نقد فیلم بتمن علیه سوپرمن:طلوع عدالت (بدون اسپویلر)

نقد فیلم بتمن علیه سوپرمن

خیلی خوب، این فیلم هم پس از سه سال زمان تولید بالاخره اکران شد و ما تونستیم طعم دستپخت 450 میلیون دلاری اسنایدر رو بچشیم.

راستش نمیدونم از کجا شروع کنم. وقتی که وارد سینما شدم شور و شوق همراه با یک کوه از دلهره وجودمو فراگرفته بود. خوشحال از این که بعد از سه سال صبر کردن، بالاخره جلوی صفحه ی بزرگ ای مکس نشستم و تا چند ثانیه دیگه فیلم شروع میشه و به ارزوم میرسم.

اما در عین واحد مات و مبهوت از نمره های ضعیف فیلم. در نهایت فیلم اکران شد و من با یک حس متفاوت ولی اشنا از سینما بیرون اومدم... اها یادم اومد همون حسی رو که بعد از دیدن فیلم مرد پولادین و مرد عنکبوتی شگفت انگیز 2 داشتم. اولش صدایی مدام تو گوشم می گفت: " حیف! اگر به جای این کار اون کارو می کردن خیلی باحال تر می شد." و بعد از چند ساعت با خودم گفتم "اصلا در کل چی شد؟"

فیلم مکراراً سعی میکنه اتفاقات به یاد موندنی کمیک رو به صورت بی نقص برای ما تداعی کنه و برای این کار، کارگردان بسیار دانا و با استعداد فیلم، قبل از شروع به ساخت ، چند تا کمیک مختلف رو همینجوری به هم چسبونده و شروع کرده به اوردن اونا جلوی دوربین. ولی تنها مشکل اینه که ایشون بعضی صفحات رو یا جا انداخته و یا وارونه خونده. شاید هم حواسش نبوده و کسی روی صفحات نقاشی کشیده! در نتیجه ی این عمل زیرکانه ی عوامل فیلم، بیشتر این قسمت های به یاد ماندنی کمیک که قرار بود در فیلم هم به یلد ماندنی بشه، به زباله ی بازیافت نشدنی تبدیل شد. داستان فیلم سعی میکنه چند اتفاق هم زمان رو با هم پوشش بده و به نتیجه نهایی برسه ولی در ین کارش شکست میخوره و فیلم بسیار بسیار گیج کننده و حتی خسته کننده میشه. اینو دارید از کسی میشنوید که از کمیک یه چیزلیی سر درمیاره و مثل افراد عادی که از کمیک چیزی نمیدونن نیست ( در موقع اکران چند نفر رو دیدم که به ساعت هاشون نگاه کردن. این نشونه ی خوبی نیست!)

نگران نباشید، برای بازیگر ها هم برنامه ای وجود داره و قرار نیست کامپیوتر همه کار ها رو انجام بده. هر بازیگری سه چهار خط به یاد موندنی میگه و میره ته صف تا دوباره نوبتش بشه. دیدین چه برنامه ی کاربردی بود؟ این دقیقاً چیزیه که تو فیلم اتفاق میوفته. بازیگر ها مثل ربات دیالوگ های به اصطلاح "سنگین" میگن و میرن کنار تا دیالوگ "سنگین" و تاثیر گذار بعدی بیاد. ولی واقعاً نمیفهمم چرا هر اتفاقی که در فیلم افتاد نتونست رو احساسات من تاثیر بذاره. نه اونایی که میبایست منو به وجد بیاره موفق شد و نه اونایی که میبایست منو به گریه بندازه. نمیدونم مشکل از منه و من موجود بی احساسی هستم، و یا فیلم واقعاً مثل یک مرده ی متحرک بی روح و بی احساسه. ای کاش اولی درست می بود!

زک اسنایدر کبیر(!) تنها و تنها یک فرمول برای ساختن فیلمهاش داره. پرده ی اول بسیار ارام و تا حدودی خسته کننده، پرده ی دوم اماده شدن برای پرده ی نهایی، و پرده ی اخر هم پر از جلوه های ویژه و بیشتر مواقع همراه با ویرانی.

باید بگم که عوامل فیلم نسبت به انتقادات از فیلم مرد پولادین کاملاً بی توجه بودن و تقریباً همه ی اشتباهات رو دوباره تکرار میکنن و یک اثر برخرج دیگر پر از جلوه های ویژه که بعضی وقتا هم بسیار بسیار ضعیف هستن ارائه میدن.