نقد و بررسی فیلم مرد مورچه ای و واسپ (ANT-MAN And The Wasp)

یکی از بهترین دنباله های مارول! اگر دنبال مرهمی بر درد و رنج جنگ بی نهایت می گردید، فیلم مردمورچه ای و واسپ به کمکتان می آید. با نقد و بررسی این فیلم همراه ما باشید.

بعد از کاری که جنگ بی نهایت با ما کرد، تصور فیلمی شاد و مفرح کمی سخت بود؛ اما همین مهم باعث شد، فیلم مرد مورچه ای و واسپ به اولین قرص مسکن بعد از فضای سنگین جنگ بی نهایت تبدیل شود. بله! انتظار ها به پایان رسید و دنبالهٔ فیلمی که «ادگار رایت» سر آن خون دل ها خورده بود، به اکران درآمد! از همین سو، نگرانی هایی برایمان وجود داشت که نکند «پایتون رید» بدون کمک های قبلی «ادگار رایت» بتواند دنباله ای درخور فیلم قبل به نمایش در آورد؛ اما با دیدن فیلم این نگرانی برطرف می شود و متوجه می شویم که «پایتون رید» کارش را به بهترین نحو به انجام رسانده است. طی سال های اخیر که مارول ما را سرگرم به جان هم افتادن ابرقهرمانان، راگناروک با تم لایت، چالش های پادشاهی با لباس ابرقهرمانی و سر انجامی که تمام این فیلم ها را با عصاره ای از تمام ۱۸ داستان قبلی به ما تحویل داد؛ باید دید که فیلمی کوچک با قهرمانی کوچک می تواند جلوی تمام آن فیلم ها عرض اندام کند یا خیر! شاید این فیلم در بین آن خیل بلاک باستر های ابرقهرمانی بهترین نباشد اما می توان گفت یکی از معدود دنباله های مارول است که از فیلم اول بهتر عمل کرده.

مرد مورچه ای 2

این بار صحنه های اکشن فیلم نسبت به قبل پیشرفت زیاد و قابل توجهی داشته است و در بین دیگر آثار مارول، جدیدتر و خلاقانه تر به نظر می آید. صحنه های تعقیب و گریزی که در سان فرانسیسکو اتفاق می افتد، فیلم Bullit را برایمان تداعی می کند اما اضافه شدن المنت های مردمورچه ای که با بزرگ یا کوچک شدن همراه است باعث شد، این صحنات بیش از پیش منحصر به فرد شوند. در این فیلم به دلیل اضافه شدن قابلیت بزرگ شدن، همکاری بین مورچه ها و «اسکات لانگ» کمتر به تصویر کشیده می شود و ای کاش به این مورد بیشتر پرداخته می شد. واسپ در به نمایش گذاشتن قدرت ها و زد و خورد های در فیلم بی نقص عمل می کند و ما این را مدیون «اوانجلین لیلی» هستیم. اگر در فیلم دکتر استرنج از بی جا بودن برخی از شوخی ها رنج بردید یا از تفاوت راگناروک با منبع اقتباسش ناراحت شدید؛ باید گفت در «مردمورچه ای و واسپ» به خاطر روایت و لحن متمرکزش می توانید با خیال راحت از ته دل بخندید چون دیگر نگرانی بابت بهم ریختگی فضا و لحن داستان وجود ندارد. با این که فیلم شدیدا تحت تاثیر “جنگ داخلی” قرار گرفته اما با این حال داستان خود را روایت می کند. همین باعث شده بدون درگیر شدن با فیلم های قبلی از داستان و پیچش های فیلم لذت کافی را ببریم.

در مجموع، برعکس فیلم اول که فیلمی کمدی با ترکیب فیلم های سرقت بود؛ مردمورچه ای و واسپ سعی بر ترکیب ژانر های مختلف دارد اما چیزی که بیشتر به چشم می آید یک فیلم کمدی/اکشن ماجراجویانه است که حتی در ابتدای فیلم به این تغییر ژانر اشاره می شود.

روند داستان فیلم برعکس جنگ بی نهایت تا حد زیادی قابل پیشبینی است و می توان گفت کسانی که تریلرهای فیلم را دیده اند، تقریبا می دانند که در انتهای فیلم چه اتفاقی می افتد. اما این اتفاق چیزی از آن کم نمی کند؛ فیلم ریتم بسیار خوبی دارد که باعث کسل شدن مخاطب نمی شود. حتی با این که از پایان فیلم مطمئن هستیم اما بازهم فینال مهیجی دارد.

این بار بیشتر به شخصیت اصلی پرداخته شده که احتمالا مربوط به «پل راد» می شود چرا که او یکی از نویسندگان فیلم است؛ همین باعث شده «اسکات» از خشکی قسمت قبل در بیاید و طراوت و تازگی را به شخصیت او اضافه کند. «اوانجلین لیلی» در نقش واسپ کاملا در فیلم می درخشد و حتی می توان ادعا کرد که او در کنار «پل راد» ستاره اصلی فیلم است. از آن سو، بازیگران فرعی هستند که می توان ادعا کرد یکی از نقاط قوت فیلم حضور و ایفای نقش آنهاست. «کَسی لانگ» همان دختر بامزه قسمت قبل است با این تفاوت که این بار با بالاتر بودن سن او، حرف هایی که در فیلم به زبان می آورد بیشتر به سن و سالش می خورند؛ این بار روابط خانوادگی بسیار بهتر از فیلم قبل به نمایش گذاشته می شود. اما «مایکل داگلاس» در هیبت «هنک پیم» می توانست بهتر باشد و برخی از شوخی هایش حق مطلب را ادا نمی کرد. «لوییس» به همراه برا بچه های دله دزدش، برای باری دیگر در فیلم حضور دارند و حضورشان انرژی مثبت زیادی را به فیلم اضافه کرده و به سان آمپولی است که باعث خلق صحنه های خنده دار می شود. البته از یاد نبریم که «رندال پارک» با ایفای نقش یک مامور فدرال بیش از قبل به صحنه های فان و خنده دار فیلم می افزاید. و اما می رسیم به آنتاگونیست های فیلم، که می توان از یکی از ضعف های فیلم به شمار آورد. «هانا جان کامن» در قالب «گوست» ویلنی کاملا متوسط را ارائه می دهد که البته این تقصیر فیلمنامهٔ فیلم است و ای کاش بیشتر به شخصیت او پرداخته و حتی دشمنی اش با قهرمانان داستان شخصی تر می شد (البته سعی شده دشمنی اش با هنک پیم شخصی شود ولی مساله اینه که اونقدر در فیلم حضور نداره که به این مساله خوب پرداخته بشه). «سانی برچ» با بازی «والتون گاگینز» هم مانند فیلم “توم ریدر” بد نیست اما قرار نیست ویلن خاصی باشد و فقط به روند فیلم کمک کرده و به چالش های آن می افزاید. «لارنس فیشبرن» در کنار «میشل فایفر» هم با این که حضور کوتاهی در فیلم دارند اما به بهترین نحو کار خود را انجام داده اند.

یکی از نقطه ضعف های موسیقی متن فیلم است که تازگی خود را از دست داده و تنوعی در آن دیده نمی شود، همان تم فیلم قبلی به شکلی متفاوت تکرار می شود. البته از یاد نبریم که دو فیلم اخیر مارول توقع ما را از موسیقی متن فیلم هایش بسیار بالا برده.

این قسمت باعث افشای داستان فیلم و دارای اسپویل است!

فیلم از جایی شروع می شود که «اسکات» بخاطر کمک به کاپیتان آمریکا در جنگ داخلی قرار دادی دو ساله با دولت دارد که در این مدت به حبس خانگی محکوم است. همانطور هم که می دانید بعد از جنگ داخلی هر ابرقهرمانی می بایست زیر سایه دولت به انجام فعالیت بپردازد و با توجه به فیلم قبل این خلاف عقیدهٔ هنک پیم و دخترش است. با امضا نکردن قرار داد، آنها مورد پیگرد قانونی ماموران فدارل قرار گرفته اند. در اینجا هوپ سعی دارد مانند فیلم قبل انگیزه های خود را مقابل یکی از خبیث های فیلم یعنی «سانی» مخفی نگه دارد اما برخلاف فیلم قبل به راحتی هویتش فاش می شود. همین باعث ظهور هدفی برای خباثت «سانی» می شود که با دزدیدن تکنولوژی هنک پیم پول زیادی به جیب بزند اما این انگیزه ها برای خلق یک ویلن خوب کافی نیستند.

در سویی دیگر «گوست» است که در صحنه های ابتدایی فیلم کارش را به بهترین نحو به انجام می رساند؛ او حین دعوای سانی و واسپ سر و کله اش پیدا می شود و مخفی بودن هویت او به جذابیت فیلم می افزاید. او به هر نحوی می خواهد تکنولوژی و آزمایشگاه هنک پیم را به چنگ آورد و حتی در حین انجام این کار باعث شد ما برای چند لحظه فکر کنیم هنک به رحمت خدا رفته. اما وقتی هویت او و انگیزه هایش از خباثت مشخص می شود جذابیت او به سمت سراشیبی با زاویه تند تبدیل می شود. همین باعث می شود که دیگر نتوانیم او را یک خبیث بنامیم. «گوست» گذشتهٔ تراژدیکی دارد، اما مدت زمان فیلم و خرده داستان های فیلم منجر به مفهوم نیافتن این تراژدی شده و خلاصه حق مطلب برای بهتر به نمایش گذاشته شدن او ادا نشده. در زمان کودکی «گوست» پدرش بخاطر خیانت در امانت و دزدیدن فن آوری های پیم باعث مرگ خود و همسرش می شود و با انفجار فن آوری های مربوط به قلمروی کوانتومی قدرت های لمس ناپذیری در دخترش پدیدار می شود. همین قدرت های «گوست» دلیل اعمال خبیثانهٔ اوست چرا که این قدرت با درد و رنج زیادی همراه است که در آینده باعث مرگ او می شود و به همین علت او به دنبال فن آوری جدید هنک پیم می رود تا با آن خودش را درمان کند.

در این بین مشخص می شود که «بیل فاستر»، «گوست» را تربیت کرده و گذشته ای که با هنک داشته باعث شده دلخوری بدی بین او و هنک ایجاد شود. در اینجا نزدیک شدن شخصیت هنک پیم به دنیای کمیک را شاهد هستیم. یعنی با این که او به قهرمانان فیلم کمک می کند اما در گذشته آنقدر ها هم آدم خوبی نبوده و این دقیقا با دنیای کمیک مطابقت دارد! به عبارتی دیگر در دنیای کمیک هنک پیم همیشه اشتباهاتی را مرتکب شده و در این فیلم هم متوجه میشیم او در دنیای سینمایی هم اشتباه کم نداشته! علاوه بر این در فیلم دیدیم که بیل فاستر با بهره گیری از اختراعش به گوست کمک کرده تا وضعیت پایداری تری پیدا کند. چیزی که از ایرادات فیلمنامه ای شخصیت گوست می شود پیشینه اش با سازمان شیلد است! زیرا در فیلم جوابی برای عدم حضورش در “کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان” مطرح نشد؛ او در کنار سرباز زمستان می توانست تمام اتفاقات آن فیلم را تحت شعاع قرار دهد.

مردمورچه ای و واسپ” اتفاقات گذشته را فراموش نکرده؛ ایستر اگی که در فیلم قبل وجود داشت در این فیلم باعث کمک رسانی به قهرمانان فیلم شد. در فیلم قبل وقتی «مردمورچه ای» به قلمرو کوانتومی وارد شد، ما هاله ای از «ژانت ون داین» دیدیم که در این مشخص شد مقداری از خاطرات و خصوصیات شخصیتی «ژانت» در «اسکات» پدیدار شده؛ در اینجا یکی از بهترین صحنه های خنده دار فیلم را شاهد هستیم که همراه شده با ایفای نقش بی نظیر «پل راد»! «اسکات» که تحت کنترل «ژانت» در آمده با همان حس و حال مادرانه و عاشقانه با هنک و هوپ رفتار می کند، این صحنه باعث شد من از ته دل بخندم و این چیزی بود که مدت ها دنبالش می گشتم بالاخره بهش رسیدم!

پس از اتمام صحنات میانی فیلم، به قسمت پایانی فیلم می رسیم؛ با این که به اتفاق می دانیم که بالاخره «ژانت» نجات پیدا می کند اما با این حال چیزی از هیجان فیلم کم نمی شود و انصافا پایان فیلم بسیار خوب و خوش ساخت بود ولی هنوز هم در نمایش قلمرو کوانتومی از لحاظ جلوه های بصری از دکتر استرنج یک پله عقب تر است. یکی از دیگر مشکلات فیلم پیچش عجیبی بود که به «ژانت» اضافه کرده بودند؛ او بخاطر حضور زیادش در دنیای کوانتومی قدرت های جدیدی به دست آورده بود حتی در پایان فیلم با این قدرت ها «گوست» را شفا داد! باید از سازندگان فیلم پرسید شما که می خواهید او را به جمع پودر شدگان جنگ بی نهایت اضافه کنید چرا این قدرت ها را به او اعطا کردید؟

اولین صحنه پس از تیتراژ (برعکس دومین صحنه) را می توان یکی از برترین صحنه های پس از تیتراژ دنیای مارول نامید. مسیر فیلم باعث بهتر جلوه کردن این صحنه شد؛ با پودر شدن هوپ، هنک و ژانت به علاوه گیر افتادن اسکات در دنیای کوانتومی سوالات بسیاری در ذهن ما ایجاد شد که یکی از نقاط قوت فیلم محسوب می شد و ما را مشتاق دیدن فیلم انتقام جویان ۴ کرد.

در نهایت باید گفت که فیلم مردمورچه ای و واسپ فیلم خوب و سرگرم کننده ای است اما نباید توقع زیادی از آن داشت پس مقایسه کردن آن با آثار برتر مارول محلی از اعراب ندارد. همچنین چنین فیلمی با این کیفیت برای شخصیتی مثل مردمورچه ای لقمه بزرگی برایش محسوب میشود. واقعا مثلا 20 سال پیش کی فکرش رو میکرد مارول روزی بتونه یه همچین فیلمی از روی شخصیت درجه سه خودش به نام مرد مورچه ای بسازه؟! ما این فیلم را برای حداقل یکبار دیدن به شما توصیه می کنیم ولی مطمئن باشید اونقدر سرگرم کننده است که بیش از 1 بار آن را تماشا میکنید!

امتیاز: ۸ از ۱۰

نظر شما چیست؟ آیا این فیلم انتظارات شما را برطرف کرد؟ نظرات خود را با ما در میان بگذارید.

نویسنده: احمد فقیه

P.Constantine