیگریه که تا به حال لباس مقدس اسپایدرمن رو تو عالم سینما بر تن کرده. این پسر با جون و دل نقشش رو بازی کرده و کاملا شما رو با پیتر پارکر و دغدغه هاش همراه میکنه. به نظرم نسبت به فیلم های قبلی خودش هم پخته تر شده و شیمی فوق العاده ای هم با شخصیت های فرعی داره. و همین جا بگم که شخصیت های فرعی عالین. شک نکنید هیچ فیلم اسپایدرمن تا به حال اینقدر به خوبی از کارکترهای فرعی استفاده نکرده و میدونم شاید خیلی از شما با این حرفی که میخوام بزنم موافقم نباشید ولی خداییش ام . جی تو این فیلم (که نقشش رو زندایا بازی میکنه) از اون ام . جی (مری جین) که تو فیلم های سم ریمی دیده بودیم (و کیرستن دانست نقشش رو بازی میکرد) خیلی بهتره. چون خیلی باهوشه و شخصیت عمیقی داره. دقیقا برعکس فیلم های قبلی که همش گروگان میگرفتنش و وسط آسمون و زمین جیغ میزد و ...! تو اپرا وقتی میبینه پیتر رفت میره دنبالش و من عاشق این حرکتش شدم چون مطمئنم اگه لیز آلنِ فیلم اول بود عین مُنگل ها مینشست تو سالن و از جاش تکون نمیخورد و بعدش از پیتر گلگی میکرد که چرا نیومده پیشش بنشینه!! این ام جی اصلا دختری سطحی نیست. هزار ماشالا خیلی هم سرزبون داره و از نظر متلک انداختن و هوش در حد خود پیتر پارکره. تو اواخر فیلم هم یه حرکت شجاعانه ای ازش سر میزنه که نشون میده دقیقا خود مری جین دنیای کمیکه! گور بابای اینکه زندایا سبزه است و موهاش قرمز نیست و فلان و ... من عاشق این ام. جی شده ام. رومانسی که تو فیلم با پیتر داره جوریه که آدم حس نمیکنه زورکی بهش تحمیل شده تا فقط داستان فیلم رو جلو ببره. در واقع نتیجه یک رابطه منطقی و ملموسه. و اینکه او به نوعی خودش هویت مخفی اسپایدرمنه رو میفهمه خیلی جالبه و از اینکه پیتر خودش بهش میگفت بهتره. تازه، با دنیای کمیک هم مطابقت داره. چون مری جین دنیای کمیک هم خودش فهمید (این مقاله را بخوانید). تو نقد "بازگشت به خانه" گفتم که شاید تنها ایراد بزرگش نداشتن یک رومانس خوب بود (که از فیلم های اسپایدرمن بعیده) ولی این فیلم کاملا این نقیصه رو با ام جی و شخصیت پردازی عالی و همچنین بازی تماشای زندایا برطرف کرده است.

آقا این میستریو حرف نداره! بارها و بارها تو سایتم گفته بودم که میستریو یکی از سه خبیث محبوب من تو دنیای اسپایدرمنه. ولی همیشه نگران بودم که چطور میخوان تو عالم سینما به تصویر بکشنش. میدونید ظاهرش جوریه که اگه دقت نشه کارتونی و مسخره به نظر میرسه ولی اصلا غمتون نباشه چون میستریو عالی به تصویر کشیده شده. اصلا من نمیدونم مارول این ایده ها رو از کجا میاره. لامصب حتی اون گوی شیشه ای روی سرش رو هم براش یه دلیل آوردن. این نشون دهنده پختگی فیلمنامه است. در واقع این فیلم شاید کمیک بوکی ترین فیلم اسپایدرمن باشه ولی جالبه که فیلمنامه سعی کرده برای همه چیز دلیل منطقی بیاره (مخصوصا لباس های جدید اسپایدرمن). شخصیت پردازی میستریو هم بی نظیره. خوشم اومد اولش تونست نظر مثبت و اعتماد پیتر رو به خودش جلب کنه و بعدش بهش نارو زد. جیک جیلنهال نقش رو مال خود کرده. تا اینجا که اسپایدی از نظر داشتن ویلن درست درمون در MCU از بقیه بهتر بوده چون دو تا فیلم داشته که هر دو ویلنش عالی بودن.

و من چقدر خوشحالم که نه قضیه مالتی ورس و دنیاهای موازی صحت داشت و نه قضیه اون غول های آب و آتش و خاک و هوا! اصلا با دنیای اسپایدرمن جور درنمیومد. اسپایدرمن همیشه تو فیلم هاش با ویلن هایی جنگیده که ریشه علمی داشته اند و زمینی هستند ، نه اسطوره ای و جادویی. البته وقتی مارول کلیپی نشون داد که میستریو میگفت از دنیای دیگه ای اومده یه خورده ترسیدم. گفتم نکنه که واقعا اینطور باشه؟ اما با دیدن فیلم نفسی به راحتی کشیدم. چون این دقیقا همون میستریویی هستش که باید باشه. و البته یه چیزی هم میخوام بگم که به میستریو مربوط میشه. ببینید ... فیلم های قبلی اسپایدرمن یه ایراد اساسی داشتند و اونم این بود که انگار بعد از دو، یا سه فیلم کاملا اسپایدرمن رو تخلیه میکردن. یعنی انگار دیگه چیزی نمونده بود تا در قسمت بعدی روایت کنند. ولی سری جدید که این ایراد رو نداره. ما تا به حال دو تا فیلم دیدیم از اسپایدرمن ولی همه چیز هنوز شاداب و باطراوت و fresh هستش. هنوز کلی داستان و ماجرا مونده که میشه تو قسمت های بعدی روایت کرد. دلیلش هم اینه که فیلم داره به خوبی از MCU تغذیه میکنه! مثلا شما دقت کنید به ویلن های قبلی و فعلی. من نمیدونم چرا همه ویلن های سم ریمی باید به "پیتر پارکر" ربط پیدا میکردن! گرین گابلین که بابای بهترین دوست "پیتر" بود، دکتر اختاپوس که مثل استاد و معلم "پیتر" بود، ونوم که رقیب شغلی "پیتر" بود و .. حتی مرد شنی رو هم یه جوری بالاخره به "پیتر" ربطش دادن چون گفتن قاتل عموشه! اما در این دو فیلم و در حالی که والچر تو قسمت قبل بابای دوست دختر پیتر از آب دراومد اما دلیل اصلی خصومت اونا با اسپایدرمن به MCU ربط داشت یا بهتره بگم به تونی استارک که پایه و اساس MCU هستش. هم والچر و هم میستریو به خاطر دشمنی و کینه که با تونی داشتند به پر و پای پیتر میپیچند. بله .. اینه دلیل طراوت این فیلم های جدید اسپایدرمن . حالا تو فیلم های بعدی میتونند رابطه اسپایدرمن با ویلن هاش رو شخصی کنند (مثلا با نورمن و دکتر اختاپوس).

صحنه های مربوط به توهمات به وجود آمده توسط میستریو شگفت انگیز هستند و خیلی باهاشون حال کردم. کلا از نظر سبک بصری شاید فقط "دکتر استرنج" به پای این فیلم برسه و بس! مخصوصا اونجایی که اسکلت مرد آهنی از داخل قبر میاد بیرون یا اونجایی که اسپایدرمن برمیگرده به لباس های قدیمی خودش واقعا عالی هستند. میستریو شایسته بهترین صحنه ها، غافلگیری ها و جلوه های ویژه است و این فیلم از این نظر اصلا شما رو نا امید نمیکنه. و البته نحوه ای که اسپایدرمن از حس عنکبوتی خودش استفاده میکنه تا اون پهپادهای میستریو رو شکست بده حرف نداره. دیگه هوادارا اصلا نباید گله داشته باشند که پیتر تو MCU حس عنکبوتی نداره. و درسته که پیتر هنوزم متخصص استفاده از حس عنکبوتی نشده ولی تو این فیلم ازش استفاده میکنه. بایدم اینطور باشه. اصلا تنها راه شکست دادن میستریو و اون توهماتی که ایجاد میکنه همین حس عنکبوتیه. و البته خیلی هیجان دارم که در آینده ببینم پیتر پارکر چطور از این قابلیت در برابر دشمنانی همچون کریون شکارچی یا دکتر اختاپوس بهره میگیره.

صحنه های اکشن این فیلم خیلی خوبن. یعنی عالین! اصلا شاید واقعا در تاریخ فیلم های اسپایدرمن بی نظیر باشن. دلیلش هم میدونید چیه؟ خلاقیت و نوآوری! پیتر همون ابتدا میفهمه که برای مقابله با اون عنصرها (Elementals) نمیتونه از روش های کلیشه ای و قدیمی مثل تار زدن و مشت زدن استفاده کنه و همین باعث میشه تا به خلاقیت در مبارزه روی بیاره . در نتیجه صحنه های اکشن فیلم خیلی باحال و متفاوت از آب در اومدن (مثل استفاده مرد عنکبوتی از گرز و سپر!) پیچش های غافلگیر کننده ای هم دارن (مثل اون مشتی آخری که پیتر به میستریو میزنه). موسیقی مایکل جاکینو عالی صحنه های اکشن رو همراهی میکنه و باعث میشه تا هیجان انگیز بشن. فیلم تدوین خیلی خوبی هم داره. یعنی تو نبرد آخر شاهد هستیم که خیلی عالی بین میستریو، اسپایدرمن و دوستانش که در موزه گیر افتاده اند شیفت میشه و در نتیجه شاهد خلق شدن فینالی بسیار مهیج و حماسی هستیم که تا مدتها در ذهنتون باقی میمونه. به نظرم از نظر جلوه های ویژه هم بسیار نسبت به فیلم قبلی پیشرفت داشته و CGI ها تو ذوق نمیزنن.

خیلی ها میگن این فیلم ، "پایان بازی" رو تکمیل میکنه ولی من باهاشون موافق نیستم. این فیلم ربط چندانی بهش نداره. و خیلی هم خوبه که نداره چون اگر میخواست به قضیه برگشتن پودر شده ها و تاثیر بازگشت اونا روی بقیه تمرکز کنه کلی وقتش گرفته میشد. یه عالمه فیلم دیگه هست که میتونه به این قضیه اشاره کنه و من خوشحالم این فیلم یک اثر مستقله که یه داستان پیتر پارکری رو روایت میکنه و خودش رو زیاد به قضایای اون فیلم وصل نمیکنه. اتفاقا بعد از دیدن "پایان بازی" به یکی از دوستان داشتم میگفتم که احتمالا با این قضیه برگشت بعد از 5 سال مشکل پیدا خواهم کرد و نمیتونم هضمش کنم که پیتر تو دبیرستان باشه در حالی که اطرافیانش 5 سال بزرگتر شده اند و اون نشده و ... اما تو این فیلم و تو همون دقایق اولیه با چند تا شوخی قضیه رو توضیح میدن و کلا دیگه بی خیالش میشن و هیچ مشکلی هم پیش نمیاد. منم راستش الان با قضیه مشکلی ندارم. و درسته که بارها به تونی استارک و مرگش اشاره میشه و قصه هم به نوعی به او و صنایع استارک متصله ولی انصافا تونی اصلا داستان اصلی رو تحت الشعاع خودش قرار نمیده.

اون دو تا صحنه های پس از تیتراژ فیلم عالی هستند (دقت کردید چقدر تو این نقد از کلمه "عالی" استفاده کردم؟!). اولیش که مخ شما رو داغون میکنه. میستریو هویت پیتر پارکر رو به همه جهان لو میده!!! و پیتر الان دیگه یه تهدید محسوب میشه چون همه فکر میکنند میستریو رو کشته! OMG ! یعنی از این بهتر نمیشد برای قسمت بعد زمینه سازی کرد. ولی آخه چرا گذاشتنش تو تیتراژ پایانی؟! کاش فیلمو با این صحنه تموم میکردن. همش میترسم یه سری از تماشاچی ها صحنه به این مهمی رو miss کرده باشن. و دم مارول و سونی گرم که بازم از جی کی سیمونز برای نقش آقای جیمسون استفاده کردن. وای خدا ..کاش بودین و میدید تو سالن سینما ملت با دیدنش چه جیغ هایی که نکشیدند! اینم بگم که من دو تا گیر با فیلم داشتم که تا آخر فیلم رفع شدن. اولیش این بود که تو کتم نمیرفت چرا نیک فیوری با اون همه دبدبه و کبکبه گول میستریو رو خورده بود؟ اما خدا رو شکر صحنه پس از تیتراژ دوم مشکل رو حل کرد و فهمیدیم که این نیک فیوری در واقع اسکرال بوده! یه جایی هم تو توهمات میستریو بود که قبر تونی رو به پیتر نشون میده و بهش میگه "تو باعث شدی اون بمیره " و سعی میکنه عذاب وجدان بهش بده. اینجا با خودم گفتم باید عذاب وجدان اسپایدرمن رو با قضیه قتل عمو بن تحریک میکردن. اما بعد از چند دقیقه گیرم رفع شد! چون این توهم رو میستریو به وجود آورده بود و طبیعتا او فقط از قضیه تونی خبر داره ، نه عمو بن! اما دو تا گیر یا بهتره بگم ایراد هم دارم که رفع نشد! یکی اینکه این آقای دیمیتری که فکر میکردیم نقش آفتاب پرست رو بازی میکنه واقعا تو فیلم حیف شد! نقشی نداشت طفلک! فقط دستیار نیک بود! و دومین ایراد رو در واقع دوست خوبم احمد فقیه بهم گوشزد کرد و اونم اینه که پیتر اصلا کی به ام . جی. علاقمند شد؟! تو فیلم قبل که چیز خاصی بینشون ندیدیم! اما تو این فیلم یهو از اول فیلم پیتر چشمش ام. جی رو گرفته!

نتیجه گیری:

"مرد عنکبوتی: دور از خانه" یک اثر بسیار Fun، دوست داشتنی و باطراوته که یک خبیث عالی، فیلمنامه پخته، صحنه های اکشن، جلوه های ویژه فوق العاده و پیچش های داستانی غافلگیر کننده داره. نقش آفرینی ها همگی عالین و شخصیت ها ما رو با خودشون همراه میکنن و کاری میکنند که باهاشون همذات پنداری کنیم. یک فیلم منحصر به فرد از اسپایدرمن که شبیه به هیچ فیلم دیگر اسپایدرمن نیست ولی در عین حال خیلی هم به ذات و رگ و ریشه این شخصیت وفاداره. شاید بعضی ها بگن "خُب این فیلم چی میخواست بگه و پیتر پارکر الان چه رشد شخصیتی داشته؟". در جواب باید بگویم پیتر یک قدم بزرگ به سمت قهرمان واقعی شدن نزدیک تر شده. او مسئولیت پذیر تر هم شده و احتمالا عشق واقعی زندگیش رو هم به دست آورده. در ضمن اولین صحنه پس از تیتراژ این فیلم به طرز شگفت انگیزی ما رو برای دیدن قسمت های بعدی هایپ میکنه. واقعا دیگه از یک فیلم چی میخواهید؟!