فیلمی جدید از دنیای سینمایی دی سی روانه پرده سینماهای جهان شده است. با ما باشید با نقد فیلم "واندروُمن"!
این نقد اسپویلر ندارد.
شناخته شده ترین ابرقهرمان مونث جهان بلاخره بعد از 75 سال وارد فیلم اختصاصی خودش شد. ولی این فیلم از همان اول بار سنگینی روی شانه های خودش حس میکرد چون نه تنها باید چهره مقبولی از این مظهر فمینیسم نشان میداد بلکه باید اونقدر از نظر هنری و مالی خوب میبود که طلسم ناکامی فیلم های dc رو بشکنه. فیلم به طور عمده ای موفق میشه این ماموریت رو به انجام برسونه و نقاط ضعف خودش رو پوشش بده و اثری در خور باشه. نقاط ضعف چی هستند؟ 1- نقش آفرینی نه چندان خوب از سوی بازیگر اصلی، برخی افکت های ویژه ضعیف، نبرد پایانی بی رمق و آشفته. ولی در عوض فیلم اونقدر از نظر عاطفی غنی هستش که نقاط ضعف اش رو فراموش میکنید . من را که قانع کرد و در عین حال فرمول جدیدی در اثار سوپر هیرویی شرکت دی سی و وارنز ارائه داد که قبلا نظیرش رو ندیده بودیم: یک قهرمان واقعی!
درسته که فیلم اریجین واندرومن را روایت میکند ولی قصه او انقدر از vigilante های خیابانی و ابر سربازانی که به دیدنشان عادت کرده ایم متفاوت است که باعث میشود حس کنیم فیلم جدیدی را داریم تماشا میکنیم. حتی ثور که از جایگاه فضایی خودش به شهری کوچک در دنیای مارول سفر کرد در مقایسه با دایانا (که بهشت جزیره ای خودش را ترک میکند تا به دنیایی مملو ار مشقت و مرگ قدم بگذارد) فرق دارد .
فلسفه این فیلم به طور با طراوتی با دیگر فیلم های دی سی فرق دارد. اگر که فیلم مرد پولادین این سئوال را مطرح کرد که "چی میشد اگه ابرقهرمانان در دنیای واقعی حضور داشتند؟" اما واندرومن خودش رو کاملا در اساطیر غرق و ازشون استقبال میکنه. اصلا هم نگران نیست که اگر کسی بپرسه "در این دنیا چطور امثال زئوس و آرس حاضر هستند؟". اریجین واندرومن در دنیای کمیک بارها و بارها از نو روایت شده تا تلاشی باشه برای بهتر توضیح دادن و توجیه کردن بخش های مضحک اریجین او ولی فیلم اصلا به این موارد توجهی نمیکنه و با قدرت و اعتماد به نفس به پیش میره و اریجینش رو نقل میکنه.
اریجین در قالب فلش بک روایت میشه و دایانای جوان رو میبینیم و زنانی که او را بزرگ کردند. ملکه هیپولیتا (کانی نیلسون) و ژنرال آنیتوپ (رابین رایت) هر دو حواسشون به دایانا هست و میخواهند خوب تربیتش کنند اما درباره اینکه چطور میتونند به بهترین نحو ازش محافظت کنند با هم اختلاف نظر دارند (با توجه به اینکه فرهنگ آنها حول و حوش این میجرخه چطور اونقدر آبدیده بشی که در مبارزه دست مردان فیلم 300 را از پشت ببندی!!!)این صحنه ها نقش مهمی در تثبیت شخصیت کله شق دایانا دارند و البته نشان میدهند که چطور اینقدر مبارز قابلی شده است و میتواند اینچنین با سپر و شمشیر و کمند بجنگد. ضمن اینکه این صحنه ها اونقدر قوی و عاطفی هستند که به طور قانع کننده ای آتشی را در وجود دایانا روشن میکنند که برای بقیه فیلم به قدر کافی بهش انگیزه و ماموریت میدهد.
متاسفانه فیلم از نظر تکنولوژیکی اونقدرها قوی نیست و صحنه های اکشن نابی نداره مخصوصا اون نبرد آخر که آدم را یاد boss fight بازی های رایانه ای میندازه ! بازی گل گدوت هم خوبه ولی محشر نیست ولی در نهایت هیچ چیز نیست که تو ذوق بزنه. چرا چون فیلم قلب و روح داره (بر خلاف فیلم های قبلی DCEU).
در واقع بهترین لحظات فیلم واندرومن مربوط به پیچش های داستانی یا نبردهای پر از افکت های ویژه رایانه ای نمیشه بلکه از ذات مهربان خود واندرومن که از بی عدالتی های دنیای اطرف خودش به ستوه آمده نشات میگیره و البته از تلاشی که میکنه برای عدالت. ایده سفید و سیاهی که دایانا از خیر و شر داره باعث میشه کاملا از بخش های خاکستری که استیو ترور و دیگر شخصیت ها هر روز در جامعه باهاش دست و پنجه نرم میکنند متمایز بشه. همین تداخل ایدئولوژی هاست که هسته جذاب عاطفی فیلم رو شکل میده و باعث میشه تا واندرومن اون جنگجویی باشه که در کمیک ها به دنیال صلح و دوستی میگرده.
بهترین صحنه فیلم اونجایی هستش گه دایانا تصمیم میگیره از گودال های جنگی بیرون بیاد و با بر تن داشتن لباس کامل ابرقهرمانی یک تنه به دل نازی ها بزنه. این صحنه عصاره کل فیلمه و لحظه ای هستش که دایانا کسانی که بهش شک داشتن را نادیده میگیره و در عضو مرد عمل میشه ! ببخشید ... زن عمل! یک صحنه پرشور که در اون او میجنگه، نه به خاطر اینکه یک سکانس اکشن باحال پدید بیاد بلکه به خاطر اینکه به ارزش ها آرمان هایی که در رگ و قلب خودش جاری میبینه پایبند باشه.
صحنه های اکشن فیلم مثل نفس تازه در کالبد ژانر ابرقهرمانی میمانند . او به اسمان میره و مثل یک کامیون به هدف میخوره! البته با وجود اینکه خیلی قویه ولی نه به حد و اندازه های سوپرمن. بنابراین به طور مداوم داره سوئیچ میکنه بین حمله با شمشیر و کمند و دفاع با سپر و دستبند های خودش. در مجموع سبک مبارزه او عالیه.
نمیشه گفت فیلم همون چیزیه که اونایی که به واندرومن به عنوان سمبل فمینیسم نگاه میکنند ، میخوان باشه ولی در انتها شخصیتی ملموس از دایانا میبینیم که آمال و آرزو داره و بی عیب و نقص نیست. او عاشق میشه و عصبانی میشه ، احساس خوشی میکنه ، احساس غم میکنه ،درست مثل یک انسان معمولی . شخصیت او در این فیلم بر خلاف دنیای کمیک تک بعدی نیست.
و اما بازی ها . نقش آفرینی کلید موفقیت فیلم هایی مثل واندرومن هستند تا تماشاچی بافت فیلم و setting رو باور کنه. کریس پاین عالیه. او کاریزمای ذاتی داره و به خوبی نقش مردی که در جنگ آبدیده شده رو بازی میکنه. واکنش های او به عجایب Themiscarya (زادگاه واندرومن) و پاکی بچه مانند دایانا آمیزه ای صحیح از شگفتی، کنجکاوی و گیجی هستند! (باعث خنده هم ممکنه بشوند) . سه سرباز او نیز عملکرد خوبی دارند و باعث عمق یافتن و انسانی شدن صحنه های تلخ جنگ میشوند. لوسی دیویس هم نقش منشی حاضرجواب استیو رو بازی میکنه و عملکردش عالیه ولی حضورش در فیلم به طرز اعصاب خرد کنی کمه.
در Themiscarya هم شاهد بازی های خوبی هستیم. رایت به خوبی نشون میده که آنتیوپ ترسناک ترین بانوی آن سرزمین است . نیلسون هم در نقش مادر دایانا ترکیب متعادلی است از قدرت و احساس. همین بازی های عالی است که باعث میشه متوجه بشیم گل گدوت بازیگر متوسطی است چون در کنار این بزرگان که قرار میگیره ضعف هایش آشکار میشه. بازی گادوت وقتی در بحث دراماتیک دیده میشه یا قراره بانمک و بامزه باشه کم میاره ولی وقتی محبت میکنه یا با جسارت به دل لشگر دشمن میزنه آدم کیف میکنه.
ویلن های فیلم معمولی هستند و فقط قراره برای دایانا و دوستانش تنش و مشکل ایجاد کنند . آنها آدم را به یاد ویلن های مارول میندازند چون هدف خودشون رو دقیق و بی چون و چرا انجام میدهند و تمام! فیلم کاملا قهرمان محور است و به همین دلیل شخصیت های خبیث به نظر ماندگار به نظر نمیرسند.
در واقع خبیث اصلی فیلم جنگ است و وحشتی که ایجاد میکند و فسادی که به بار می آورد. این فیلم پیامش این است که بیانیه ای باشد درباره خباثتی که بشر میتونه باعثش بشه ، نه درباره اینکه چطور به یک خبیث دارای نیروی فوق بشری مشت بزنیم و شکستش دهیم! به همین دلیل است که گفته شد واندرومن فیلم متفاوتی است. واقعا دوران جنگ جهانی برای شخصیتی مثل واندرومن عالی است . یعنی ارمان های او در این دوره کاملا مورد آزمون قرار میگیره . جایی که واندرومن داره در میدان نبرد راه میره در حالی که اطرافش گاز سمی هستش ولی خودش اسیبی ندیده اما عزادار نفر دیگر است، واقعا صحنه قدرتمندی است.
نتیجه گیری:
واندرومن یک سر و گردن بالاتر از دیگر فیلم های دنیای دی سی/وارنر است . فضای دراماتیک، برخی صحنه های نبرد سرگرم کننده و شخصیت های مکمل قوی دست به دست هم داده اند تا روایتگر الهام بخش یک قهرمان باشند . این فیلم درست مثل فیلم های مارول و برخلاف فیلم های زک اسنایدر و دیوید آیر، قلب و روح عاطفه دارد و همین کافیست تا ضعف بازی گل گدوت و اشکالاتی که در جلوه های ویژه و نبرد پایانی به چشم میخورد را فراموش کنید.
امتیاز:
7.75 از 10
طاها مشفقی
All rights reserved © Spidey.ir 2017
(هر كسي بدون اجازه يا بدون ذكر نام نويسنده و منبع از اين مقاله يا ديگر مقالات سايت در وبلاگ يا سايت خود استفاده كند، مورد پيگرد قانوني قرار خواهد گرفت)
مطالب مرتبط:
10 کمیک برتر واندرومن (WONDER WOMAN)
10 اریجین و شخصیت پردازی متفاوت برای واندر ومن (WONDER WOMAN)
10 شخصیت مونث برتر حال حاضر دنیای كمیك
10 تغییر لباس مهم در قهرمانان كمیك : واند رومن!
10 بازیگری كه چیزی نمانده بود در نقش ابرقهرمان ظاهر شوند!
10 دشمن برتر واندرومن (TOP 10 WONDER WOMAN VILLAINS)
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
